Επειδή ακριβώς το Προσφυγικό είναι βαρύ ως θέμα, και υπόσχεται/απειλεί να εξελιχθεί σε κάτι όλο και βαρύτερο, οι αναφορές που γίνονται σ’ αυτό – και οι προβολές αποφάσεων στο μέλλον, και οι εκτιμήσεις των επιπτώσεων των αποφάσεων και “αποφάσεων” – χρωστούν στον κόσμο ένα μίνιμουμ ρεαλισμού και σοβαρότητας.
Πάρτε για παράδειγμα την βίαια πραγματικότητα του κλεισίματος των συνόρων: μια και δυο και τρεις φορές χαρήκαμε και αλληλοσυγχαρήκαμε για αποφάσεις Κορυφής και για διμερείς και τριμερείς συμφωνίες οι οποίες αποκρούουν τα κλειστά σύνορα “που δεν αρμόζουν στιες αρχές και παραδόσεις της Ευρώπης” και τα συναφή. Όμως χώρα μετά την χώρα (Ουγγαρία, Σλοβακία, Αυστρία, νωρίτερα και διάφορα στην Σουηδία ή και το Βέλγιο που δεν αφορούν εμάς, τώρα Σλοβενία, Κροατία, Σερβία, και πάντως πΓΔΜ), με μονομερείς ή παρεϊκές αποφάσεις κλείνουν τα σύνορα. Με Ευρωπαϊκότατα συρματοπλέγματα – κάποια στιγμή έγινε της μόδας να στέλνουν οι χώρες Βίζεγκραντ δωρεές σε συρματόπλεγμα στους πΓΔΜίτες! – ακόμη Ευρωπαϊκότερα σκυλιά/φύλακες, Ευρωπαϊκής ποιότητας δακρυγόνα και χημικά. Όποιοι ακόμη αμφέβαλλαν, άκουσαν τον Ντόναλντ Τουσκ να συγχαίρει/ευχαριστεί τις Βαλκανικές χώρες που συνέβαλαν στο σφράγισμα του Βαλκανικού Διαδρόμου. Και κατάλαβαν, διάβολε! Οπότε, το να παριστάνουμε ότι “Ευρωπαϊκό το πρόβλημα, Ευρωπαϊκή η λύση” και ότι τα σύνορα μένουν ανοιχτά επειδή έτσι συμφωνήθηκε, βλάπτει παρά βοηθάει πολιτικά.
Πάμε, τώρα στην εικόνα. Την εικόνα που κυριάρχησε αυτές τις ημέρες. Την εικόνα των προσφύγων/μεταναστών στην Ειδομένη (αλήθεια, για χωρίστε μου σε πρόσφυγα ή μετανάστη ένα δεκάχρονο παιδάκι, ασυνόδευτο ή με “ασαφή” οικογένεια, ακόμη λιγότερο χαρακτηρίστε μου ένα βρέφος!), την εικόνα της Βικτώριας ή της πέτρινης αποθήκης στον Πειραιά. τις εικόνες του ανθρώπινου ποταμιού στην Εθνικό Οδό, στην βροχή και τα σκουπίδια πάλι στην Ειδομένη. τις εικόνες των εθελοντών, των καθημερινών ανθρώπων που θέλουν να φέρουν και να δώσουν “κάτι”, να προσφέρουν, να βοηθήσουν. Όλες αυτές οι εικόνες, που τις θεωρήσαμε για αρκετόν καιρό ότι αποτελούν απόδειξη της ευαισθησίας μας, ως λαού/ως χώρας, και ότι βοηθούν στο να υποστηρίζονται οι θέσεις της Ελλάδας στο Προσφυγικό, χρειάζεται να σκεφθούμε – γρήγορα! – πόσο τώρα μεταστρέφονται ως αποτέλεσμα και εκθέτουν, πόσο κινδυνεύουν να μεταφρασθούν σε καταφρόνια αν μη σε καταγγελία. Α, ναι, το ίδιο στο πιο “δύσκολο” θα ισχύει όταν επιχειρηθεί να αδειάσει η Ειδομένη: “προφανώς” με άσκηση κάποιου είδους βίας, ενώ το ίδιο θα ισχύσει και στις εγκαταστάσεις “κλειστού τύπου”.
(Προσοχή! δεν πάμε να πούμε ότι κάτι τέτοιο νομιμοποιεί τον αποκλεισμό των δημοσιογράφων ή/και του φακού από τα κέντρα, όπου επιχειρείται να περιορισθεί/φιλοξενηθεί κατ’ ευφημισμόν το προσφυγικό κύμα).
Για αυτούς τους λόγους – και άλλους πολλούς: αρκούν όμως αυτοί! – όσο λιγότεροι από το πολιτικό σύστημα, και μάλιστα από την Κυβέρνηση, αυτοεπιλέγονται να μιλούν για το Προσφυγικό – ιδίως δε “προς τα έξω” – τόσο καλύτερα. Και, όταν μιλούν, όσο χαμηλότεροι οι τόνοι και πιο συνοπτικός ο λόγος τους, τόσο καλυτερότερα.
