Ακούγεται γενικόλογο και “λόγος προθέσεων”, όμως δεν είναι. Την Ελληνική συμμετοχή στις εργασίες του CGI, άλλωστε την προξένεψε μια ιδιαίτερη φιγούρα της δημόσιας σκηνής/των Ελληνικών πραγμάτων, η Γιάννα Αγγελοπούλου, που είχε μάλιστα επιτύχει να φέρει το CGI στην Ελλάδα, στην Μεσόγειο, σε μια προσπάθεια “να φωτισθεί θετικά, μπροστά στο διεθνές σύστημα, η Ελληνική κρίση”. Παραπέρα, η ιδέα ήταν εκείνο το περίεργο μείγμα πολιτικών και επιχειρηματιών, πανεπιστημιακών και διπλωματών και φορέων κοινωνίας πολιτών που κινητοποιεί – σε μεγάλη, πλανητική κλίμακα – το Ίδρυμα Κλίντον, να βάλει την Ελλάδα στο στόχαστρο. Εκείνη η ιδέα δεν ευτύχησε: κάτι οι αγριάδες της Αμερικανικής προεδρικής προεκλογικής εκστρατείας (Χιλλαρυ Κλίντον, γαρ), κάτι και οι δικές μας περιπέτειες (πολιτικές, διαπραγματευτικές, μέχρι και… η υπόθεση Ξηρού), “πάγωσαν” την ιδέα του CGI Mediterranean.
Την ρελάνς έδωσε η τοποθέτηση της Ελληνικής κρίσης/της κρίσης χρέους στην κεντρική συζήτηση του CGI: με την οικονομική πτυχή να προσεγγίζεται από τον Τζόζεφ Στίγκλιτς, που δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που καταπιάνεται με την προβληματική αυτή, και από την Λούκα Κατσέλη, κυρίως όμως με την πολιτική/διεθνοπολιτική να αντιμετωπίζεται από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Ματτέο Ρέντσι, μαζί με τον ίδιο τον Μπιλ Κλίντον αλλά και τον Τζώρτζ Σόρος (“δραστήριο” αλλιώς στην ευρύτερη περιοχή), η προσέγγιση της Ελληνικής/Μεσογειακής/Ευρωπαϊκής κρίσης σε εξωΕυρωπαϊκή/διεθνή πλαίσια έδινε μια πρόσθετη ευκαιρία. Ήδη, από τις πολλαπλές παρεμβάσεις Μπάρακ Ομπάμα και Τζακ Λιου τις ημέρες της Ελληνικής διαπραγμάτευσης με τους “εταίρους” και μάλιστα από την πιεστική συμβουλή του Μπιλ Κλίντον προς Τσίπρα “ό,τι και να συμβεί, μην βγεις απο το δωμάτιο”, είχε φανεί το επίπεδο προτεραιότητας αυτού του θέματος για τους Αμερικανούς, για την διεθνή ματιά τους.
Το γεγονός ότι ο Τσίπρας με δεδομένη την παρουσία του στην Νέα Υόρκη αργότερα για τα Ηνωμένα Έθνη (και για την πρέπουσα photo opp με Ομπάμα), θεώρησε χρήσιμο να δώσει το “παρών” στο CGI δείχνει ότι, όλο και πιο γρήγορα, γίνεται αντιληπτή η χρησιμότητα των επαφών βάθους με το διεθνές σύστημα αντί για την τυπική και μόνο χρήση των παραδοσιακών μοχλών εξωτερικής πολιτικής. Διόλου περίεργο, δε, που ο Μπάρακ Ομπάμα – ο οποίος, σημειωτέον, ήταν παρών όταν Κλίντον και Γιάννα είχαν ανακοινώσει την έλευση CGI στην Αθήνα…- όταν έγινε το συγχαρητήριο τηλεφώνημα προς Τσίπρα μετά την εκλογική του νίκη, δεν παρέλειψε να αναφερθεί (κατά επίσημη ενημέρωση του Λευκού Οίκου, δε…) και στο θέμα της αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους, και στο προσφυγικό με άμεση αναφορά στην Άγκυρα, αλλά και στην προοπτική (κοντινής) λύσης του Κυπριακού.
Η εναρκτήρια έκκληση της Γιάννας Αγγελοπούλου στο πάνελ του CGI για την Ελλάδα και την Μεσόγειο “να υπάρξει δέσμευση/commitment απο πλευράς των γειτόνων στην Μεσόγειο, από την Ευρωζώνη και ασφαλώς από την διεθνή κοινότητα […] για ειλικρινή διάλογο, για εσωτερική προσέγγιση και (κυρίως!) για αναγνώριση ότι πίσω απο τους αριθμούς βρίσκονται άνθρωποι” φάνηκε να αγγίζει τον στόχο.
Όμως μάλλον θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
