Και ενΩ ξεκινάει – αν δεν προκύψει πρόβλημα “της τελευταίας στιγμής” – η διαδικασία επαναπροώθησης προσφύγων/μεταναστών απο την Λέσβο προς το Δικελί της Τουρκίας (κάτω απο την ονομασία τής κατά την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας “επαναπροώθηση”, ήδη μεταφερθείσα λειτουργικά στο δικό μας δίκαιο απο την Βουλή των Ελλήνων την περασμένη Παρασκευή, βρίσκονται σαφέστατα μαζικές απελάσεις: η προβιά δύσκολα κρύβει τον λύκο…), διευρύνονται στην Ευρώπη οι ανησυχίες για το “τί άλλο” ελλοχεύει πίσω από την συνολικότερη προσέγγιση της Ευρώπης με την Ερντογανική Τουρκία του σήμερα. Η προσδοκία αντιμετώπισης του προσφυγικού κύματος που “η Ευρώπη” – δηλαδή η Γερμανία, συν η Αυστρία και οι κηδεμονευόμενες χώρες του Βίζεγκραντ – εναπέθεσε στην Άγκυρα έχει παραγνωρίσει κάποιες διαστάσεις, οι οποίες όμως δεν βρίσκονται και πολύ μακριά απο την επιφάνεια.
Εμείς, στην Ελλάδα (και στην Κύπρο) αποφασίσαμε να αποδεχθούμε – ή μάλλον να κρύψουμε απο τα μάτια μας… – διαστάσεις όπως το γκριζάρισμα πρόσθετων ζωνών στο Αιγαίο , όπως η όποια προκύψει αποδοχή (απο το ΝΑΤΟ: το ξεχάσαμε;) των απόψεων της Άγκυρας για το καθεστώς της Δωδεκανήσου ή και για… την ονομασία μικρών νησιών του αρχιπελάγους, όπως η διασύνδεση της σχέσης ΕΕ/Τουρκίας με το casus belli το δικό μας ή με το υπόβαθρο συζήτησης του Κυπριακού. Όμως οι άλλοι, στην “Ευρώπη” αρχίζουν να ξανασκέφτονται τι ακριβώς προοπτικές πάνε να ανοίξουν με την επίσπευση της άρσης της βίζας στα ταξίδια των Τούρκων πολιτών προς χώρες της ΕΕ.
Στην Ευρώπη, το φάσμα των εκλογικών αναμετρήσεων του 2017 (Γερμανία και Γαλλία), είναι εκείνο που μεταμόρφωσε τους βαθύτερους φόβους για το προσφυγικό/μεταναστευτικό σε μοχλό προσέγγισης με την Τουρκία. Όμως… όμως πόσοι συνειδητοποιούν ότι – σύμφωνα με την τουρκική πρακτική – η 5ετής παραμονή στην χώρα δίνει δικαίωμα να ζητήσουν οι εκεί ευρισκόμενοι ήδη απο το 2011 πρόσφυγες (σουνίτες στην πλειοψηφία τους: αυτοί συνωθούνται στα camps από Συρία και από Ιρακ…) υπηκοότητα; Σίγουρα, τα 2,5 εκατομμύρια ανθρώπων που βρίσκονται στην Ανατολία – και ήδη εκατοντάδες χιλιάδες έχουν λάβει άδεια εργασίας εκεί, έστω και 6μηνης διάρκειας – δεν είναι όλοι τους με μακρά παραμονή: όμως, όσο περνούν τα χρόνια (μερικές δεκάδες χιλιάδες έχουν ήδη αποκτήσει και σε Τουρκικό έδαφος παιδιά, με δικαίωμα στην ιθαγένεια), τόσο και περισσότεροι θα μπορούν να εντάσσονται ενδεχομένως στο εκλογικό σώμα της Τουρκίας του Ερντογάν. Αλλάζοντας τις εκλογικές ισορροπίες – όχι δε μόνον στις βουλευτικές εκλογές αλλά και σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα για τις εξουσίες του Προέδρου, νωρίτερα. Καθώς, την ίδια στιγμή, ο συνδυασμός εθνοτικής και θρησκευτικής καταπίεσης – στο πρώτο Κούρδοι, στο δεύτερο, Αλεβίτες – έρχεται και προστίθεται στην συνολική ατμόσφαιρα “ρυθμισμένης ελευθερίας” υπό το καθεστώς της Άγκυρας, δεν είναι καθόλου θεωρητικό να δούμε (=να δουν στην Ευρώπη) αυξανόμενο ρεύμα Τούρκων πολιτών αυτών των κατηγοριών να αναζητούν διέξοδο σε Γερμανία, Σουηδία, Κεντρευρώπη. Σας θυμίζει τίποτε;
Και αν ακόμη η άρση της βίζας λειτουργήσει μόνο για ταξίδια, ποιος αφού βρεθεί για 3μηνη ελεύθερη παραμονή στην Ευρώπη θα φύγει παρευθύς ως λήξει η παραμονή του; Και δεν μιλάμε καν για το ενδεχόμενο να μετατραπούν, μετά το 2016, σε αληθινή πτώση της Τουρκικής οικονομίας οι τριγμοί που ακούγονται ήδη απο πέρσι…
Ενώ λοιπόν εμείς θα παρακολουθούμε την πολλαπλά προβληματική “επαναπροώθηση” χιλιάδων παρατύπων μεταναστών και αμφιλεγόμενων αιτούντων άσυλο απο την δική μας χώρα προς την γείτονα, μπορεί μια πολυ βαρύτερη μηχανή να τίθεται σε κίνηση.
