Κύκλους που κάνει η ζωή. Σήμερα είναι η ηγεσία και τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ, που καταγγέλλουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για «απόπειρα λεηλασίας» του χώρου.
Στα προηγούμενα χρόνια, ήταν οι ηγεσίες των κομμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς, που κατήγγελλαν το ΠΑΣΟΚ για το ίδιο πράγμα. Η μυθολογία ήθελε τον Ανδρέα Παπανδρέου «αρχιτέκτονα» αυτού του σχεδίου. Η πραγματικότητα, όμως, με «ονόματα και διευθύνσεις», είναι πως η μεγαλύτερη και πιο απροκάλυπτη «λεηλασία» συνέβη μετά το 1996, όταν υπήρξε απ` ευθείας ενσωμάτωση στελεχών, του τότε ΣΥΝ, στον κομματικό μηχανισμό του Κινήματος, αλλά και κυβερνητικές θέσεις ή κρατικά αξιώματα. Πολλά απ` αυτά τα «εκ μεταγραφής» στελέχη, βρίσκονται και σήμερα στις γραμμές του ΚΙΝΑΛ, ως υποτιθέμενου «καθολικού διαδόχου» του ΠΑΣΟΚ.
Στη «μακρινή» δεκαετία του `70, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ειδικά μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977, που ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όσο εδραιωνόταν, με την πάροδο του χρόνου, η πεποίθηση πως το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου θα ήταν η επόμενη κυβέρνηση του τόπου, ή ηγεσία του ΚΚΕ (Χαρίλαος Φλωράκης) υιοθέτησε μια στάση «κριτικής συμπαράταξης». Αν ανατρέξει κανείς, ειδικότερα στη προεκλογική ρητορική του 1981, στις ομιλίες ειδικότερα του τότε γενικού γραμματέα Χαρίλαου Φλωράκη, θα διαπιστώσει ότι το κόμμα του Περισσού, ως ο ισχυρότερος φορέας στο χώρο της παραδοσιακής, κομμουνιστογενούς αριστεράς, αναγόρευε εαυτό σε «εγγυητή» της Αλλαγής, που επαγγελλόταν το ΠΑΣΟΚ. Είχαμε, δηλαδή, μια εκούσια ταύτιση, τουλάχιστον ως προς τη βασική κατεύθυνση.
Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος που φέρεται να είχαν, το βράδυ της εκλογικής Κυριακής, της 18ης Οκτωβρίου 1981, όταν πια είχε οριστικοποιηθεί η μεγάλη εκλογική νίκη του Κινήματος, οι δύο ηγέτες. Όταν ο Χαρίλαος Φλωράκης επικοινώνησε με τον Ανδρέα Παπανδρέου για να τον συγχαρεί, για την εκλογική του νίκη, ο τελευταίος άφησε, σύμφωνα με όσα διέρρευσαν, σε μεταγενέστερο χρόνο, να εννοηθεί ότι θα επικοινωνούσε ξανά με τον ιστορικό ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος, προκειμένου να συζητήσουν για τη σύνθεση της κυβέρνησης. Εμοιαζε με έμμεση πρόσκληση κυβερνητικής συνεργασίας. Ηταν νωπή άλλωστε η αντίστοιχη γαλλική εμπειρία, όπου λίγους μήνες πριν, ο ηγέτης του εκεί Σοσιαλιστικού Κόμματος Φρανσουά Μιττεράν, έχοντας κερδίσει πανηγυρικά τις προεδρικές εκλογές, σχημάτισε κυβέρνηση με τη συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Ζωρζ Μαρσέ. Ανατέθηκαν, μάλιστα, σε στελέχη του τελευταίου, υπουργεία με ιδιαίτερο συμβολισμό για την αριστερά, όπως το Εργασίας.
Επρόκειτο για ένα πρωτοφανές πολιτικό γεγονός, για την εποχή, που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση, αν όχι και ανησυχία. Δεν έμελλε όμως να μακροημερεύσει, με το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας να είναι ο μεγάλος χαμένος….
