Καθήκον των εκπαιδευτικών είναι να υπακούν στις εντολές της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας και όχι να κάνουν «επαναστατική γυμναστική», σύμφωνα µε φιλοκυβερνητικούς προπαγανδιστές.
Προφανώς, στη συλλογιστική τους, η άσκηση του δικαιώματος στη διαμαρτυρία, την κινητοποίηση ή και άσκηση κριτικής, αποτελεί «ανεύθυνη» στάση, αδιανόητη για εκπαιδευτικό ή και οποιονδήποτε πολίτη. Αναρωτιόμαστε πόσο χαρούμενος θα ένιωθε ο κ. Λουκασένκο, αν πληροφορούνταν ότι τέτοιες αντιλήψεις διακινούνται σε μια δυτικού τύπου κοινοβουλευτική δημοκρατία. Πολύ περισσότερο που αυτού του είδους η «μηδενική ανοχή» στην κριτική δε φαίνεται να υφίσταται, δυστυχώς, της αντίληψης των ίδιων των κυβερνώντων.
Να συμπεριλαμβάνεται άραγε, στους «ανεύθυνους» και εκπρόσωποι της επιστημονικής κοινότητας, όπως η κ. Λινού ή ο κ. Μόσιαλος, που, µε λιγότερο ή περισσότερο έντονο τρόπο, εκφράζουν επιφυλάξεις, για τις σχετικές ανακοινώσεις της υπουργού Παιδείας;
Δυστυχώς, φαίνεται να επιβεβαιώνονται οι φόβοι, ότι, στο όνομα ή µε πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, διολισθαίνουμε σε πρακτικές που προσιδιάζουν σε καθεστώτα τύπου Λευκορωσίας. Όπου η αντίθετη άποψη θα ποινικοποιείται ή, σε κάθε περίπτωση, θα στιγματίζεται. Το δεύτερο ίσως είναι και το χειρότερο, αφού το πρώτο δημιουργεί και ένα κλίμα θυµατοποίησης του διωκόμενου.
Ας µην έχουμε δε την παραμικρή αμφιβολία. Αν τώρα, το «στίγμα» φέρουν οι εκφραστές αυτόχρημα ακραίων ή και επικίνδυνων απόψεων, στην πορεία θα θεωρείται «ποινικώς κολάσιμη» ακόμη και η επιστημονική διαφωνία. Άλλωστε έχουμε ήδη σχετικά δείγματα γραφής.
Κάποιοι δε διδάχθηκαν ούτε από την εμπειρία µε τον περίφημο «αντιρατσιστικό νόμο», όπου τα δυσδιάκριτα όρια και η «διαστολική» νομική ερμηνεία, οδήγησαν στο εδώλιο καταξιωμένους πνευματικούς ανθρώπους, πολιτικοποιώντας στην πράξη, αυτή ταύτη τη διαφορετική άποψη.
Ποιος μπορεί άλλωστε, µε απολύτως αντικειμενικά κριτήρια, να θέσει τα όρια; Πως, εν προκειμένω, προκύπτει η δυσμενής επίδραση, από τη διακίνηση των όποιων «θεωριών συνωμοσίας»; Και γιατί να µην υπαχθούν στην ίδια κατηγορία, καταστροφολογικές προβλέψεις, μέσα από αμφίβολης αξιοπιστίας μαθηµατικά μοντέλα, που επανειλημμένα διαψεύδονται;
Θα έπρεπε να είχε γίνει καθολικό βίωμα, µε τις τόσες τραυματικές συλλογικές εμπειρίες, που οδηγεί η μονοκαλλιέργεια της σκέψης. Ας µην χρειαστεί να ανατρέξουμε κάποια στιγμή στον Όργουελ ή να αναρωτηθούμε πόσο απέχει η Αθήνα από το Μινσκ.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
