Με τις υποθήκες του Ανδρέα ο Λαλιώτης βάζει ανάχωμα στην επέλαση Κυριάκου – Με τα εξαπτέρυγά του ο αρχιερέας της διαπλοκής ζητάει στήριξη του Μητσοτάκη
Του ΣΠΥΡΟΥ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗ
Η χρεοκοπία διέλυσε όλα τα ελληνικά κόμματα, γκρέμισε τον δικομματισμό, υποχρεώνοντας σε συνολική βίαιη ανακατάταξη ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Στο τελευταίο κομμάτι πριν βγούμε από την κρίση, το πολιτικό σύστημα είναι υποχρεωμένο και πάλι να ανασυνταχθεί. Τα πολιτικά κόμματα «σούπερ-μάρκετ» (τα οποία κάλυπταν τους πάντες για τα πάντα) έχουν τελειώσει. Το «τζάμπα» χρήμα τελείωσε από κράτος και τράπεζες, ενώ πολλές ακόμα εκδουλεύσεις έχουν περιοριστεί. Η κοινωνία ανασχηματίζεται βιαίως, από την κρίση και το «φάρμακο» (Μνημόνια).
Δεξιά και Αριστερά, ξανακοιτάνε τον εαυτό τους στον καθρέπτη (σε ποιο βαθμό μένει να το δούμε), προκειμένου να επανατοποθετούν στον άξονα των ιδεολογικών και πολιτικών αρχών όπως και των πρακτικών επιδιώξεων σε Ελλάδα και Ευρώπη. Συμμαχίες, συγχωνεύσεις, αποχωρήσεις ή νέα σχήματα, είναι όλα πιθανά, εξετάζονται και προετοιμάζονται δειλά-δειλά, σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Τίποτα δεν αποτελεί παρθενογέννηση, αλλά και τίποτα δεν θα μείνει όπως το γνωρίζουμε.
Τα φαντάσματα του παρελθόντος κατατρέχουν το μέλλον
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο η προσπάθεια μετεξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, σε Δημοκρατική Συμπαράταξη, αποκτά ενδιαφέρον όχι μόνο για τα στελέχη και μέλη του αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ. Είναι ισχυρή η προσπάθεια το ΠΑΣΟΚ που γίνεται Δημοκρατική Συμπαράταξη να ακολουθήσει την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι αντιστάσεις όμως, κυρίως από μη κοινοβουλευτικά στελέχη και από τους οπαδούς είναι εξίσου ισχυρές. Και την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνει εμφανείς προσπάθειες, δείχνει να τους καλεί για μια ενδεχόμενη συνεργασία ή ακόμα και συμμαχία. Οι πιέσεις είναι αφόρητες στην παράταξη που έχει μεγάλες ευθύνες για την χρεοκοπία στην οποία οδηγηθήκαμε και ο διχασμός ορατός.
Το άρθρο του Κώστα Λαλιώτη –με αφορμή την 21η επέτειο από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου- ανέδειξε τον διχασμό και τα διλήμματα. Ήταν ένας ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ για τον Ανδρέα. Ήταν όμως και μια τοποθέτηση ενάντια στον άλλο πόλο, τον λεγόμενο εκσυγχρονιστικό, που εκπροσωπεί ο Κώστας Σημίτης.
Η παρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη, ανέδειξε τις διαφορετικές απόψεις και τάσεις που υπάρχουν αυτή την ώρα και στο ΠΑΣΟΚ ειδικότερα, όπως και γενικότερα στην πολιτική σκηνή. Με την τοποθέτησή του υποστηρίζει ότι δεν είναι αποδεκτή η ισοπέδωση που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια προκειμένου να βγουν λάδι, όσοι χρεοκόπησαν τη χώρα εντός ευρώ. Διαφωνεί με την προσπάθεια που καταβάλλεται να γίνει αποδεκτό σαν κάτι το φυσιολογικό η συγχώνευση, δεξιών, νεοφιλεύθερων, εκσυγχρονιστών και λοιπών ευρωπαϊκών δυνάμεων. Όλοι αυτοί δε, αυτοαποκαλούνται δημοκράτες και Ευρωπαίοι, σε αντίθεση με όλους τους άλλους, τους «λαϊκιστές», οι οποίοι καταστρέφουν τη χώρα. Για τον Κ. Λαλιώτη ΠΑΣΟΚ και Μητσοτάκης δεν πάνε μαζί όσο και αν σερβίρεται σαν κάτι το αναγκαίο.
Στο άρθρο του ο Κ. Λαλιώτης τονίζει ότι δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ που υπερχρέωσε τη χώρα. Είναι ενδεικτική η αναφορά που κάνει στην Μυστική Έκθεση του Ευάγγελου Αβέρωφ (1981) για το πραγματικό χρέος και τα ελλείμματα της Ελλάδας. Ντοκουμέντο που ανατρέπει τον ισχυρισμό ότι το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε μια υγιή οικονομία και την κατέστρεψε.
Όπως χαρακτηριστική είναι η αναφορά και στα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο οποίος παρέδωσε το 1993 τη χώρα με μεγάλο χρέος και ελλείμματα καθώς και με χιλιάδες επιπλέον διορισμούς.
Ο Κ. Λαλιώτης έχει κάθε λόγο να σταματήσει τον απολογισμό στο 1995. Άλλωστε το άρθρο του αφορούσε τον Ανδρέα.
Κώστας Σημίτης: Απεταξάμην το ΠΑΣΟΚ
Η παρέμβαση του Κ. Λαλιώτη δεν έμεινε αναπάντητη. Ο Κώστας Σημίτης δια του Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, διαχωρίζει τη θέση του από το ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπεί ο Κ. Λαλιώτης, δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Η έμμεση (δια τρίτου προσώπου) απάντηση του Κ. Σημίτη, αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το βαθύ χάσμα που προϋπήρχε μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ, φέρνει στην επιφάνεια τα φαντάσματα του παρελθόντος για την πορεία της χώρας τις τελευταίες 3-4 δεκαετίες, την συνύπαρξη δυνάμεων στο όνομα της εξουσίας και του ελέγχου της οικονομίας.
Είναι πρωτοφανής η αποκήρυξη, η απάρνηση του ΠΑΣΟΚ, από τον Κώστα Σημίτη. Ήταν πρωθυπουργός στο όνομα του ΠΑΣΟΚ και του σοσιαλισμού, ήταν ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα όμως το θεωρεί «ιό της διαφθοράς», ένα κόμμα που γεννήθηκε διεφθαρμένο. Ο ίδιος δε θεωρεί διάδοχο της δικής του τάσης, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Να υπενθυμίσουμε ότι τα τελευταία δύο χρόνια, ο τέως υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Βασίλης Κοντογιάννοπουλος είναι αυθεντικός εκφραστής των πολιτικών κινήσεων του Κ. Σημίτη. Στο σπίτι του, έγινε η συνάντηση τον Ιούλιο του 2016 (με Σημίτη, Στουρνάρα, Γιαννίτση, Πάγκαλο, Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοΐδη κ.α.), ενώ ήταν και ο βασικός εισηγητής (Δεκέμβριος του 2016) της πλατφόρμας για την δημιουργία του ΜΕΤΩΠΟΥ κατά του ΣΥΡΙΖΑ από όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Μέτωπο κατά του λαϊκισμού που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με όλο το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ.
Στο άρθρο του (στο ηλεκτρονικό «Βήμα») ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος υποστηρίζει ότι Ανδρέας ήταν διεφθαρμένος και κληρονόμησε στον Κ. Σημίτη ένα διεφθαρμένο Κόμμα (το ΠΑΣΟΚ) που ήταν «ο ιός της διαφθοράς». Αντιθέτως ο Κυριάκος Μητσοτάκης (γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη) είναι ο διάδοχος του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος.
Είναι μια «έμμεση» απολογία (διανθισμένη με ύβρεις κατά της Αριστεράς) για τα πεπραγμένα του Κ. Σημίτη, δύο όμως είναι τα χαρακτηριστικότερα σημεία.
Το πρώτο είναι η ευθεία αναγνώριση ότι το ΠΑΣΟΚ και η λεγόμενη Κεντροαριστερά πρέπει να συνεργαστεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γράφει ο Β. Κοντογιαννόπουλος: «Εκείνο όμως που προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία είναι η απήχηση των παρεμβάσεών του (σ.σ. του Κώστα Σημίτη εννοεί) υπέρ της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, σε νέο φορέα με εκσυγχρονιστικό πρόσημο και το, εκ των πραγμάτων, ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με την εκσυγχρονιστική ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη». Για όσους δεν το έχουν εμπεδώσει λοιπόν, ο διάδοχος του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος του Κ. Σημίτη, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης!
Το δεύτερο είναι η… εξήγηση περί διαφθοράς, η απάντηση στον Τσίπρα που είπε ότι «Ο κ. Σημίτης θα καταγραφεί στην Ιστορία ότι ήταν ο Πρωθυπουργός που έβλεπε τις μίζες να περνούν δίπλα του, χωρίς να αντιδρά». Γράφει ο Β. Κοντογιαννόπουλος: «Ο ορθολογισμός του Κ. Σημίτη δεν του επέτρεψε να δώσει μια μάχη, που δεν θα μπορούσε να κερδίσει. Ο Α. Παπανδρέου του κληροδότησε ένα κόμμα φορέα του ιού της διαφθοράς. Ο καταδικασθείς για διαφθορά πρώην υπουργός Άμυνας ήταν πολιτικό του τέκνο και, παρά τρεις ψήφους, διάδοχός του. Ο Κ. Σημίτης ήταν αδύνατο να υποβάλει το ΠαΣοΚ σε διαδικασία αυτοκάθαρσης».
Τι να πρωτοκρατήσουμε; Οτι ο Ανδρέας ήταν διεφθαρμένος και το ΠΑΣΟΚ ο «ιός της διαφθοράς»; Το δέχονται αυτό οι άνθρωποι –στελέχη, βουλευτές κ.α.– του ΠΑΣΟΚ; Εχει κάτι να πει η κα Φώφη Γεννηματά ή και ο Ε. Βενιζέλος εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου; Η να κρατήσουμε ότι ο ορθολογικός Κ. Σημίτης δεν πολέμησε τη διαφθορά, γιατί όλοι γύρω του ήταν διεφθαρμένοι; Και ο πρωθυπουργός γιατί δεχότανε να εκπροσωπεί ένα διεφθαρμένο κόμμα και κατ’ επέκταση μια διεφθαρμένη κυβέρνηση; Αυτή είναι ακόμα πιο καταπληκτική εξήγηση απ’ αυτήν που είχε δώσει ο ίδιος ο Κ. Σημίτης για την διαφθορά ότι «πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο». Τώρα μαθαίνουμε ότι οι ορθολογικοί άνθρωποι δεν μάχονται κατά των κοινωνικών φαινομένων, παρά μόνο αν είναι σίγουροι για την… εξουσία τους! Γιατί αυτό μας λέει ο κ. Κοντογιαννόπουλος. Ότι δεν μπορούσε ο κ. Σημίτης να δώσει μάχη κατά της διαφθοράς, διότι έπρεπε να φροντίσει τη… χώρα!
Συνεχίζει όμως παρακάτω: «Η παράξενη, αλλά όχι ανεξήγητη συμμαχία των “ουτιδανών” (δανείζομαι τον όρο από σχετικό σχόλιο του Δ. Ψυχογιού) που, χωρίς να μπορούν να επικαλεστούν τη λύση κανενός προβλήματος – αντίθετα, βαρύνονται με την επιδείνωση όλων, με κατάληξη τη χρεοκοπία–, εγκαλούν τον πιο επιτυχημένο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, επειδή δεν τα έλυσε όλα. Πράγματι, ο Κ. Σημίτης δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της διαφθοράς. Το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος». Αν και όλοι οι άλλοι είναι παρακατιανοί και τιποτένιοι (ουτιδανοί), ελέγχονται στελέχη και υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη, πέρα του Α. Τσοχατζόπουλου: Γ. Παπαντωνίου, Θ. Τσουκάτος και Μαντέλης.
Όλα αυτά είναι η παντελής άρνηση του παρελθόντος. Ο Κ. Σημίτης κρατάει γι αυτόν το λαμπρό, το εκσυγχρονιστικό, το μεταρρυθμιστικό παρελθόν, αφήνει (πετάει) σ όλους τους άλλους τα προβλήματα και την χρεοκοπία.
Το άρθρο του Β. Κοντογιαννόπουλου είναι πραγματικό μνημείο και για ένα ακόμα λόγο. Γιατί ομολογεί τις παλαιές σχέσεις μητσοτακισμού-σημιτισμού!
Μπορεί ο εκ του σύνεγγυς διάλογος Λαλιώτη-Σημίτη να αναφέρεται περισσότερο στο παρελθόν, αλλά γίνεται σίγουρα για το ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα.
Αποσπάσματα από το άρθρο του Κ. Λαλιώτη (στο site “The caller”) για τον Ανδρέα Παπανδρέου
«Στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια και κυρίως την περίοδο που κυοφορήθηκε και εκδηλώθηκε η βαθιά και παρατεταμένη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, μια κρίση, που έφερε το «Σοκ και Δέος» των αλλεπαλλήλων Μνημονίων τείνουν να επικρατήσουν διάφορα «στερεότυπα» με σχηματικές γενικεύσεις και επικίνδυνες απλουστεύσεις και κυρίως μακριά από τις αλήθειες και τα συγκεκριμένα παραδείγματα. Πολλοί παράγοντες της Δημόσιας Ζωής αλλά και μυριάδες πολίτες περιφέρουν στα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης και στα Κοινωνικά Δίκτυα Επικοινωνίας διάφορα αρνητικά «στερεότυπα» με συνονθυλεύματα είτε από ψέματα είτε από μισές αλήθειες, που είναι χειρότερα από τα ψέματα.
Τα αρνητικά «Στερεότυπα» αναφέρονται σε αφορισμούς και μηδενισμούς, σε καταδίκες και αναθέματα για την αντίσταση, τη δικτατορία και τη Μεταπολίτευση, για τη Δημοκρατία και τους Δημοκρατικούς Θεσμούς, για το Πολιτικό Σύστημα και την Αυτοδιοίκηση, για τα Κόμματα και τους Πολιτικούς, για τους Κοινωνικούς Θεσμούς, τους Συλλογικούς Φορείς και τα Κοινωνικά Δίκτυα.
Πολλά από τα «στερεότυπα» αυτά με τους συνακόλουθους αφορισμούς και τα συνακόλουθα αναθέματα αφορούν τους θεσμικούς πρωταγωνιστές, τα Κόμματα και τα κυρίαρχα πρόσωπα της Μεταπολίτευσης. Πρωταρχικά και κύρια έχουν ως αιχμή το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Εμφανής στόχος ήταν και είναι ο ιστορικός στιγματισμός τους, η πολιτική και η ηθική απαξίωση τους.
•Σε όλα αυτά τα αρνητικά «στερεότυπα» υπάρχει απάντηση, υπάρχει επίλογος με τεκμηριωμένα στοιχεία, με επιχειρήματα και αλήθειες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου χωρίς σχεδόν καμία υπεράσπιση παίρνει όπως πάντα μια «γλυκιά εκδίκηση» μέσα από την αλήθεια των λόγων και των έργων του.
Ο Ανδρέας επιθυμούσε να συνομιλεί ο ίδιος αυτοπροσώπως με την Ιστορία. Άλλωστε ο ίδιος ο Ανδρέας όσο ζούσε δεν επιδίωξε ποτέ να οργανώσει την υστεροφημία του είτε μέσα από ένα δίκτυο βιογράφων, υμνογράφων και αγιογράφων είτε μέσα από επιχορηγούμενα Ινστιτούτα και επιχορηγούμενες Ονομαστικές έδρες Πανεπιστημίων, όπως έκαναν ή κάνουν άλλοι Πολιτικοί.
Οι τιμητές, οι αρνητές και οι υβριστές του Ανδρέα Παπανδρέου με τους μύριους τόσους χαρακτηρισμούς, όπως «Λαϊκιστής», «Λαοπλάνος», «Δημαγωγός», «Κρατιστής», «αντι-Ευρωπαϊστής», «Ολετήρας», «Φαύλος», «Αναχρονιστής» κ.λ.π. δεν έχουν καταφέρει να «σβήσουν το άστρο του».
Ο Κ. Λαλιώτης αναφέρει χαρακτηριστικά αποσπάσματα απο την ομιλία του Ανδρέα στη Βουλή (28/7/1992) για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ με τίτλο «Η Ελλάδα, η Ευρώπη, το Μάαστριχτ, η ΟΝΕ».
(α.) «Με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει την κύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, έχουμε χρέος να περιγράψουμε και να προβάλλουμε ορισμένες κρίσιμες πτυχές της. Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πει στο Λαό μόνο τα αναμενόμενα οφέλη, ούτε να ωραιοποιήσει την εικόνα. Αντίθετα πρέπει να τονίσει με ειλικρίνεια το κόστος αυτής της προσαρμογής. Θα πρέπει ο Έλληνας πολίτης να ξέρει τι να περιμένει στο τέλος της πορείας, αλλά και τι θα έχει καταβάλει για να φθάσει στο τέρμα αυτής της δύσκολης και άνισης πορείας…»
(β.) «Αυτή η στρατηγική της Γερμανίας αποτελεί έναν αγώνα για τη δημιουργία σφαιρών επιρροής, που μας πάνε πίσω περίπου έναν ολόκληρο αιώνα. Παραμένει, βέβαια, πάντα το ερώτημα, σε όλη αυτή την πορεία, εάν πορευόμαστε προς μία «Ευρωπαϊκή Γερμανία» ή προς μία «Γερμανική Ευρώπη».
(γ.) «Στο πλαίσιο της ΕΟΚ σοβούν πάντα η σύγκρουση Βορρά και Νότου. Και αυτό γιατί η Ενιαία Αγορά όταν απουσιάζει κάθε άλλη ουσιαστική πολιτική σύγκλισης και συνοχής πολύ υψηλότερου επιπέδου οξύνει τις αντιθέσεις. Οξύνει τις ανισότητες, όχι μόνο ανάμεσα σε Κράτη – Μέλη, αλλά ανάμεσα και σε περιοχές – περιφέρειες, οι οποίες είναι καθυστερημένες και σε άλλες που είναι προχωρημένες.»
(δ.) «Η Ελλάδα είναι και Ευρωπαϊκή και Βαλκανική και Μεσογειακή χώρα. Είμαστε αναπόσπαστο τμήμα της νέας Ευρώπης που γεννιέται. Στην Ευρωπαϊκή πρόκληση δεν χωράει παρά μόνο μία σθεναρή και θετική απάντηση. Ναι, θα συμμετάσχουμε ενεργά και ισότιμα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Δεν υπάρχει πράγματι εναλλακτική πορεία, παρά μόνο η περιθωριοποίηση της Χώρας μας, όσα και αν είναι τα εμπόδια που στέκονται στο δρόμο μας.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ απλώς αποτελεί για μας ένα εισιτήριο σε ένα δύσκολο και άνισο αγώνα.»
(ε.) «… Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί στην εκκίνηση είμαστε οι τελευταίοι. Ο αγώνας είναι άνισος, γιατί η συνθήκη του Μάαστριχτ εκφράζει σχεδόν απόλυτα τα συμφέροντα και την οπτική γωνία του πλούσιου Βορρά. Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης δεν χωράει μέσα στο Μάαστριχτ. Το Μάαστριχτ για μας αποτελεί ένα σταθμό σε μία πορεία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ένα σταθμό που θα ξεπεραστεί και ίσως αλλοιωθεί στην ίδια την πορεία…».
(στ.) «… Στις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή για κάθε μία χώρα ξεχωριστά και για την Ευρώπη ως σύνολο στην ΟΝΕ δεν υπάρχει αναφορά καν στο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας, τη χειρότερη μορφή ανισότητας που μπορεί να γνωρίσει μία σύγχρονη χώρα…»
(ζ.) «… Οι δείκτες – στόχοι της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) συνιστούν το όραμα ενός «Ευρωπαίου Τραπεζίτη». Εκφράζουν κατά κύριο λόγο τις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις της σημερινής Ευρώπης.»
• Το κοινωνικό κόστος για την Ελλάδα της επίτευξης των στόχων στα χρονικά πλαίσια που προβλέπει η συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι τεράστιο όπως και για τις άλλες χώρες του Νότου…»
(η.) «… «Οι προϋποθέσεις που προβλέπονται από την Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν είναι πραγματόσημες στα χρονικά πλαίσια που προβλέπει για την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ισπανία». Οι υπολογισμοί που αφορούν την Πορτογαλία και την Ελλάδα φέρνουν ίλιγγο»…»
Αναφέρει τη γνωστή ρήση του Ανδρέα για το χρέος στις 2 – 12 – 1993: «… Είτε το Έθνος θα εξαφανίσει το Χρέος, Είτε το Χρέος θα αφανίσει το Έθνος…»
Υπάρχει αναφορά και στα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τον Ανδρέα στο υπουργικό Συμβούλιο στις 2.12.1993.
«…Αξίζει να σημειωθεί ότι επί ημερών της Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς με την εξαγγελία για «μικρότερο Κράτος», για «αξιοκρατία» με Πρωθυπουργό το «νοικοκύρη», «νουνεχή», «αντι-φαύλο» και «εξυγιαντή» Κώστα Μητσοτάκη έγιναν με απροκάλυπτο και προκλητικό τρόπο 10δες χιλιάδες προσλήψεις, διορισμοί στο Δημόσιο με τους πιο φαύλους όρους εκλογικής πελατείας και κομματο-οικογενειακής πατρωνίας.
Είναι γνωστό και τεκμηριωμένο με στοιχεία και αριθμούς ότι η ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κώστα Μητσοτάκη, μόνο για τα χρόνια 1989, 1990, 1991, 1992, 1993 διόριζε με φαύλες, παράτυπες και αναξιοκρατικές διαδικασίες κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες ημέτερους – κολλητούς.
Αρκεί να αναφέρω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Εάν ανατρέξει κανείς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων το καλοκαίρι του 1993 θα διαπιστώσει ότι μόνο μέσα σε μια εβδομάδα προσελήφθησαν, διορίστηκαν στους Δημόσιους Οργανισμούς (με αιχμή κυρίως τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ και την Αγροφυλακή) 15 χιλιάδες πολίτες – πελάτες εκλεκτοί και κολλητοί φίλοι της Κυβέρνησης, της Οικογένειας και του Κόμματος της Ν.Δ….»
