«Λαϊκή αποδοχή» της χούντας

Συμπληρώνοντας τη δική μας μας, ας μας επιτραπεί, συνεισφορά, στην 43η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, θα θίξουμε ένα «κεφάλαιο», εξαιρετικά προσφιλές στους παλαιότερους και όψιμους υμνητές της χούντας.

Αναφερόμαστε στο αφήγημα περί της δήθεν «λαϊκής αποδοχής» του καθεστώτος και, προσωπικά, του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Ως το πιο ισχυρό στοιχείο που επικαλούνται, είναι τα «κινηματογραφικά επίκαιρα» της εποχής, που δείχνουν, όντως, ογκωδέστατες συγκεντρώσεις. Δε ξέρουμε, βέβαια, πόσο «αυθόρμητη» ήταν αυτή η προσέλευση, στις συνθήκες της εποχής. Αλλά και αν δεχθούμε ότι υπήρχε και κάποιο στοιχείο εθελοντικής συμμετοχής, πως μπορούμε να αποτιμήσουμε το βαθμό πραγματικής ανταπόκρισης, σε συνθήκες μονοπώλησης της εξουσίας, αλλά και όλων των μηχανισμών διαμόρφωσης της κοινής γνώμης; Μόνο σε συνθήκες ανταγωνισμού και προσφοράς εναλλακτικών δυνατοτήτων, μπορεί να γίνει αυθεντική καταγραφή, όπως θα διαβεβαίωνε οποιοσδήποτε ειδικός, περί την επικοινωνία. Μόνο υποθέσεις, ως εκ τούτου, μπορούμε να κάνουμε, για το αν και ποια θα ήταν η εκλογική καταγραφή, ενός χουντικού προπλάσματος, υπό τον «αρχηγό» του και αν, βέβαια, θα υπήρχαν οι όροι μιας αδιάβλητης διαδικασίας, σε μια πορεία μετάβασης στον κοινοβουλευτισμό, υπό την «μπαγκέτα» της χούντας, πράγμα λίαν αμφίβολο. Δε μας εξηγούν, άλλωστε, οι και όψιμοι, προσωπικοί θαυμαστές του δικτάτορα, γιατί ο τελευταίος, αφού αισθανόταν μια τέτοια λαϊκή αποδοχή, δε φρόντιζε να την επικυρώσει και εκλογικά, αλλά προτιμούσε τη σιγουριά της εξουσίας ελέω τανκς, ή γιατί ακόμη και το 1973, παρά τον ασφυκτικά ελεγχόμενο χαρακτήρα της «φιλελευθεροποίησης» που εξήγγειλε, προτίμησε, αντί της προσφυγής στο εκλογικό σώμα, την ασφάλεια του «αυτοδιορισμού» στην «Προεδρία της Δημοκρατίας», με υπερεξουσίες «τύπου Ερντογάν» και για οκτώ πλήρη χρόνια;

Δε μπορούμε να ξέρουμε, τώρα, αν ο Γ. Παπαδόπουλος σκόπευε να συμμετάσχει στις πρώτες εκλογές, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το Νοέμβριο του 1974 και γι’ αυτό συνελήφθη, σύμφωνα με το πρόσφατο αφήγημα των υποστηρικτών του. Ξέρουμε, όμως, ότι το προσωπικό του δημιούργημα, η ΕΠΕΝ, την οποία υποστήριξε και δια «διαγγέλματος» από τη φυλακή, πήγε «άπατη». Και κάτι ακόμη: Ο δοτός «πρωθυπουργός» Σπύρος Μαρκεζίνης, που όλοι προεξοφλούσαν πως, αν γίνονταν οι προγραμματισμένες «εκλογές», το Φεβρουάριο 1974, θα τις κέρδιζε πανηγυρικά, ως αρχηγός του Κόμματος των Προοδευτικών, κατέγραφε ισχνά εκλογικά ποσοστά. Αναφερόμαστε δε, στην προδικτατορική περίοδο, γιατί μετά απ’ αυτήν, η απόρριψη της απόπειρας επανεμφάνισης, ήταν αναμενόμενη.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ