ΤΙ ωραΙα, τί καλά, τί όμορφα και εθνικά χρήσιμα θα ήταν όλα, αν ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έκανε τη δήλωση για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος όταν ήταν στην αντιπολίτευση και ιδιαίτερα στην αξιωματική αντιπολίτευση.
«Έχουμε ευθύνη και η κυβέρνηση και οι φορείς της παραγωγικής δραστηριότητας του τόπου να βρούμε τις βέλτιστες εκείνες επιλογές που θα διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που το χρωστάμε στις επόμενες γενιές», δήλωσε.
Αλλά, τέτοιες περίπου δηλώσεις έκαναν όλοι σχεδόν οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί της Ελλάδος, οι οποίοι προηγουμένως, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, αντιδρούσαν λυσσαλέα, όταν τα έλεγαν οι αντίπαλοι ως πρωθυπουργοί! Κι έτσι, κρεμασμένα από τον ίδιο μίσχο, ευθύνη και ανευθυνότητα, οδήγησαν τη χώρα μας στη χρεοκοπία και το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα στην κατάρρευση.
Επισημαίνω όλα αυτά διότι η ανάγκη προώθησης και εφαρμογής μέτρων για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος δεν εμφανίσθηκε τώρα, δηλαδή μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου 2015, οι οποίες ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην εξουσία. Τα σημαντικά προβλήματα στη λειτουργία, τη χρηματοδότηση και τη βιωσιμότητα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος είχαν εμφανισθεί ήδη από το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1980, αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις, με την πρόθυμη συμπαράσταση των εκάστοτε αντιπολιτεύσεων, με «βροχή» ψηφοθηρικών ή χαριστικών παροχών και αποφάσεων για την υπαγωγή στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και προκλητικές ρυθμίσεις οφειλών ή χρεών, ωθούσαν συνεχώς το ασφαλιστικό σύστημα προς το γκρεμό.Είναι αλήθεια ότι ορισμένες κυβερνήσεις αισθάνθηκαν την ανάγκη και ανέλαβαν την ευθύνη για την προώθηση μέρων που θα εξασφάλιζαν τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Υπενθυμίζω τις σημαντικές νομοθετικές ρυθμίσεις (Νόμος1902/1990, Νόμος 2084/1992, Νόμος 2972/2001, Νόμος 3029/2002 κλπ), οι οποίες όμως μέχρι την ψήφισή τους από τη Βουλή προκάλεσαν χαλασμό στα κόμματα και σε όλη τη χώρα με τις έντονες κομματικές και συνδικαλιστικές αντιδράσεις.Αλλά, η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, την οποία τώρα επιδιώκει ο Πρωθυπουργός, επηρεάζεται και από ορισμένα μακροοικονομικά μεγέθη τα οποία όλα σχεδόν είναι δυσμενή, όπως ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης, επίπεδο και εξέλιξη της απασχόλησης και ανεργίας, αύξηση της παραγωγικότητας, αποταμίευση, προσφορά εργασίας, επενδύσεις, για τα οποία είναι «μαύρη η νύχτα στα βουνά»! Απλώς αναφέρω το δυσβάστακτο κόστος της ανεργίας για τα ασφαλιστικά ταμεία. Τον Οκτώβριο του 2009 οι άνεργοι ανέρχονταν σε 492.139 άτομα και εκτιμάται ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν απώλεια εσόδων 2,2 δις ευρώ. Σήμερα, που οι άνεργοι είναι περίπου 1.300.000, η αντίστοιχη απώλεια εσόδων είναι τριπλάσια, δηλαδή πάνω από 6 δις ευρώ…
