Κυριάκος Μητσοτάκης, του Κωνσταντίνου (2)

ΒλΕπαμε χθες πώς ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – πατέρας του Κυριάκου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα παλιά οδηγούν τα τωρινά: και πάλιν όμως… -, όταν χρειάστηκε να στρέψει την ΝΔ της δεκαετίας του΄80 προς την εξουσία, αφησε κατά μέρος την κάθετη αντιπολίτευση και την λογική του “Οχι σε όλα!” και προσπάθησε να χτίσει ένα ιδεολογικό περίβλημα με το οποίο να επεξηγεί, να νοηματοδοτεί την αντιπολίτευση που ασκούσε.

Επειδή κι αυτό δεν φάνηκε να αρκεί – ήταν βέβαια, τότε, και άλλες οι συνθήκες: υπόθεση Κοσκωτά κοκ – έκανε δυο βαριές, αλληλοσυμπληρούμενες (τολεγε εκ των υστέρων, βέβαια, αυτό…) επιλογές. Αφενός δέχθηκε να “πατήσει” το απόλυτο ταμπού: της συνεργασίας της Δεξιάς με την Αριστερά, στα πλαίσια της Κυβέρνησης Τζαννετάκη. Αφετέρου ξεκίνησε – προτού, τελικά, οι εξελίξεις του δώσουν την πεφιλημένη εξουσία το 1990 – να ετοιμάζει ένα σχήμα πρακτικής λειτουργίας, “παραγωγής αποτελέσματος”: σ’ αυτό, δίπλα σε ανθρώπους τύπου Στέφανου Μάνου (ο οποίος ούτως ή άλλως την είχε την πετριά της αποτελεσματικότητας), επεστράτευσε υπό άλλην εκδοχή τον Τζαννή Τζαννετάκη. Πέραν, δηλαδή, της συναινετικής φιγούρας του Τζαννήμπεη ως Πρωθυπουργού, στήθηκε ένα ολόκληρο σύστημα δημιουργίας μηχανισμών (και λειτουργίας!) για την παραγωγή έργων.

Έτσι, η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά την εξαιρετική αντιπαλότητα που άφησε πίσω, “πρόκανε” (όπως θάλεγε και ο Χαρίλαος) να δώσει και την Κινητή Τηλεφωνία και το Αεροδρόμιο των Σπάτων και την Αττική Οδό, να δρομολογήσει, παρ’ ολίγον, και την υπόθεση των τηλεπικοινωνιών ή και της ενέργειας, να τα φέρει όλα αυτά τα καινοφανή εκεί όπου βρίσκονται… σήμερα.

Γιατί φέρνουμε πάλι σε συζήτηση τέτοια παλιά πράγματα; Διότι κάπου το βλέπουμε να πλησιάζει, το να χρειαστεί ο χώρος της σημερινής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να πει/να δει σαν τι θάκανε αν εκαλείτο να ασκήσει εξουσία. Μην ξεχνάτε ότι δυο χρόνια πριν ο ΓΑΠ κληθεί να οδηγήσει την Ελλάδα στα γκρέμια του Καστελλόριζου, του Μνημονίου-1, ήταν χαρωπή και αμέριμνη Αξιωματική Αντιπολίτευση που νόμιζε ότι με ωραία πρόσωπα και με opengov και με diavgeia (και με “λεφτά υπάρχουν”) μπορούσε να πάρει την εξουσία – και την πήρε! – και να πορευθεί – αλλά βρέθηκε να βαδίζει στην έρημο!

 Μόλις δυο χρόνια προτού ο Αντώνης Σαμαράς βρεθεί να πρωθυπουργεύει, σε στενό εναγκαλισμό με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και με υπουργό αιχμής τον Γιάννη Στουρνάρα (καταστάσεις αδιανόητες μέχρι και πριν λίγους μήνες προτού υλοποιηθούν), ήταν Αξιωματική Αντιπολίτευση που επεδίωκε σκληρή αναδιαπραγμάτευση βάσει Ζαππείων 1+2, οργάνωνε “ισοδύναμα” κλπ. Και βρέθηκε να στήνει Μνημόνιο-2, να προχωράει τον δικό του Γολγοθά, να σεμνύνεται για success story – κι ύστερα τι;

Η πυκνή συνέντευξη Στουρνάρα στον Αλέξη Παπαχελά αφαιρεί πλέον απ’ οποιονδήποτε το ελαφρυντικό της άγνοιας για το τι διαδραματίστηκε μέσα στο υπέρθερμο 2015. Καθώς, λοιπόν, ο ρυθμός των εξελίξεων επιταχύνεται, η ηγεσία Κυριάκου Μητσοτάκη όπως πάει να διαμορφωθεί, θα ήταν πολύτιμο να πάει πίσω στα χρόνια Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και να δει τόσο το πώς καμιά, μα καμιά συναίνεση δεν είναι ταμπού, όσο και το πώς προσεγγίζει κανείς τα πρακτικά ζητήματα του “ασκώ εξουσία στην πράξη”.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Στέργιο Πιτσιόρλα στο ΤΑΙΠΕΔ δείχνει να έχει “ανακαλύψει” ότι πέρα από τα λόγια και τα σχήματα υπάρχει πάντα η αναμέτρηση με την πραγματικότητα….