Η επιδερμική, στα όρια της νηπιακής σκέψης, ονοματολογία, χωρίς κριτήρια και κρίση, παραβλέπει ένα κρίσιμο δεδομένο.
Αυτό που κορυφαίο ιστορικό στέλεχος του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ φέρεται να υπογράμμισε σε τηλεφωνική του συνομιλία με το συνάδελφο και διευθυντή της ΕΣΤΙΑΣ Μανόλη Κοττάκη, που ο τελευταίος παραθέτει στο χθεσινό κύριο άρθρο του, «φωτογραφίζοντας» ταυτόχρονα με ακρίβεια το πρόσωπο. Σύμφωνα με το εν λόγω ιστορικό στέλεχος, εκείνο που παραβλέπουν όσοι «πετάνε» ονόματα χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι τα κριτήρια, βάσει των οποίων ο πρωθυπουργός θα κάνει την επιλογή του. Κριτήρια που συνδέονται με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του. Το βαθμό ασφάλειας ή ανασφάλειας που τον διακατέχει, αλλά και τον περίγυρο που τον επηρεάζει.
Θα περιοριστούμε προς το παρόν, στην, μετά λόγου γνώσεως, επισήμανση του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, ότι κάποιοι τουλάχιστον εξ αυτών που συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό-και προφανώς ο τελευταίος λαμβάνει σοβαρά υπόψη τη γνώμη τους-αποτελούσαν έναν αντίστοιχο κύκλο επιρροής του Κώστα Σημίτη (είναι ευδιάκριτη εν προκειμένω η «φωτογραφία»). Ας κρατήσουμε ειδικά το τελευταίο.
Με βάση όμως την ανωτέρω, λίγο απρόσμενη αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σε κάθε περίπτωση, παρέμβαση, καθίστανται εξόχως επίκαιρα, όσα ο ίδιος ο Μανόλης Κοττάκης έχει παραθέσει, στο βιβλίο του «Off the record», που είχε εκδοθεί πριν κάποια χρόνια και αναφερόταν συνολικά στην περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή, σχετικά με τα αντίστοιχα κριτήρια, βάσει των οποίων ο τότε πρωθυπουργός κατέληξε στην πρόταση για τον Κάρολο Παπούλια.
Όπως είχε αποκαλύψει στο βιβλίο του, με στοιχεία βιογραφίας του πρώην πρωθυπουργού, ο άριστα ενημερωμένος συνάδελφος, είχαν πράγματι εξεταστεί άλλες επιλογές, όπως είχαν αναπτυχθεί στα σχετικά ρεπορτάζ της εποχής, αλλά απορρίφθηκαν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Σύμφωνα με όσα είχε αναφέρει, τότε, στο βιβλίο του ο Μανόλης Κοττάκης, κατά βάση δύο ήταν τα πρόσωπα, πριν φτάσουμε στον Ηπειρώτη πολιτικό, που είχαν σοβαρά εξεταστεί. Πρόσωπα και τα δύο, εκτός του κεντροδεξιού χώρου, αφού ήταν δεδομένη η επιλογή, με στρατηγικά χαρακτηριστικά, του τότε πρωθυπουργού, το πρόσωπο που θα διαδεχόταν τον αείμνηστο Κωστή Στεφανόπουλο, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, θα έπρεπε να προέρχεται από τον αντίπαλο πολιτικό χώρο, ώστε να σηματοδοτεί τη στρατηγική του «μεσαίου χώρου», που η τότε ηγεσία της συντηρητικής παράταξης ακολουθούσε.
Μάλιστα, σύμφωνα με τα ανωτέρω, είχε σοβαρά εξεταστεί η τυχόν υποψηφιότητα του Νίκου Κωνσταντόπουλου. Θα επρόκειτο, όντως, για μια εξαιρετικά προωθημένη επιλογή, καθώς ο τελευταίος, παρά την κεντρογενή του προέλευση, που τον είχε φέρει στο ΠΑΣΟΚ κατά την ίδρυση του, είχε στρατευτεί, στα τέλη της δεκαετίας του `80, με τον Συνασπισμό, του οποίου είχε διατελέσει και πρόεδρος.
