Είναι, όντως, εντυπωσιακό, ότι, μετά επτά χρόνια διαρκούς εφαρμογής, της μνημονιακής περιπέτειας, δε μπορούμε να συνεννοηθούμε, σε μερικά στοιχειωδώς αυτονόητα, ανεξάρτητα από τη γενικότερη γνώμη, που μπορεί να έχει ο καθένας από μας, για το τι συνέβη.
Ενώ, δηλαδή, πλέον, δύσκολα θα βρει κανείς αναλυτή ή σχολιαστή-και τον πλέον ένθερμο θιασώτη της εφαρμοζόμενης πολιτικής- που να μη συμφωνεί ότι οι δανειστές μας έκαναν σοβαρά λάθη, αν μη τι άλλο, ή, με τις υπερβολικές έως ακραίες απαιτήσεις τους, έχουν λειτουργήσει ως τροχοπέδη, για την προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, εν τούτοις, υπάρχουν ακόμη αναλυτές ή σχολιαστές, που κινούνται στη λογική του «Γερούν γερά». Θα αποφύγουμε τον πειρασμό, να αναφερθούμε στο πως κάποιοι εξαργύρωσαν, σύμφωνα και με τελευταίες αποκαλύψεις, την πλειοδοσία τους αυτή. Θα σταθούμε στην ουσία, όπως αναδύεται από τον ενθουσιασμό, με τον οποίο, κάποιοι, «υποδέχθηκαν» τις «κριτικές παρατηρήσεις» του επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ, ακριβέστερα τις αιχμές προς τη σημερινή κυβέρνηση, για το περιβόητο πρώτο εξάμηνο του 2015. Λες και ο κ. Ρέγκλινγκ είναι ένας αμέτοχος παρατηρητής, όλα τούτα τα χρόνια, στα όσα συνέβησαν στη χώρα, ακόμη και στο προαναφερθέν, όντως κρίσιμο, χρονικό διάστημα. Ο φανατισμός, φευ, τυφλώνει και, στην προκειμένη περίπτωση, οδηγεί ορισμένους σχολιαστές, να υιοθετούν άκριτα την εκδοχή και του κου. Ρέγκλινγκ, ότι η χώρα ήταν, δήθεν, έτοιμη να εξέλθει στις αγορές, στα τέλη του 2014, αλλά ήρθε ο «τρισκατάρατος ΣΥΡΙΖΑ», για να μας γυρίσει πίσω και να μας «φεσώσει» με 100 δις, υπολογισμός που γίνεται στο περίπου, χάριν στρογγυλέματος του ποσού (τόσο τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία….). Αλήθεια; Τότε, γιατί οι δανειστές, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ρέγκλινγκ, παρενέβαλαν, συνεχώς, προσκόμματα στην ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης, του προηγούμενου προγράμματος, από την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου; Αποτελούσε, πια, κοινό μυστικό, πως για καθαρά πολιτικούς λόγους, δεν ολοκληρώθηκε εκείνη η αξιολόγηση, που θα σήμαινε και ολοκλήρωση του ίδιου του προγράμματος, άρα και έξοδο της χώρας από το μνημονιακό φαύλο κύκλο, έστω και δια της τεθλασμένης, δηλονότι της ένταξης στη λεγόμενη «Πιστωτική Γραμμή Στήριξης» (ECCL). Αν δεν ήταν πολιτικοί οι λόγοι, όπως ευθαρσώς έχει παραδεχθεί ο κ. Σόιμπλε, τότε θα πρέπει να μας εξηγήσει ο κ. Ρέγκλινγκ, ποια ήταν τα «τεχνικά εμπόδια», που εμπόδισαν την ολοκλήρωση του προηγούμενου προγράμματος…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
