Το δραματικό μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας προς τους δανειστές, πρωτίστως δε προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας, για τον κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης, ελπίζουμε να ληφθεί υπόψη και να μην αποδειχθεί, για μια ακόμη φορά, ότι απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων.
Μια μικρή ελπίδα μας αφήνει το γεγονός ότι αντίστοιχες φωνές πολλαπλασιάζονται, στην Ευρώπη, όπως δείχνουν οι συνεχείς «φιλιππικοί» κατά της λιτότητας, από τον Ιταλό Πρωθυπουργό, καθώς και το αντίστοιχου περιεχομένου κείμενο-έκκληση 80 Γάλλων οικονομολόγων.
Είναι ενδεικτικά, άλλωστε, όσα είπε και η πρόεδρος της Ιταλικής Βουλής, κατά την επίσημη επίσκεψή της στην Αθήνα και τις επίσημες συναντήσεις της, με την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άλλωστε, επανέλαβε, ως προς το περιεχόμενο, τις πάγιες απόψεις που διατυπώνει όλα αυτά τα χρόνια, με τη διπλή ιδιότητα του πολιτικού και του καθηγητή του Δικαίου, στην πυκνή αρθρογραφία του, αλλά και στο βιβλίο του, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το Δημόσιο Δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης» (εκδόσεις Λιβάνη).
Αποκτά, βέβαια, βαρύνουσα σημασία η τωρινή παρέμβασή του και γιατί γίνεται υπό την ιδιότητα του κορυφαίου πολιτειακού παράγοντα της χώρας, αλλά, κυρίως, γιατί υπογραμμίζει, με τον πιο δραματικό και επίσημο τρόπο, την οριακή κατάσταση, στην οποία έχουμε περιέλθει.
Τον οριακό χαρακτήρα των στιγμών, δεν υπογραμμίζει, μόνο, η ένταση της κοινωνικής αντίδρασης, που στρέφεται, εν τέλει, κατά των μέτρων, που μας επιβλήθηκαν από τους δανειστές -και υποτιθέμενους εταίρους μας- στο πλαίσιο του 3ου Μνημονίου, αλλά και, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, αυτό τούτο το περίφημο άρθρο του Πόουλ Τόμσεν.
Γιατί στην ουσία, πέρα από τη δικαιολογημένη, συναισθηματική «έκρηξη» που προκαλεί η εμμονή του «σκληρού» του ΔΝΤ, σε επιλογές που έχουν αποδειχθεί στην πράξη, όχι μόνο καταστροφικές για την ελληνική κοινωνία, αλλά και αναποτελεσματικές, ο «αναβαθμισμένος» κ. Τόμσεν, μας στέλνει ένα πολύ καθαρό μήνυμα: Πως, αν δεν υπάρξει, στο «τέρμα της παρτίδας», μια γενναία ρύθμιση του χρέους, που θα οδηγεί σε δραστική μείωσή του, σε όρους, έστω, παρούσας αξίας, τότε θα είμαστε αναγκασμένοι να συνεχίσουμε σ’ αυτό τον ατέλειωτο «ανήφορο του Σίσυφου», που δεν έχει τερματικό σημείο και θα συνεχίσουμε, εν τέλει, να «κυνηγάμε την ουρά μας», χωρίς καμιά προοπτική διεξόδου…
