Ὅσοι ἔχουμε ἐμπειρίες παλαιότερων δοκιμασιῶν, χάρη στὸ «ἐκ τῆς ἐμπειρίας ὄμμα», ὅπως λέγει ὁ Ἀριστοτέλης, βλέπουμε τὴν πολιτικὴ μας σὰν μὶα περιπλανώμενη συμφορά. Οἱ βαθύτατα θρησκεύοντες παραπέμπουν καὶ στὴ βαθύτερη πληγὴ τοῦ φαραὼ. Λένε: «ὁ Θεός ἀπέστρεψε τὸ βλέμμα ἀφ’ ἡμῶν». Ἀκοῦμε στὴ λειτουργία: «Κύριε, ἐπίβλεψον καὶ ἴδε». Μὰ τὶ νὰ δεῖ; Τὰ χαλιὰ καὶ τὰ χάλια μας; Ὅταν σκέπτομαι ὅτι ὁ Θεός εἶναι παντεπόπτης καὶ συνεπῶς τὰ βλέπει ὅλα –ἄρα καὶ τὰ συμβαίνοντα στὴν Ἑλλάδα– εἰλικρινὰ λυπᾶμαι τὸ Θεὸ! Ὁ Φλωμπὲρ ἔχει πεῖ ὅτι ὁ Θεός ἔφτιαξε τὸν κόσμο σὲ μιὰ στιγμὴ κακοκεφιᾶς. Πιθανῶς ὁ Γάλλος συγγραφέας νὰ τὸ ἔγραψε αὐτὸ μετὰ τὸ ταξίδι του στὴν Ἑλλάδα. Μοῦ ἔλεγε γέροντας μοναχὸς (ὄχι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ γράφουν βιβλία προφητικὰ ἤ μαγειρικῆς καὶ μοσχοπουλᾶνε), ὅτι κουράσαμε πολὺ τὸ Θεὸ μὲ τὴν ἀκηδία (=ἀφροντισιὰ), μὲ τὴν κάθε λογῆς ἀηδία καὶ ἀμεριμνησία μας καὶ γι’ αὐτὸ σὲ στιγμὴ ὀργῆς ἔπλασε μιὰ κατηγορία ὑπανθρώπων ποὺ ἐμφανίζονται μὲ μορφὴ ὑπερανθρώπων καὶ στρέφονται κατὰ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Καὶ μὲ αὐτὸ ὁ μοναχὸς δὲν ἐννοοῦσε –ὑποθέτω– τοὺς πολιτικοὺς ἀλλὰ τοὺς «κορυνηφόρους», δηλαδὴ τοὺς ροπαλοφόρους, τοὺς πετροβολιστὲς, τοὺς μαρμαροθραῦστες, τοὺς τοιχομπογιατιστὲς καὶ τοὺς πυρπολητὲς, ποὺ, σὰν νὰ τὸ εἶχαν τάμα, μετέτρεψαν τὴν Ἀθήνα σ’ ἕνα τεράστιο τραῦμα. Ἡ ἄλλοτε «ζαφειρόπετρα στῆς γῆς τὸ δαχτυλίδι», ὅπως τὴν ἔλεγε ὁ Παλαμᾶς, μοιάζει μὲ ψόφιο ψάρι στὴν ἀκρογιαλιὰ. Δὲν ἀνήκω στὴν τὰξη τῶν ζηλωτῶν τῆς ἠθικῆς ποὺ δυσφημοῦν μὲ τὶς ἀκραίες θέσεις τους τὴν οὐσία τῆς ἠθικῆς, ἀλλὰ μὲ πιάνει τὸ παράπονο ὅταν περνῶ ἀπὸ δρόμους ἄλλοτε ἀρχοντικοὺς καὶ ρομαντικοὺς, ἀπὸ γειτονιὲς ποὺ θύμιζαν Λευκαρίτικο κέντημα καὶ παρατηρῶ ὅτι τώρα οἱ χῶροι αὐτοὶ ἔχουν μεταβληθεῖ σὲ ἄντρα κακοποιῶν καὶ σὲ ὑπαίθρια πορνεῖα. Τρέμεις νὰ περάσεις μετὰ τὶς 8 τὸ βράδυ ἀπὸ τὴν ἄλλοτε μαγευτικὴ Πλατεία Βικτωρίας καὶ ἀπὸ τοὺς πέριξ δρόμους. Αἰσθάνεσαι φρίκη ὅταν περνᾶς μέρα-μεσημέρι ἀπὸ τὸ δρομάκι μεταξὺ Ἀκαδημίας καὶ Πανεπιστημίου καὶ νὰ βλὲπεις τὰ ἀνθρώπινα ράκη νὰ τρυπιοῦνται στὰ χέρια, στὰ πόδια καὶ στὰ ὀπἰσθια μὲ πλαστικὲς σύριγγες γιὰ νὰ «ταΐσουν» τὸ σακατεμένο ὀργανισμὸ τους μὲ θάνατο. Κι ἐνῶ οἱ δεῖκτες τῶν ἀξιῶν πέφτουν κατακόρυφα χρόνο μὲ τὸ χρόνο, ἀντίθετα στὸν τόπο μας ἀνεβαίνουν ἁλματωδῶς οἱ δεῖκτες τῆς κακότητας, τῆς σαθρότητας καὶ τῆς κακοποιοῦ δράσεως. Ἕνας ἄνεμος «δολοφονικῆς ψυχαγωγίας» σὰν «χαμσίνι» σαρώνει ἀπ’ ἄκρον εἰς ἄκρον τὴν ἕρμη πατρίδα. Ὅ,τι φρικτὸ γίνεται στὶς ΗΠΑ, γίνεται κι εδῶ. Μόνο ποὺ οἱ ΗΠΑ ἔχουν πολλές καὶ ποικίλες δυνατότητες σωσμοῦ. Ἐπιρρίπτονται –καὶ ὄχι ἀβασίμως– εὐθῦνες στοὺς πολιτικούς. Μερικοὶ μάλιστα θρησκομανεῖς ἀναρωτιοῦνται σοβαρὰ μὴπως πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἐνσάρκωση τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ δὲν εἶχαν προβλέψει τὰ προφητικὰ βιβλὶα. Ἤ, μὴπως, τὸ εἶχαν προβλέψει; Κάποιος θρησκομανὴς στὶς ἐνστάσεις μου ἀντιπαρατήρησε: «Θυμίσου τὸ 666 στὰ πεντοχίλιαρα»! Δὲν θυμόμουν, γιατί εἶχα πολύ ἀραιές σχέσεις μὲ τέτοια χαρτονομίσματα. Ὡστόσο, δὲν παύω νὰ ἀπορῶ. Τὶ, ἆραγε, συμβαίνει μὲ τοῦτα τὰ ἀπολωλότα παιδιὰ, ποὺ βεβηλώνουν μνημεῖα, προτομὲς, σήματα τροχαίας, ὁδοδεῖκτες, παιδικὲς χαρὲς, τοίχους, ὀχήματα μεταφορᾶς, πνευματικὰ ἱδρύματα, ἱερές εἰκόνες καὶ ἐκκλησίες; Φοβᾶμαι πὼς, ἄν μπορούσαμε νὰ ἔχουμε μιὰ φωτογραφία τῆς ψυχῆς τους, θὰ τρομάζαμε. Θὰ βλέπαμε τὴν εἰκόνα μιᾶς ἀβύσσου. Πιστεύω, πάντως, ὅτι στὸ βάθος πρόκειται γιὰ φοβισμένα παιδιά. Γιὰ παιδιὰ ποὺ φοβοῦνται νὰ δείξουν ἁγιότητα καὶ τὴν καλύπτουν μὲ ἀγριότητα. Οἱ ἅγιοι ἔχουν παρελθὸν, οἱ ἄγριοι μέλλον. Οἱ ζοῦγκλες ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ μεταφέρθηκαν στὴν Εὐρὼπη! Ἴσως γι’ αὐτὸ ἔχουμε καὶ τόση εἰσροὴ… μαύρων!
www.sarantoskargakos.gr
