Κομματικοί φίλοι και κομματικός συνδικαλισμός ως εφαλτήριο για τη διοίκηση δημόσιων επιχειρήσεων και είσοδο στη Βουλή

Ο επικεφαλής του «Ποταμιού» κ. Σταύρος Θεοδωράκης σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Όλα ξεκόλλα» του κ. Θέμου Aναστασιάδη επεσήμανε ότι «το μισό ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει δουλέψει ποτέ», αποδίδοντας την κακοδαιμονία της χώρας μας στους «ανεπάγγελτους» που βρίσκουν έδρανο στη Βουλή και θέση στα κυβερνητικά σχήματα.

Συγκεκριμένα, ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Κάναμε μία χαρτογράφηση της Βουλής να δούμε ποιοι έχουν δουλέψει. Ένα 40% των βουλευτών είναι εκτός παραγωγικής διαδικασίας, το 10% δεν έχει δουλέψει ποτέ, το 10% προέρχεται από τον συνδικαλιστικό χώρο και ένα 15% είναι γόνοι πλούσιων οικογενειών». Και συμπλήρωσε: «Όταν, λοιπόν, σχεδόν το μισό πολιτικό σου σύστημα δεν έχει δουλέψει ποτέ, εξηγούνται πολλές από τις κακές αποφάσεις της πολιτικής».

Οι αναφορές αυτές του κ. Θεοδωράκη με προκαλούν να αποκαλύψω ότι ήδη, πριν από δύο χρόνια, διενεργώ μια έρευνα με θέμα «ποιοι είναι ή ήταν και τί ήταν ή τί είναι οι εκάστοτε πρωθυπουργοί, υπουργοί και υφυπουργοί και πώς έφθασαν στις κορυφαίες αυτές πολιτικές θέσεις μετά το 1974». Από τα έως τώρα ευρήματα της (ημιτελούς ακόμα αυτής έρευνας), της οποίας έχει ολοκληρωθεί μόνο το κεφάλαιο που αναφέρεται στους πρωθυπουργούς, προκύπτουν πολλές και ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις, που συμπλέουν με τις αντίστοιχες της «χαρτογράφησης» του κ. Θεοδωράκη. Ωστόσο, σημειώνεται ότι ο φακός της έρευνας επικεντρώνεται σε τέσσερις κυρίως τομείς της πολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας μετά το 1974:

Πρώτον, ποιοι ήταν και με τί ασχολούνταν πριν οι πρωθυπουργοί της Ελλάδος μετά το 1974.

Δεύτερον, ποιοι ήταν και με τι ασχολούνταν πριν οι υπουργοί των κυβερνήσεων μετά το 1974.

Τρίτον, πώς ο κομματικός «στρατός» απετέλεσε «θερμοκήπιο» στελεχών για διορισμούς σε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς και, στη συνέχεια, εφαλτήριο ένταξη στην κοινοβουλευτική ομάδα.

Τέταρτον, πώς ο κομματικός συνδικαλισμός λειτούργησε κατά κανόνα ως αντιπολιτευτικός «πολιορκητικός κριός» και, στη συνέχεια, ως εφαλτήριο για είσοδο στη Βουλή και την ανάδειξή τους ως υφυπουργών και υπουργών.

Είναι μελαγχολική η διαπίστωση ότι όλοι εκείνοι που προκαλούσαν ταλαιπωρία και πολυήμερες κομματικές απεργίες με επιδόσεις μιας πελώριας αντιοικονομικής λίστα με «δίκαια» αιτήματα για ικανοποίηση από την εκάστοτε κυβέρνηση, οι ίδιοι ως βουλευτές ή υπουργοί ή υφυπουργοί… έπρατταν ή έλεγαν τα αντίθετα, δημιουργώντας έτσι ένα εφιαλτικό συνδικαλιστικό μέτωπο στη χώρα μας, με τις ανεμοθύελλες να ξεσπάσουν μαζεμένες το 2008. Αλλά, στο επόμενο σημείωμα μας, ας δούμε μερικά συμπεράσματα από την ολοκληρωμένη έρευνά μου για τους πρωθυπουργούς μετά το 1974.