Η επιχείρηση μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις αναμενόμενες, εγγενείς δυσκολίες, αναδεικνύει και την αμηχανία των ανειρήνευτων πολέμιων του. Πολλοί απ` αυτούς, σε πείσμα της πραγματικότητας, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το σχήμα της Κουμουνδούρου, ως ένα «απομεινάρι» της μνημονιακής περιόδου, ακριβέστερα του αντιμνημονιακού αγώνα. Ξεχνούν όμως τα στοιχειώδη.
Τα υπόλοιπα κόμματα, στα οποία αναφέρονται, υπήρξαν, κατά κυριολεξία, δημιουργήματα της μνημονιακής περιόδου, γι` αυτό και εξαφανίστηκαν με την επάνοδο στην κανονικότητα (κάτι που αμφισβητούσαν ορισμένοι, μέχρι πρότινος). Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως παραταξιακή έκφραση ενός συγκεκριμένου χώρου, αυτού της Ανανεωτικής Αριστεράς, υπάρχει από το 1974, αν όχι από το 1968. Οποιος αμφισβητεί αυτή τη συνέχεια, δεν έχει παρά να δει τα πρόσωπα, την προέλευση και τη διαδρομή τους.
Θα διαπιστώσει απ` αυτό και μόνο, το νήμα που συνδέει τις διαδοχικές εκφράσεις, από το ΚΚΕ εσωτερικού, στην ΕΑΡ, τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή δε κάποιοι, από κεκτημένη ταχύτητα, επιμένουν να κάνουν λόγο για κομμουνιστές, λενινιστές και ότι άλλο τους κατέβει στο κεφάλι, να θυμίσουμε ότι το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε επί προεδρίας του κεντρογενούς Νίκου Κωνσταντόπουλου.
Η μετεξέλιξη δε αυτή, αποφασίστηκε, από όλες τις τάσεις του χώρου, ως απάντηση στο χρόνιο «σταυρικό πρόβλημα» που είχε αναδείξει, από τη δεκαετία του `60, ο αξέχαστος Ηλίας Ηλιού. Τον κίνδυνο, δηλονότι, περιθωριοποίησης και μετατροπής του σε «δορυφορικό» σχήμα προς το ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η οικονομική κρίση και η επιβολή της ταπεινωτικής μνημονιακής επιτροπείας, αποτέλεσαν την «καύσιμη ύλη» για την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, από το τα επίπεδα μιας οριακής κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, σε κόμμα εξουσίας.
Όμως, σε αντίθεση με τους άλλους σχηματισμούς, το κόμμα της Κουμουνδούρου είχε ρίζες και μια ελκτική δύναμη, που πολλές φορές δεν αποτυπωνόταν στις χαμηλές εκλογικές του επιδόσεις.
Το γεγονός αυτό βοήθησε, ώστε η ευφυής στρατηγική της ηγετικής του ομάδας, να μην επαναπαυθεί σε μια μονοθεματική αντιμνημονιακή ατζέντα, αλλά εστίασε και στην αντιπαράθεση με το παλιό πολιτικό κατεστημένο, όπως το ονόμασε, το οποίο, μάλιστα, έντεχνα ταύτισε με τη «χρεοκοπία» της χώρας.
Είναι γι` αυτό που ανανέωσε τη λαϊκή εντολή, μετά τη μνημονιακή προσαρμογή, αλλά και στην περίοδο της «κανονικότητας».
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
