Έχουμε την εντύπωση πως, μετά την καθαρή τοποθέτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία στα κόμματα της αντιπολίτευσης, να μη συνταχθούν σ` ένα κοινό μέτωπο, για την αντίκρουση των παράλογων απαιτήσεων των δανειστών.
Αναφερόμαστε στην παρέμβαση του Προκόπη Παυλόπουλου, από την Πορτογαλία (μια χώρα του Νότου) για την απαίτηση των θεσμών, να νομοθετήσει η κυβέρνηση εκ των προτέρων μέτρα, για την μετά το 2018 περίοδο. Στεκόμαστε δε, ιδιαίτερα, στην επισήμανση του κ. Παυλόπουλου, για την ευθεία αντίθεση μιας τέτοιας απαίτησης προς το ίδιο το ευρωπαϊκό δικαιϊκό κεκτημένο, πέραν της ασυμβατότητας προς την εθνική έννομη-Συνταγματική τάξη. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μάλιστα, θεωρεί ότι και η «ρήτρα αιρεσιμότητας», που δείχνουν να συζητούν οι πιστωτές μας, ως «παραχώρηση» μάλιστα, είναι εξίσου αντίθετη, προς το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο. Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, οφείλουν οι «θεσμοί», αν θέλουν να δικαιολογήσουν το όνομα τους, να αποσαφηνίσουν αν θεωρούν ότι η σκοπιμότητα, της παρουσίας του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, μπορεί να δικαιολογεί τέτοιου παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό θεσμικό κεκτημένο.
Στο ίδιο ερώτημα, όμως, οφείλουν κατά μείζονα λόγο να τοποθετηθούν οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Προφανώς, τα κόμματα της αντιπολίτευσης διατηρούν το αναφαίρετο δικαίωμα της κριτικής, στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Θα προσθέταμε δε ότι είναι και υποχρέωση τους, να αναδεικνύουν λάθη και παραλείψεις, εφόσον τα διαπιστώνουν. Ούτε και τους ζητάει κανείς, να συμπράξουν στη διαπραγμάτευση ή να υπερψηφίσουν τα όποια μέτρα. Οφείλουν, όμως, να τοποθετηθούν ευθέως, όταν το ίδιο πράττει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρ` ότι θα μπορούσε κάλλιστα να κρυφτεί πίσω από την ουδετερότητα του θεσμικού του ρόλου, όπως έπραξαν προκάτοχοι του. Αν, δηλαδή, θεωρούν θεμιτή την απαίτηση προνομοθέτησης μέτρων, έστω και υπό την αίρεση της ανάκλησης, ή συμμερίζονται την εκτίμηση ότι, εκτός από παράλογα, συνιστούν και ευθεία παραβίαση της εθνικής, αλλά και ευρωπαϊκής έννομης τάξης. Ο ψιθυριστός χαρακτηρισμός των απαιτήσεων, ως υπερβολικών, δεν αρκεί όταν τίθενται ζητήματα θεσμικής τάξης. Αλλά και πέραν της θεσμικής διάστασης, ειδικά για την αξιωματική αντιπολίτευση, τίθεται και ένα πρακτικό, πολιτικό ζήτημα. Εφόσον διακηρύσσουν τη βεβαιότητα τους, ότι θα είναι οι νικητές της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης, οφείλουν να μας εξηγήσουν αν αποδέχονται τη δέσμευση που συνεπάγεται η αποδοχή της απαίτησης των δανειστών, για την επόμενη κυβέρνηση…
