Ήδη πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει πανηγυρικά τρεις αναμετρήσεις το 2015 (τις δύο εκλογές και το ενδιάμεσο δημοψήφισμα) είχε συγκεντρωθεί μεγάλο τοξικό φορτίο εναντίον του από τις αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις –τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και το «βενιζελικό» ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο- αλλά και από τα ΜΜΕ που στήριζαν με νύχια και με δόντια την τότε δικομματική κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό πως, με αφορμή τις ψηφοφορίες στη Βουλή για την προεδρική εκλογή, «συστημικοί» και κεντρικοί δημοσιογράφοι-σχολιαστές είχαν φτάσει στο σημείο να επικαλούνται ακόμη και την προσμέτρηση μίας «σοβαρής Χρυσής Αυγής» στην προεδρική πλειοψηφία, ώστε να βρεθούν οι 180 ψήφοι για την εκλογή Δήμα.
Και μετά, ξεκίνησε η «πρώτη φορά Αριστερά»: το πρώτο 8μηνο του 2015 η τότε κυβέρνηση έδινε μία σκληρή μάχη –αλλά και με πολλά στραβοπατήματα- που προσέφερε ταυτοχρόνως μπόλικη καύσιμη ύλη στο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, όταν πλέον η «πρώτη φορά Αριστερά» μπήκε κανονικά στις ράγες της διακυβέρνησης αλλά έχοντας το βάρος της διαρκούς διαπραγμάτευσης ενός Μνημονίου, τότε επί 4,5 χρόνια το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωο διαρκώς διευρυνόταν. Το θέμα, πια, δεν ήταν μόνο η ΝΔ που διεκδικούσε την πολιτική της επαναφορά και την εκλογική ρεβάνς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ο Σαμαράς που ουδέποτε συμβιβάστηκε με το απότομο τέλος της κυβερνητικής του θητείας –κι ας μην ήταν καν τόσο απότομο όσο εκείνο που επεφύλαξε ο ίδιος στον πάλαι ποτέ ευεργέτη του, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Την ίδια στιγμή, «συστημικά» ΜΜΕ σε συνδυασμό με όλους όσοι επηρέαζαν πρόσωπα και πράγματα και κινούσαν τα νήματα από την Μεταπολίτευση ως το 2015 έδιναν καθημερινά γην και ύδωρ προκειμένου να διασφαλίσουν ότι οι «μουσαφίρηδες της εξουσίας» -οι «περιστασιακοί ένοικοι», όπως το έθεσε δημοσίως ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης- όχι μόνο θα έχαναν την διακυβέρνηση, αλλά θα εξασφαλιζόταν ότι δε θα την… έπαιρναν ξανά ποτέ.
Βεβαίως, όπως έγινε και στο δημοψήφισμα, αλλά και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο λαός είχε διαφορετική άποψη: ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μεν, αλλά συγκεντρώνοντας το 31,5% των προτιμήσεων και κατοχυρώνοντας τον ρόλο του ενός από τους δύο κεντρικούς πόλους του πολιτικού σκηνικού. Ωστόσο, το 31,5% είναι μακριά τόσο από το σχεδόν 40% της ΝΔ, όσο και από το 36 ή το 38% που χρειάζεται ένα κόμμα εξουσίας για να μετέχει στην κυβερνητική εναλλαγή. Κλειδί, λοιπόν, για τη διεύρυνση της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ είναι να ξανασυστηθεί στο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» -τουλάχιστον στους καλοπροαίρετους και όχι στους φανατικούς πολέμιους. Με ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, η νυν αξιωματική αντιπολίτευση έριξε γέφυρες ήδη από το 2018, επιλύοντας το Μακεδονικό. Τώρα, με την ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζει, φροντίζει να τους απογοητεύσει και να τους κρατήσει μακριά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όμως, αυτό δεν ακυρώνει την ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να ξανασυστηθεί σε αυτό τον κόσμο, διεκδικώντας την εμπιστοσύνη του.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
