Πολλές φορές, από τρίτους είναι που μαθαίνει κανείς τα περισσότερα και για τον εαυτό του και για τις σχέσεις του με τους κοντινότερούς του. Έτσι, προ ημερών στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης φιλοξενήθηκε μια διεξοδική ανάλυση του πώς η δοκιμασία που έχει υποστεί η Ελλάδα στα χέρια των Ευρωπαίων «εταίρων» της, αλλά και η σχετική ψυχρότητα των ΗΠΑ (σημειώστε: γράφουν οι Ν.Y. Times…) ωθεί σταδιακά την Ελλάδα στην αγκαλιά της Κίνας.
Στηριζόμενη, είναι αλήθεια σε κάποιες στιγμές-στιγμές σουρρεαλιστικές παρατηρήσεις του Κώστα Δουζίνα (και πολύ λιγότερο του Στέργιου Πιτσιόρλα: αυτός κάνει την παρατήρηση ότι οι Κινέζοι «ξέρουν τι θέλουν»), η ανάλυση των Τάϊμς φέρνει στο προσκήνιο το πώς οι Κινέζοι δραστηριοποιήθηκαν επενδυτικά στην Ελλάδα στην φάση ακριβώς που οι Ευρωπαίοι πάσχιζαν να της φορέσουν τον ζουρλομανδύα των διαδοχικών Μνημονίων (η διατύπωση δική μας). Έχει ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι δεν επισημαίνεται μόνο/δεν επισημαίνεται τόσο η στρατηγική – αληθινά – επένδυση της Cosco στον Πειραιά και σε όλη την προσέγγιση logistics των Κινέζων προς την καρδιά της Ευρώπης, όσο το γενικότερο «παίγνιο» των Κινέζων – π.χ. με την συμμετοχή της Fosun στην ανάπτυξη του Ελληνικού (το οποίο περιγράφεται ως … τριπλάσιο του Μόντε Κάρλο). Λιγότερο αναφέρεται η αυξανόμενη παρουσία τους στον τομέα της ενέργειας: ΑΔΜΗΕ, ανεμογεννήτριες, ενδιαφέρον για λιγνιτικά.
Βέβαια, δεν παραλείπεται η επισήμανση ότι όταν η Αμερικανοί κινήθηκαν σοβαρά – στην απόκτηση της Εθνικής Ασφαλιστικής από την Calamos Asset Management – EXIN Partners (με διάσταση χρηματοδοτών της διεκδίκησης της Προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ…) – τότε το Κινεζικό κονσόρτσιουμ που είχε δείξει αντίστοιχο ενδιαφέρον παραμερίστηκε.
Εκείνο όμως που χρειάζεται να προσέξει κανείς, ή μάλλον που θα ήταν επικίνδυνο να παραλειφθεί από την προσέγγιση αυτή, είναι η σύνδεση που κάνουν και N.Y. Times της αυξανόμενης Κινεζικής επιρροής στην Ελλάδα με πολιτικά/διεθνοπολιτικά «αντίδωρα», και μάλιστα μέσω ΕΕ . Πώς; Π.χ. με το πάγωμα της καταδίκης της Κινεζικής στάσης σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το σύστημα των Βρυξελλών (δεν μπλόκαρε μόνον η Ελλάδα, αλλά και η Ουγγαρία). Ή πάλι με την αντίστοιχη μη-επίτευξη καταδίκης της Κινεζικής στάσης στην Νότια Σινική Θάλασσα.
Συνεχίζουν οι Τάϊμς με αναφορά στην συνολική στρατηγική των Κινέζων/του Νέου Δρόμου του Μεταξιού/One Road, One Belt και στην δραστηριοποίησή τους σε άλλες περιφερειακές Ευρωπαϊκές χώρες – π.χ. Πορτογαλία.
Έως εδώ, τίποτα το δραματικά νέο. Όμως όταν βλέπουμε έτσι προσεγγιζόμενα τα Κινεζικά με αμερικανική ματιά και ευρωπαϊκές άκριες χρειάζεται μια κάποια επαγρύπνηση: πόσα περιθώρια θα αφήσει στην Ελλάδα η ομάδα των Ευρωπαίων «εταίρων» της – αληθινά και όχι φαντασιακά; Δυσάρεστο ερώτημα , πλην όμως υπαρκτό…
