Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Ο κανόνας έχει επιβεβαιωθεί πολλάκις από την Μεταπολίτευση ως σήμερα: ό,τι αποτελεί πλεονέκτημα και πλούτο για τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, είναι μειονέκτημα για τα μικρά –κυρίως γι’ αυτά που διεκδικούν τον περίφημο «ενδιάμεσο χώρο».
Με άλλα λόγια, ενώ ένα μεγάλο κόμμα οφείλει να είναι πολυσυλλεκτικό και να καλύπτει έναν πολιτικό χώρο πολύ ευρύτερο από τις καταστατικές του αρχές και την δεδηλωμένη ιδεολογία του, ένα μικρό κόμμα του ενδιάμεσου χώρου πρέπει να κάνει το ακριβώς αντίθετο: να έχει ένα σαφές στίγμα, έναν λόγο με «γωνίες» και να ποντάρει στην συσπείρωση του συγκεκριμένου ακροατηρίου που θέλγεται και πιστεύει σε αυτό το σαφές στίγμα.
Όποτε ένα μικρό κόμμα του ενδιάμεσου χώρου έχει υιοθετήσει το δόγμα «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» (sic), στο τέλος τους… χάνει και τους δύο.
Τα τελευταία χρόνια, το είδαμε ακόμη και με το ΛΑΟΣ: όταν από ένα ακροδεξιό κόμμα προσπάθησε να γίνει συστημικό, λαϊκοδεξιό και «μνημονιακό» για να διευρύνει την επιρροή του, εξαφανίστηκε από την πολιτική ζωή.
Ακόμη και η ΔΗΜΑΡ, που από την ίδρυσή της προσπαθούσε να εκφράσει από ψηφοφόρους της… «Δράσης» ως ψηφοφόρους της ΕΑΡ και του ΚΚΕ εσωτερικού, τελικώς κατάφερε να τους χάσει όλους. Τους μισούς τους έχασε όταν μπήκε στην κυβέρνηση Σαμαρά και τους άλλους τόσους όταν βγήκε.
Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα ήταν το Ποτάμι: το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη κόμιζε όντως κάτι φρέσκο και νέο στο πολιτικό σκηνικό. Ειδικά όταν έφυγε από την απολιτική –και ίσως αντιπολιτική- στάση «πολιτική χωρίς πολιτικούς», το Ποτάμι προσπάθησε να ψαρέψει σε θολά νερά, να πάρει ψήφους και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από την ΝΔ, να έχει απεύθυνση σε όλους. Κάπως έτσι, το Ποτάμι θύμιζε «Δράση» και Στέφανο Μάνο (αλλά και Κυριάκο Μητσοτάκη…) όταν μιλούσε για το Δημόσιο ή τις ιδιωτικοποιήσεις. Επίσης, θύμιζε κλασικό σοσιαλδημοκρατικό ή ακόμη και αριστερό κόμμα σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ισιότητας κτλ. Την ίδια στιγμή, όμως, θύμιζε και… Άδωνι όταν στήριζε το «αφήγημα» της ΝΔ περί «αβάτου των Εξαρχείων», περί «κράτους που είναι ξέφραγο αμπέλι» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Και κάπως έτσι, παρά την γενναία και όντως προοδευτική στάση του υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, το Ποτάμι τα έχασε όλα.
Εσχάτως, αυτή την τακτική ακολουθεί το Κίνημα Αλλαγής. Επιχειρεί να πείσει ότι αποτελεί το αρχετυπικό κόμμα του προοδευτικού χώρου. Την ίδια ώρα, βλέπει «φιέστα Τσίπρα στα Σκόπια» (κάτι που ούτε η ΝΔ δεν τόλμησε να πει…), «παίζει» με την ατζέντα «νόμος και τάξη», υιοθετεί τα αντι-ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήματα της ΝΔ και ταυτοχρόνως εκτοξεύει και κάτι αντιδεξιές κορόνες χωρίς περιεχόμενο, παριστάνοντας ότι συγκρούεται με την Δεξιά. Κάπως έτσι, κινδυνεύει να χάσει ψηφοφόρους από παντού, στην προσπάθειά του για το ακριβώς αντίθετο. Και εκεί που έχει θέσει ως δεδηλωμένο στόχο την τρίτη θέση και τον «διεμβολισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, στο τέλος θα κινδυνεύσει να διεμβολίσει μόνο… τον εαυτό του.
