Κι όμως, τα ΜΜΕ φταίνε για το «γλέντι στην Ικαρία»…

Από τούτη εδώ την στήλη, έχει πολλές φορές επισημανθεί ότι η προκλητική ανοχή, αλλά και η άνευ προσχημάτων στήριξη, που πολλά ΜΜΕ αισθάνονται την ανάγκη να παρέχουν διαρκώς στον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο: υπάρχει πρόβλημα ενημέρωσης της κοινωνίας και, μέσα απ’ αυτό, η μονομέρεια με την οποία τα κυρίαρχα και «συστημικά» ΜΜΕ αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση αποτελούν και πρόβλημα Δημοκρατίας.
Και αυτό το πρόβλημα δεν αφορά μόνο στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ δεν ενημερώνουν σωστά τους πολίτες –και, ως γνωστόν, σωστός πολίτης είναι μόνο ο ενημερωμένος πολίτης. Αυτό, εν πολλοίς, ξεπερνιέται πλέον από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ενημερωτικές ιστοσελίδες, όπως κατέδειξε ο «κακός χαμός» το περασμένο σαββατοκύριακο για το γλέντι του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ικαρία. Μπορεί μόλις ένα τηλεοπτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας να μπήκε στον κόπο να αναφερθεί στο θέμα και να δείξει τα επίμαχα πλάνα, ωστόσο το θέμα διέτρεξε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η κοινωνία «βράζει» και όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να αποκρύψουν την λουβοδίκεια συμπεριφορά του πρωθυπουργού, αυτό δεν κατέστη εφικτό. 

Το πρόβλημα, λοιπόν, της μιντιακής ασυλίας που απολαμβάνει ο πρωθυπουργός δεν είναι τόσο η ελλιπής ενημέρωση –η αλήθεια, πλέον, έστω και μέσα από στροφές, βρίσκει τον δρόμο της στον καιρό των social media και του Διαδικτύου και όσα συμβατικά ΜΜΕ δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, απλώς βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους.
Το πρόβλημα, αφορά και το πώς η κυβέρνηση «αποκωδικοποιεί» αυτή την μιντιακή ασυλία: το περασμένο σαββατοκύριακο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προβλήθηκε το σχόλιο Γερμανών δημοσιογράφων, που υποστήριζαν ότι αν είχε κάτι ένα «Ικαριώτικο γλέντι» στη Γερμανία και είχε πρωταγωνιστήσει σ’ αυτό η Μέρκελ, τα ΜΜΕ θα είχαν «διαλύσει» την καγκελάριο –και, μάλιστα, σε αυτή την επιχείρηση αποδόμησης και σκληρής δημοσιογραφικής κριτικής θα πρωταγωνιστούσαν όχι τα αντιπολιτευόμενα, αλλά τα ΜΜΕ που ανήκουν στον συντηρητικό χώρο. 

Στην Ελλάδα, βεβαίως, τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Και αυτό, μεταξύ άλλων,  έχει ως αποτέλεσμα την αποθράσυνση των κυβερνητικών και την μεγέθυνση του «λουδοβίκειου» συνδρόμου που, ούτως ή άλλως, ενδημεί εν αφθονία στο Μέγαρο Μαξίμου. Σε απλά ελληνικά, όσο δεν έχουν τον φόβο των ΜΜΕ και δεν αισθάνονται διαρκώς οιονεί απολογούμενοι –όπως γίνεται στις κανονικές Δημοκρατίες- τόσο θα πέφτουν από το ένα λάθος στο άλλο, εξαιτίας ενός βασικού τους μειονεκτήματος: οι κυβερνητικοί, όπως όλες  σχεδόν οι ελίτ, αν δεν φοβούνται την κριτική, δεν μπορούν να αποφύγουν τις «λουδοβίκειες» συμπεριφορές διότι αδυνατούν να αντιληφθούν πώς αποκωδικοποιούνται από την κοινωνία και πώς εκλαμβάνονται από την κοινή γνώμη οι κάθε είδους προκλήσεις. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ