Περισσεύουν από χθες οι επικριτικές -έως και υβριστικές- αναφορές στον Πρόεδρο του Επιστημονικού Συμβουλίου του υπουργείου Εξωτερικών, Χρήστο Ροζάκη, με αφορμή μία συνέντευξη που έδωσε στο «Κρήτη TV». Στον Ροζάκη, που έχει μία ζηλευτή επιστημονική πορεία στην Ελλάδα και την Ευρώπη, καταλογίζεται ότι την ώρα που η τουρκική προκλητικότητα χτυπάει «κόκκινο», ο ίδιος εκφράζει «υποχωρητικές» θέσεις.
Ωστόσο, ο Ροζάκης, ακριβώς λόγω της πορείας του, έχει κατακτήσει το δικαίωμα να αποφαίνεται ό,τι θέλει -και η στήλη ούτε θα διανοείτο να μπει στην λογική της «αξιολόγησης» των λεγομένων του. Ωστόσο, πέραν αυτού, αν δούμε λέξη προς λέξη όσα υποστήριξε ο Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του υπουργείου Εξωτερικών και προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση ενός τρίτου και ουδέτερου παρατηρητή, ενδεχομένως να μην μας φανούν τόσο παράλογα. Δηλαδή, ίσως να μην είναι τόσο παράλογο ότι δεν μπορεί ένα μικρό νησί όπως το Καστελλόριζο να έχει την ίδια επήρεια με την Τουρκία, αποκλείοντάς την επί της ουσίας από τη Μεσόγειο -σαν να μην βρέχεται από θάλασσα. Ίσως επίσης να μην είναι τόσο παράλογο ότι αφού τα παράλια της Τουρκίας έχουν μεγαλύτερο μήκος από τα παράλια της Κύπρου, δεν έχει λογική η κυπριακή ΑΟΖ να είναι… πολλαπλάσια της τουρκικής. Και ίσως επίσης να μην επίσης παράλογο ότι αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 10 μίλια -αντί για το μέγιστο όριο των 12, που αφήνει το διεθνές Δίκαιο- τότε διασφαλίζει την ελεύθερη διέλευση πλοίων και δεν μπορεί να κατηγορηθεί από την Τουρκία πως θέλει να μετατρέψει το Αιγαίο σε μία «ελληνική λίμνη».
Όμως, πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά, η αξία των δηλώσεων Ροζάκη δεν σχετίζεται με το περιεχόμενο της κάθε φράσης του. Αλλά με την υπενθύμιση ότι κάποιοι σε αυτή τη χώρα μπορούν να συνεχίσουν να λένε τις απόψεις τους χωρίς φόβο και πάθος, αλλά και χωρίς να εγκλωβίζονται σε τεχνητά δίπολα του τύπου «εμείς οι καλοί, οι Τούρκοι οι κακοί». Να γίνεται, δηλαδή, διάλογος και συζήτηση επί των ελληνοτουρκικών με ψυχραιμία και χωρίς να εθίζουμε την ελληνική κοινή γνώμη σε φανατισμό κατά των «προκλητικών Τούρκων». Και, βέβαια, το να καταφέρνει κανείς να συζητάει με ψυχραιμία στο εσωτερικό του είναι μία κατάκτηση που καθίσταται ακόμη σημαντικότερη, όταν ο γείτονάς του είναι όντως προκλητικός, όπως συμβαίνει με τη «νευρική» Άγκυρα…
