Κι αν το θέμα ήταν το Κυπριακό;

Βρέθηκε ήδη στην Ελλάδα – για μερικές ώρες, όμως με αρκετά πολιτικά απόνερα – ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέϊ Λαβρόφ. Με αντικείμενο της επίσκεψης (που είχε και Πρωθυπουργό και Πρόεδρο της Δημοκρατίας και άλλες, υπουργικές, επαφές συν λίγην έκθεση στην δημοσιότητα…) τα ενεργειακά, καθώς σε ενεργειακό κατά βάσιν Φόρουμ προσήλθε ως ομιλητής. συν τις συνολικές οικονομικές σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας, που έχουν αποφύγει τα πυκνότερα σύννεφα αλλά δεν παύουν να είναι αμφιρρεπείς, με τις επενδυτικές προθέσεις που δεν προχωρούν προς υλοποίηση (τραίνα, λιμάνι Θεσσαλονίκης) και με το εμπάργκο κατά των Ελληνικών αγροτικών εξαγωγών να τραυματίζει ακόμη.  αλλά και την συνολική γεωπολιτική ισορροπία, με την Τουρκία στο επίκεντρο της άλλοτε Εγγύς Ανατολής/Ανατολικής Μεσογείου και με τον Ρωσικό στολίσκο περί το αεροπλανοφόρο Ναύαρχος Κουζνέτσωφ να πλέει προς τα νερά της περιοχής…

Όμως – φάνηκε κάπως υποδόρια, αλλά δεν μπορούσε να κρυφτεί! – στο όριο ανάμεσα στα γεωπολιτικά και τα ενεργειακά βρισκόταν ούτως ή άλλως η υπόθεση του Κυπριακού. Όπου οι διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ μεταξύ των δυο κοινοτήτων προχωρούν (Αναστασιάδης – Ακιντζή), με καλυμμένα τα φώτα αλλά προχωρούν. Και όπου “ο διεθνής παράγων” για την δική μας πλευρά – ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία παραδοσιακά, ήδη και “Ευρώπη” – δεν είναι , ακόμη, ξεκάθαρο το πώς θα ισορροπήσει. Η Ρωσική διάσταση ποτέ δεν έλλειψε από το Κυπριακό. Το γεγονός ότι η επίσκεψη Λαβρόφ “είχε και Κυπριακό” δεν θάπρεπε να παραβλέπεται, όσο κι αν η τοποθέτηση του Ρώσου ΥΠΕΞ “δεν δεχόμαστε τις έξωθεν πιέσεις ούτε τις προσπάθειες να ορισθούν προθεσμίες” μπορεί να οδηγήσει σ’ έναν ακόμη γύρο “νομιμοποιημένης” αναβλητικότητας…

…Με δεδομένο, δε, ότι και η επίσκεψη Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα, σε λιγότερο από δυο εβδομάδες, ασφαλώς θα έχει και οικονομικά/χρέος και Προσφυγικό/Μεταναστευτικό και γεωπολιτικά (μετέωρο βήμα των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας: όμως όπως και να το κάνουμε, από τους Αμερικανούς είναι που οι Τούρκοι θα προμηθευθούν δυο ντουζίνες αεροσκάφη F-35/τέταρτης γενιάς, το οποίο θα ανατρέψουν – τελείως! – την ισορροπία δυνάμεων στον αέρα στην περιοχή) – δεν θάπρεπε να μας κρύψει κι εδώ την διάσταση Κυπριακού.

Καθώς, δε, στο πάντα υπαρκτό αδιέξοδο των συσχετισμών στην Μεγαλόνησο ο Αμερικανικός παράγων ποτέ δεν θα πάψει να είναι Ο αποφασιστικός, άμα π.χ. κανείς σκεφθεί την ουσία (και όχι τα πλουμίδια) των διεθνών εγγυήσεων ασφαλείας, μην την χάνουμε και αυτήν την διάσταση των διαπραγματεύσεων περί το Κυπριακό.

Που, κι αυτή, την ενεργειακή πτυχή δεν την έχει περιορισμένη, ασφαλώς: μην ξεχνάμε ποιος συνδυασμός Αμερικανικών/Ισραηλινών συμφερόντων έβαλε τα Κυπριακά κοιτάσματα στον ενεργειακό χάρτη…