Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά πίσω από τις γραμμές την χθεσινή δήλωση του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, που προέκυψε ως απάντηση στο «κάλεσμα» Τσαβούσογλου για «συμβιβασμό» και «μοιρασιά» της ανατολικής Μεσογείου, θα διαπιστώσει με ευκολία ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν αποκλείει εντελώς το σενάριο να κάτσει στο ίδιο τραπέζι των διαπαγματεύσεων με την γείτονα. Συγκεκριμένα, ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας επισήμανε πως η Ελλάδα είναι έτοιμη για «έντιμη συνεννόηση στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου» και «διαχρονικά ανέτοιμη» για «για ένα ανατολίτικο παζάρι φερομένης ισχύος και για έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό».
Με άλλα λόγια, αν οι δύο χώρες τα έβρισκαν βάσει διεθνούς Δικαίου, τότε η Ελλάδα δε θα έλεγε όχι. Άλλωστε, το ενδεχόμενο προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι μία ιδέα που έχει έρθει στο προσκήνιο από «γαλάζια» στελέχη, ενώ αυτό το ενδεχόμενο έχει αφήσει ορθάνοιχτο και ο πρωθυπουργός. Άλλωστε, όλο και περισσότεροι στη ΝΔ αρχίζουν να σιγοψιθυρίζουν εκείνα τα αυτονόητα, που όταν τα έλεγαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή της προηγούμενης κυβέρνησης εν γένει, μόνο που δεν τους έλεγαν προδότες. «Η Τουρκία, ως παράκτιο κράτος στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, έχει δικαιώματα. Όχι αυτά που πιστεύει, αλλά έχει δικαιώματα», επισήμανε αίφνης ο βουλευτής της ΝΔ, Δημήτρης Καιρίδης, ευθυγραμμιζόμενος με τις απόψεις που είχε εκφράσει προσφάτως ο αναπληρωτής Σύμβουλος Ασφαλείας του πρωθυπουργού, Θάνος Ντόκος.
Όλα τα σημάδια, λοιπόν, δείχνουν ότι αργά ή γρήγορα, τα θέματα και οι εκκρεμότητες με την Τουρκία θα τεθούν σε κάποιο πλαίσιο διαλόγου και θα επιχειρηθεί η εξεύρεση μίας χρυσής τομής, ενός κοινού τόπου. Αυτό, φυσικά, πρέπει να γίνει. Ούτε μπορούμε επ’ άπειρον να ασχολούμαστε με τις «προκλήσεις Ερντογάν», ούτε να στερούμε πόρους από το κοινωνικό κράτος για να κρατάμε υψηλές ταχύτητες στην κούρσα των εξοπλισμών, ούτε να ρισκάρουν οι πιλότοι, οι ναυτικοί και οι λιμενικοί μας κάθε μέρα τις ζωές τους αναχαιτίζοντας Τούρκους στο Αιγαίο.
Όμως, με δεδομένη την διαρκή αναθεωρητική τάση και στάση της Τουρκίας, αλλά και την διαχρονική αστάθεια και αναξιοπιστία που επιδεικνύει ως γείτονας και εταίρος, υπάρχει ένα ερώτημα που θα πρέπει να απασχολήσει όλους τους εμπλεκόμενους: εντάξει, καλή η Χάγη, καλή η διαπραγμάτευση, κάλλιστη η «έντιμη συνεννόηση». Ωστόσο, πώς θα διασφαλιστεί πως αν κάτι συμφωνηθεί, θα γίνει σεβαστό από την Άγκυρα;
