Οι δηκτικές αναφορές του οικονομολόγου Σωτήρη Βαλντέν («Εφημερίδα Συντακτών») στους «συντρόφους» του, ή ορισμένους εξ αυτών που μετέχουν στις διεργασίες για την «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς», υπογραμμίζουν τον κωμικοτραγικό χαρακτήρα, που λαμβάνουν αυτές, όπως έχουμε και άλλοτε επισημάνει, από τούτη τη σελίδα. Ηταν αποκαλυπτικά, άλλωστε, ως προς αυτό, τα όσα διαδραματίστηκαν στο συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ- αλλά όχι μόνο-όπου κατέστη σαφές, ότι και η απλή χρήση του όρου «Κεντροαριστερά», συνιστά για κάποιους- κινούμενους στο ενδιάμεσο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ- κάτι σαν «ποινικό αδίκημα». Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που επιμένει να χρησιμοποιεί τον όρο «Κεντροαριστερά», αλλά και να αναδεικνύει ένα ευκρινές ιδεολογικό μέτωπο με τη συντηρητική παράταξη, αντιμετωπίζεται, σχεδόν, ως «εξτρεμιστικό» στοιχείο. Τον τόνο, σε αυτό τον ενδιάμεσο χώρο, φαίνεται να δίνει ο πρώην πρόεδρος του Κινήματος, που έχει εφεύρει τον, απροσδιόριστο στο χώρο της Πολιτικής Επιστήμης, όρο «μεταρρυθμιστικό Κέντρο». Στην πραγματικότητα, τόσο ο κος. Βενιζέλος, όσο και στελέχη που συνδέθηκαν με την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη, αλλά και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, χρησιμοποιούν τον όρο προσχηματικά, προκειμένου να καλύψουν την επιλογή ενός μονομέτωπου αγώνα, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, που εξ αντιδιαστολής καθιστά μονόδρομο τη συμπόρευση με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν όχι και τη μονομερή προσχώρηση, με την οποία καθαρά «φλερτάρουν», τόσο κάποιοι εκ των βουλευτών του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, όσο και στελέχη του πάλαι ποτέ «εκσυγχρονισμού». Οι, στα όρια του ανοίκειου, χαρακτηρισμοί του κου. Σημίτη, κατά τη σύντομη προσφώνηση του στο συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, επιβεβαιώνουν, ακριβώς, τα όσα αναφέραμε, περί μονομέτωπου αγώνα και ταυτόχρονο «κλείσιμο του ματιού» προς τη σημερινή ηγεσία της ΝΔ. Πολύ πιο καθαρά το θέτει ο πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΟΤΑΜΙΟΥ Χάρης Θεοχάρης, που θεωρεί ότι στην παρούσα φάση, τη μόνη «ορθή επιλογή», στην παρούσα φάση, αποτελεί η ΝΔ υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη! Κάποιοι, φαίνεται, για να θυμηθούμε παλιότερη ρήση, δε έχουν καν ανάγκη να «ανάψουν αριστερό φλας» για να «στρίψουν δεξιά». Τουλάχιστον, ο Γεώργιος Παπανδρέου, στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής (δεκαετία του `60) ακολουθούσε την πολιτική του «διμέτωπου», που οριοθετούσε, αν μη τι άλλο, το κόμμα της Ενωσης Κέντρου, έναντι της τότε δεξιάς παράταξης (ΕΡΕ). Άλλη εποχή, άλλα ήθη.
