Μετά την ανάθεση στον Νίκο Αλιβιζάτο της ευθύνης για ευπρεπισμό/αποενοχοποίηση της αντικομματικής εκλογικής διαδικασίας (ώστε να εκλείψει το αντανακλαστικό : «Εκλογές στο ΠΑΣΟΚ; Α… καλά!»). Μετά την υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη, με στίγμα ΚεντροΚεντρώο εξ Εκσυγχρονισμού (αλλά και με την ανάγκη του ιδίου να διευκρινίσει ότι «Είμαι βαθιά αριστερός και βαθιά φιλελεύθερος» (με το δεύτερο να κατατίθεται υπό την έννοια του Αμερικανού liberal,θαρρούμε). Μετά και την υποψηφιότητα του Σταύρου Θεοδωράκη, με όλη την σκηνική συμπαραδήλωση του διαφορετικού και λαϊκού και με την συμπροσκόμιση (υποθέτει κανείς…) της νομιμοποίησης του εγχειρήματος του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Μετά την παλινόστηση – έγκαιρα – του Γιάννη Ραγκούση, αφού έκρινε ότι η πελαγοδρομούσα ΩρΑ μάλλον σε «ΚεντροαντιΑριστερά» πήγαινε να ισορροπήσει (δάνειος όρος, από τον Τάσο Παππά…). μετά και την «τραβάτε με κι ας κλαίω» τελική (;) προσέλευση και της κυρίως Ώρας Αποφάσεων Δατσέρη – Διαμαντοπούλου – Φλωρίδη (αλφαβητική η σειρά, όπως όταν διέγραφαν τον προηγηθέντα Ραγκούση…), με αυτοαμφισβήτηση και με αμφιβολίες. Μετά και τις υποψηφιότητες Γιάννη Μανιάτη (με ό,τι κουβαλάει σε μνήμες αποτελεσματικότητας και πολιτικής τεχνοκρατικότητας) ή Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου (ο οποίος «σηκώθηκε όρθιος» και νωρίτερα, μαζεύοντας ένα 22% – τότε).
Μετά, λοιπόν, απ’ όλα αυτά και μετά από πληθωρική ιντερνετική φλυαρία σε αδιανόητα υψηλούς, προσβλητικούς, υπεραπλουστευτικούς, «κόβουμε-τις-γέφυρες-για-να- είμαστε-καλύτερα-με-την-ιδέα-του-εαυτού-μας» τόνους, κυρίως δε μετά από την αυθεντική ερμηνεία των παρεμβάσεων του Κώστα Λαλιώτη από τον ίδιο («σαφείς ιδεολογικές και προγραμματικές οριοθετήσεις, σαφείς προγραμματικές θέσεις και αντιπαραθέσεις τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με την Ν.Δ. » αφού έτσι το λέει ο ίδιος, έτσι πρέπει να τα δεχθούμε ότι τα εννοεί – όχι;) όλος αυτός ο καλός ο κόσμος… φαίνεται ότι ανακαλύπτει πως πέρα από τις σοφές επιλογές και έγκαιρες τοποθετήσεις ηγετών χρειάζεται να θυμούνται ότι υπάρχει και ο ενοχλητικός ψηφοφόρος.
Ο οποίος στο παρελθόν τους έκανε όλους νοματαίους – άλλοτε ακολουθώντας τα λάβαρα του Αντρέα, αργότερα εκείνα του ΓΑΠ (με τον Βαγγέλη δεν ενθυμούμεθα να ανεδείχθη κάποιος) – ύστερα τους εγκατέλειψε, τώρα έχει μείνει στην γωνία όπου γράφει «αναποφάσιστος» αν όχι «άρνηση ψήφου». Κόσμος που θα πάει κάποια στιγμή, πάλι, στην κάλπη. Ή θα σταθεί στην αποχή, ενισχύοντας έτσι – με το σημερινό εκλογικό σύστημα – de facto το πρώτο κόμμα.
Αυτή η προσγειωτική αλήθεια, ότι δηλαδή οι εκτιμήσεις και οι κινήσεις κορυφής αν δεν πετύχουν αντίκρισμα σε αποδοχή του ψηφοφόρου – προσοχή! του αληθινού ψηφοφόρου, όχι του γκαλοπικά ή φεησμποκικά ή τουϊττερικά ξεχαρμανιάζοντος – απλώς λειτουργούν ως γραφικότητες ή ως μελλοντικά αφηγήματα προς εγγονάκια, όπως των καλών ανθρώπων της Ενωσης Κέντρου το 1977+, που είχαν πάει το 1975 να υποδέχονται τον Αντρέα ως «του Αρχηγού ο γιος» αλλά τον είδαν να στρέφεται αποκλειστικά στους τότε «ημιακραίους» του ΠΑΣΟΚ (θυμηθείτε, οι παλιότεροι…).
Δεν γνωρίζουμε ον λογογράφο του Αλέξη Τσίπρα στο «Ήταν ο Αντρέας ψεύτης;» (αν και κάποιες υπόνοιες μας περιτριγυρίζουν). Όμως φρονούμε ότι αυτό ακριβώς πήγε να υποδηλώσει με την – κομματικά ανοίκεια, πλην πολιτικά ενδιαφέρουσα – διεκδικητική του κίνηση, ανήμερα «3η του Σεπτέμβρη».
Το θέμα είναι τι θα καταλάβει/τι θα επιλέξει να καταλάβει/τι θα καταλήξει να καταλάβει, απ’ όλα αυτά, μπροστά στην Κυρία Κάλπη ο ψηφοφόρος. Ο ψηφοφόρος της ΚεντροΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Της ΚεντροαντιΔεξιάς ίσως (όχι της ΚεντροαντιΑριστεράς, πάντως). Της ΣΟΣΙΑΛδημοκρατίας. Εν τω μεταξύ, να περιμένουμε να στηθούν οι μικρές κλάπες της 5/12 Νοεμβρίου, βέβαια, γιατί στην πολιτική κάτι δεν ισχύει αν δεν γίνει όντως πραγματικότητα…
