Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενα, το «ρήγμα» που άνοιξε η σύγκρουση στο «Πεντελικό», το φθινόπωρο του 1990, «δεν γέμισε με άνθη», όπως θα ήλπιζε ο ποιητής.
Τουλάχιστον σε ό,τι αφορούσε τις εδραιωμένες πια φιλοδοξίες, για τη διαφαινόμενη «μετά-Ανδρέα» εποχή, που όλοι πια έβλεπαν να έρχεται, στον ορατό ορίζοντα.
Όμως, οι ταχείες εξελίξεις, σε πυκνό χρόνο, που ακολούθησαν, με τη δικαστική δικαίωση του Ανδρέα Παπανδρέου και την ανατροπή των συσχετισμών, που έφερναν το ΠΑΣΟΚ, «μια ανάσα» πριν την επάνοδο στην εξουσία, δεν άφηναν περιθώριο για αμφισβητήσεις και προσωπικές στρατηγικές.
Όμως στην πραγματικότητα, τα προβλήματα «κρύφτηκαν κάτω από το χαλί», προσωρινά. Αναδείχθηκαν δε πολύ σύντομα, παρά την άνετη πλειοψηφία στη Βουλή, μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 1993 και την αδυναμία της συντηρητικής παράταξης, που καθιστούσαν εκ νέου το Κίνημα ηγεμονική δύναμη στην πολιτική ζωή. Κάτω από την προφάνεια, τίποτα δεν θύμιζε τις «ένδοξες μέρες» της δεκαετίας του ‘80.
Οι πρώτες «τουφεκιές» έπεσαν στις αρχές κιόλας του Μαρτίου 1994, τέσσερις μόλις μήνες μετά τη θριαμβευτική νίκη, στις βουλευτικές εκλογές, στο 5ο Συνέδριο. Την έκπληξη μάλιστα έκανε ο παλαίμαχος Γιάννης Αλευράς.
Ο επί οκτώ χρόνια πρόεδρος της Βουλής, στη δεκαετία του ‘80, που για ένα «φεγγάρι», στη σύγκρουση του Μαρτίου 1985, διετέλεσε και προεδρεύων της Δημοκρατίας, χολωμένος πιθανόν και από τον παραγκωνισμό του, στη νέα διακυβέρνηση του Κινήματος, άσκησε σκληρή κριτική στην ηγεσία, για… εγκατάλειψη των σοσιαλιστικών αρχών και στόχων!
Η αλήθεια είναι πως πολλοί αντιμετώπισαν με συγκατάβαση εκείνη την εξ αριστερών κριτική, καθώς θυμούνταν ότι ο αείμνηστος πολιτικός, δεν είχε καν παρευρεθεί στην ιδρυτική εκδήλωση του Κινήματος, στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, επειδή διαφωνούσε με τη χρήση του όρου «σοσιαλιστικός» στην ονομασία του νέου φορέα!
Εκείνη η απουσία είχε ιδιαίτερα στενοχωρήσει τον ιδρυτή του Κινήματος, αν και η σχέση εμπιστοσύνης και βαθιάς φιλίας που είχαν αναπτύξει οι δύο άνδρες, επέτρεψε τη γρήγορη επανασύνδεσή τους και την πλήρη ένταξη του μετέπειτα προέδρου της Βουλής, στη νέα προσπάθεια.
Είναι αλήθεια πως κάποια καχυποψία υπέβωσκε στη σχέση, γι’ αυτό και πολλές φορές, το όνομα του Γιάννη Αλευρά, ως προέδρου, πλέ ον, της Βουλής, είχε αναφερθεί σε σενάρια αμφισβήτησης ή και αποσταθεροποίησης.
Μετά το «Χέρφιλντ» επήλθε «ανήκεστος βλάβη» στη σχέση τους, καθώς ο αείμνηστος πολιτικός, άνθρωπος αυστηρών αρχών, δεν μπορούσε να αποδεχθεί τη σχέση του φίλου του, με τη Δήμητρα Λιάνη, ούτε και μετά την επισημοποίησή της.
Πάντως, για να είναι πλήρης η εικόνα, μιλάμε για έναν αγωνιστή πολιτικό, με δράση επί δημοκρατίας και παραδειγματική εντιμότητα.
