Κάτι μας θυμίζει

Το 2015, ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι, είχε δηλώσει ότι το επόμενο έτος το δημόσιο χρέος θα μειωνόταν για πρώτη φορά σε διάστημα οκτώ ετών. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί εν μέρει μέσω των ιδιωτικοποιήσεων που αντιστοιχούν στο 0,5% του ΑΕΠ της Ιταλίας. Τελικά, το κράτος κατάφερε να πουλήσει λιγότερο από το ένα πέμπτο του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων που είχε προορίσει να ιδιωτικοποιήσει. Λόγω αυτού, το δημόσιο χρέος της χώρας έφθασε σε νέα υψηλά επίπεδα και πλέον υπολογίζεται στο 133% του ΑΕΠ της, το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρωζώνη έπειτα από αυτό της Ελλάδας. Ο κ. Ρέντσι είχε θέσει τον ίδιο στόχο για την ιδιωτικοποίηση μέρους της δημόσιας περιουσίας για φέτος, πριν από την παραίτησή του λόγω της απόφασης των Ιταλών να μην υπερψηφίσουν την πρότασή του για συνταγματική αναθεώρηση νωρίτερα τον Δεκέμβριο. Η σημερινή κυβέρνηση επίσης δεν φαίνεται να προχωρά στην πώληση των ιταλικών σιδηροδρόμων και του υπόλοιπου των ιταλικών Ταχυδρομείων. Όλο αυτό μας θυμίζει Παπανδρέου και Σαμαρά που έλεγαν ότι θα πουλήσουν διάφορα φιλέτα. Αλλά το θέμα είναι, ότι κανείς δεν αναφέρεται στο γιατί δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση οι ιδιωτικοποιήσεις. Στις αιτίες των προβλημάτων. Ότι π.χ. οι επιχειρηματίες περιμένουν να τα πάρουν όλα στο τζάμπα ή ότι περιμένουν να γίνουν πρώτα δημόσιες επενδύσεις.