Κάτι φίλοι από τα …παλιά

Σκηνές του παλιού καλού σινεμά, όπως “κάτι κουρασμένα παλικάρια” θύμιζε πολλές φορές το σκηνικό των εργασιών του ιδρυτικού συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής, της μετάλλαξης δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Παλιές γνωστές φυσιογνωμίες, που οι δεκαετίες έχουν χαραχτεί στο πρόσωπό τους, ασθενικά χειροκροτήματα, πολλοί αρχηγοί με ομιλίες λες και αντιπολιτεύονται ο ένας τον άλλο, απούσα παντελώς η νεολαία, εμφανής έλλειψη πάθους και οράματος, εμφανής έλλειψη μεστού πολιτικού λόγου που να κεντρίζει τους αποδέκτες κλπ. Με λίγα λόγια, το άλλοτε ζωντανό, οραματικό, πολιτικό Κίνημα του ΠΑΣΟΚ, έδωσε τη θέση του σε ένα γραφειοκρατικό, αδύναμο, άγευστο, χωρίς οράματα Κίνημα Αλλαγής. Περισσότερο έμοιαζε με συνεδρίαση Σοβιέτ. Μέχρι και τους χρωματικούς συμβολισμούς άλλαξαν. Από το κυρίαρχο πράσινο, πέρασαν στο κυρίαρχο κόκκινο χρώμα. Και να υπήρχε και επαναστατικότητα όπως παλιά, θα έλεγες …στα κομμάτια. Η μόνη “επαναστατικότητα” ήταν ότι κατάργησαν τα ψηφίσματα και στη θέση τους έβαλαν ομιλίες! Ώρες ατέλειωτες. Κατήργησαν και τις ψηφοφορίες, για να μην τσακώνονται μεταξύ τους οι δεινόσαυροι, αλλά και οι καινούργιοι. Απουσιάζει η ταυτότητα και η ενότητα. Μόνος στόχος είναι η με κάθε θυσία επιστροφή στην εξουσία. Όλη η εικόνα του συνεδρίου άλλωστε αυτό εξέπεμπε.