Κάτι αλλάζει;

Δεν πέρασε απαρατήρητη η στάση της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης», κατά την επίμαχη, όσο και επεισοδιακή, ψήφιση -και ονομαστική ψηφοφορία- της τροπολογίας, για το έκτακτο βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους.

Η ηγεσία του σχήματος, επέμεινε στη γραμμή της υπερψήφισης της τροπολογίας, παρά τη διαφορετική γνώμη του πρώην Προέδρου, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και παρά την, επίσης, διαφορετική στάση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και της Ένωσης Κεντρώων, που, επί της ουσίας, συνέπλευσαν με τη ΝΔ. Από τη στάση της αυτή, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατικής Συμπαράταξης, βγήκε πολλαπλά κερδισμένη: Όχι μόνο διαφοροποιήθηκε πειστικά από τη ΝΔ, αλλά και εμφανίστηκε, ταυτόχρονα, ως η πιο αξιόπιστη δύναμη, στο χώρο της- κεντροαριστερής-αντιπολίτευσης. Την ίδια στιγμή, οι επιθετικές δηλώσεις της Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, εναντίον του κ. Σόιμπλε και των συν αυτώ, προσέδιδαν ένα είδος «στρατηγικού βάθους», σε αυτή την επιλογή. Συνδυάζεται, άλλωστε, με μια επίμονη και συστηματική προσπάθεια, της σημερινής ηγεσίας, για μια επιστροφή της πάλαι ποτέ, κραταιής προοδευτικής παράταξης, στις ιδρυτικές της ρίζες. Εγχείρημα αυτόχρημα δύσκολο, αν λάβει υπόψη, την πλήρη ταύτιση του Κινήματος, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τις μνημονιακές πολιτικές, αλλά και τη διαχρονική ιδεολογική μετάλλαξη του, που ξεκίνησε το 1996, με την εκλογή του Κώστα Σημίτη. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο μεγαλύτερος «εχθρός» αυτής της προσπάθειας, που δείχνει να είναι ειλικρινής, βρίσκεται «εντός των τειχών». Σε εκείνους, που ταυτίστηκαν με τις πολιτικές, που οδήγησαν τη μεγάλη προοδευτική παράταξη, όχι μόνο στην εκλογική καταβαράθρωση, αλλά και την πλήρη απαξίωση, στη συνείδηση, πρωτίστως, των παραδοσιακών ψηφοφόρων του. Σε εκείνους, που όχι μόνο προβάλλουν περήφανα και δίχως ίχνος αυτοκριτικής, τις επιλογές που έκαναν τον κόσμο της παράταξης, να νιώθουν ντροπή, αλλά και σήμερα ακόμη, είτε θεωρούν ως μόνο ζητούμενο την προσωπική τους δικαίωση, είτε διατυπώνουν ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σχέδιο, που κατατείνει στη μετατροπή της παράταξης, σ’ ένα είδος προσαρτήματος της ΝΔ. Απ’ αυτή την άποψη, συνιστά, μάλλον, ευτυχή συγκυρία, ότι τα πρόσωπα αυτά, νιώθοντας, ίσως, την καταφρόνια του δημοκρατικού κόσμου, οικειοθελώς κινούνται εκτός του χώρου, που καλύπτει η Χαριλάου Τρικούπη, υπηρετώντας, ακριβώς, το διαφορετικό πολιτικό σχέδιο, που προαναφέραμε. Απομένει, πλέον, στην ηγεσία, που ορθά επέλεξε να μείνει έξω απ’ αυτό το «χορό των φαντασμάτων», συντασσόμενη με τις αντίστοιχες διεργασίες, στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, να πείσει ότι πρόκειται για πραγματική ΑΛΛΑΓΗ…