H αξιωματική αντιπολίτευση εδώ και καιρό, ενδεχομένως μες στην υπερβολή που χαρακτηρίζει κάθε αξιωματική αντιπολίτευση όταν αρχίζει να «μυρίζει» εκλογές, αποκαλεί την κυβέρνηση «καθεστώς Μητσοτάκη». Η στήλη δε θα αποκαλούσε έτσι εύκολα μία εκλεγμένη κυβέρνηση «καθεστώς» -πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για μία καθαρή και ευρύτατη νίκη, όπως αυτή που κατήγαγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον Ιούλιο του 2019.
Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα δείγματα που είναι εξαιρετικά ανησυχητικά και καταδεικνύουν ότι το Μαξίμου θα μπορούσε να κάνει πολλά για να διασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, η κυβέρνηση ουδέποτε αρεσκόταν στην λογοδοσία.
Με τη βεβαιότητα και την ασφάλεια που προσφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη η επί διετία πλήρης και σκανδαλώδης ασυλία από τα ΜΜΕ, δεν ήταν λίγες οι φορές που η κυβέρνηση απαξίωνε ακόμη και να απαντήσει, όταν τής ζητούνταν εξηγήσεις από κόμματα της αντιπολίτευσης –χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίφημη σύμβαση με τη Cisco για την τηλεκπαίδευση στα σχολεία, που επί έναν χρόνο και παραπάνω η αρμόδια υπουργός αρνείτο να παρουσιάσει στα κόμματα της αντιπολίτευσης, λες και ήταν η μονάρχης της Αγγλίας!
Επιστροφή στο θέμα μας, όμως: το πρόβλημα πλέον δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση δεν εναρμονίζεται με το αυτονόητο και στοιχειώδες στη Δημοκρατία καθήκον να λογοδοτεί στην αντιπολίτευση και στον Τύπο –και, μέσω αυτών, στον λαό- αλλά και πως πλέον αρχίζει να απεργάζεται τρόπους για να διατηρηθεί στην εξουσία ακόμη και παίζοντας με τη φωτιά. Ακόμη, δηλαδή, και συζητώντας οριακές για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας πολιτικές, πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις.
Για παράδειγμα, οι σκέψεις και η σεναριολογία που αναπτύχθηκε γύρω από την αλλαγή του εκλογικού νόμου αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές: αν και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου εδώ και μία εβδομάδα διαβεβαιώνει ότι οι μεθεπόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με τον εκλογικό νόμο του «κλιμακωτού μπόνους» που έχει ψηφίσει η ΝΔ, και μόνο το γεγονός ότι το θέμα μπήκε στα σοβαρά στην ατζέντα του Μεγάρου Μαξίμου για προβληματισμό, κάτι δείχνει.
Άλλωστε, αν κρίνει κανείς από τα αναλυτικά άρθρα με το εξαιρετικά αποκαλυπτικό σκεπτικό που δημοσιεύθηκαν στο σύνολο του φιλοκυβερνητικού Τύπου –είτε ως ρεπορτάζ, είτε ως σκέψεις και απόψεις αρθρογράφων και αναλυτών- είναι σαφές ότι τα σχετικά σενάρια και συζητήθηκαν στο Μαξίμου και αναλύθηκαν. Σημειωτέον ότι «περίεργο» είναι και το σκεπτικό με το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρεται να απέρριψε τη σχετική συζήτηση: ο πρωθυπουργός δεν αντελήφθη το γελοίο του πράγματος να… ξαναλλάζει μία κυβέρνηση τον εκλογικό νόμο που η ίδια ψήφισε μόνο και μόνο επειδή βλέπει ότι δεν μπορεί να «πιάσει» 38%.
Αντιθέτως, θεώρησε ότι αν το κάνει αυτό, τότε θα πυροδοτήσει κλίμα εσωστρέφειας και ηττοπάθειας, αφού θα είναι σαν να παραδέχεται ότι η ΝΔ θα χάσει ένα μέρος των ποσοστών και της εκλογικής της δύναμης. Το ίδιο, σε μικρότερη κλίμακα, «σύμπτωμα», αφορά στο «πραξικόπημα» που έγινε στα Επιμελητήρια: ο απελθών –εκών άκων- πρόεδρος, Γιάννης Χατζηθεοδοσίου, έχει για χρόνια αποδείξει ότι είναι μαχητικός μόνο για τα συμφέροντα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πως δεν κάνει πολιτική.
Όπως έκανε τη ζωή δύσκολη στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, το ίδιο έκανε και στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το ίδιο κάνει και τώρα. Όμως, για το Μαξίμου φαίνεται ότι οι «ενοχλητικές» φωνές και η κριτική –ακόμη και από τους λεγόμενους «κοινωνικούς εταίρους»- δεν είναι αποδεκτές. Κάπως έτσι οργανώθηκε το «γαλάζιο» πραξικόπημα και ο κ. Χατζηθεοδοσίου αναγκάστηκε να αφήσει την θέση του προέδρου της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων.
Όλα αυτά προφανώς δεν δείχνουν μία κυβέρνηση που πατάει γερά στα πόδια της. Όμως, αυτό είναι πρόβλημά της. Όμως, το ότι μία κυβέρνηση που αισθάνεται ότι δεν πατάει γερά στα πόδια της αρχίζει ξεδιπλώνει έναν σχεδιασμό παραμονής της στην εξουσία πάση θυσία, δεν είναι δικό της πρόβλημα. Είναι πρόβλημα Δημοκρατίας –και, άρα, πρόβλημα όλων μας.
