Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Μετά την τελευταία απόφαση για την διευθέτηση του ελληνικού χρέους, τον περασμένο Ιούνιο, η κυβέρνηση υποστήριξε πως πλέον διασφαλίστηκε ένας «καθαρός διάδρομος» για την ελληνική οικονομία.
Παράλληλα, νέα δεδομένα δημιούργησε και η 21η Αυγούστου, όταν η χώρα άφησε πίσω της το Μνημόνιο. Και μπορεί τότε διάφοροι να έσπευδαν να αμφισβητήσουν πως τα πράγματα αλλάζουν, όμως, αν σκεφτεί κάποιος καλόπιστα τί έχει γίνει από τότε και με πόση άνεση η κυβέρνηση νομοθετεί και ξεδιπλώνει τη δική της ατζέντα, θα καταλάβει ότι όντως μετά την 21η Αυγούστου τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Εξάλλου, μπορεί να πέρασε λόγω Μακεδονικού, αλλά και εξαιτίας… σκοπιμοτήτων, «στα ψιλά», ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο προχθές η υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου, σχεδόν «ανακοίνωσε» στους εκπροσώπους των θεσμών την απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει τον κατώτατο μισθό και να καταργήσει τον υποκατώτατο, είναι ενδεικτικό της μεγάλης αλλαγής που έχει συντελεστεί μετά την 21η Αυγούστου.
Ωστόσο, ήδη από την 22α Αυγούστου, υπήρχε μία μεγάλη εκκρεμότητα. Ένας μεγάλος «βραχνάς», που γεννούσε αμφιβολίες για τα μελλούμενα: η Συμφωνία των Πρεσπών βρισκόταν σε πορεία υλοποίησης –πρώτα από την Βόρεια Μακεδονία- και, ως εκ τούτου, αναμένονταν πολιτικές εξελίξεις. Ο τότε ελάσσων κυβερνητικός εταίρος απειλούσε πως θα έφευγε από την κυβέρνηση, τα στελέχη του μιλούσαν διαρκώς για «διαζύγιο», τα νούμερα στη Βουλή δεν έβγαιναν, πολλοί κρατούσαν κλειστά τα χαρτιά τους ως προς την τελική στάση τους και όλα έδειχναν ότι υπήρχε πολύ μεγάλη πιθανότητα οι Πρέσπες να αποδεικνύονταν στην «χαριστική βολή» της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρωθυπουργός, όμως, δεν έκανε πίσω. Προχώρησε παρά το ρίσκο. Και, μέσα σε 15 άκρως συμπυκνωμένες πολιτικά μέρες, κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω: ο Πάνος Καμμένος δεν είναι πλέον στην κυβέρνηση και, παρά ταύτα, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία όχι απλώς ανασυντέθηκε, αλλά πλέον είναι συμπαγέστερη και περισσότερο ομοιογενής ιδεολογικά.
Ταυτοχρόνως, η Συμφωνία των Πρεσπών λειτούργησε ως μία διαιρετική τομή στο εσωτερικό της Κεντροαριστεράς, προκάλεσε εξελίξεις σε όλα τα κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου» και κατέδειξε ποιοι είναι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας (Θεοχαρόπουλος, Θεοδωράκης κ.α.) και ποιοι απέναντι. Συν τοις άλλοις, μετά τις Πρέσπες έρχεται στο προσκήνιο και το περίφημο προσκλητήριο Τσίπρα για την συγκρότηση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης –και η χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή έδειξε ποιοι χωρούν σε αυτό το προσκλητήριο και ποιοι φρόντισαν να εξαιρέσουν μόνοι τους τους εαυτούς τους και τα κόμματά τους.
Με άλλα λόγια, από σήμερα τίποτα δεν είναι το ίδιο: ο «καθαρός διάδρομος» για την κυβέρνηση είναι… καθαρός σε όλα τα επίπεδα, το «σκιάχτρο» της πολιτικής ανωμαλίας λόγω Πρεσπών έχει εκλείψει, ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη εγγραφεί στην Ιστορία όχι μόνο για το τέλος των Μνημονίων, αλλά και για την επίλυση του Μακεδονικού. Κοντολογίς, οι διεργασίες για το νέο πολιτικό σκηνικό τώρα ξεκινούν και είτε προεκλογικά, είτε μετά τις εκλογές τίποτα δε θα είναι το ίδιο.
