Κατά των μηνύσεων

Η πολιτική αντιπαράθεση που ξέσπασε εξαιτίας της µήνυσης του δηµοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, εναντίον της αναπληρωτού εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, προπάντων δε η ενεργοποίηση της αυτόφωρης διαδικασίας, θέτει ένα θέµα, που απασχολεί την πολιτική ζωή, σχεδόν από της συστάσεώς της.
Βέβαια, στην προκείµενη περίπτωση, ο µηνύων είναι δηµοσιογράφος και το πολιτικό πρόσωπο βρέθηκε στη θέση του µηνυόµενου και παρ’ ολίγο συλληφθέντος, αλλά κάποιοι, που επιδεικνύουν µονίµως λειψή ή επιλεκτική µνήµη, καµώνονται πως δε θυµούνται πως, σε άλλες περιπτώσεις, οι ρόλοι ήταν αντεστραµµένοι και, µάλιστα, ότι ιδιαίτερη έφεση στο «σπορ» των µηνύσεων, µετά κινήσεως της αυτόφωρης διαδικασίας, έχουν επιδείξει, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ακόµη και πρώην πρωθυπουργοί. Ακριβώς γι’ αυτό, αποκτά και παιδευτική αξία, η στάση στο ζήτηµα, παλιότερων πολιτικών προσωπικοτήτων και δη ηγετών και πρωθυπουργών. Είναι γνωστό, επί παραδείγµατι, πως ο Κωνσταντίνος Καραµανλής ήταν κατά των µηνύσεων, πιστεύοντας πως τα πολιτικά πρόσωπα, θα πρέπει να επιδεικνύουν ανθεκτικότητα στην κριτική, οσοδήποτε σκληρή. Η στάση αυτή απέρρεε από µια γενικότερη αποστροφή του ιστορικού ηγέτη της συντηρητικής παράταξης, σε φαινόµενα ποινικοποίησης της πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως εναργέστατα αποτυπώθηκε στη, γνωστή πια, αντίθεσή του, στην παραποµπή του Ανδρέα Παπανδρέου, στο Ειδικό Δικαστήριο. Η φράση, που φέρεται να είπε, πως «έναν πρωθυπουργό τον στέλνεις σπίτι του και όχι στη φυλακή», είναι δηλωτική της γενικότερης αντίληψής του.
Αντίστοιχη στάση, στο θέµα, είχε τηρήσει και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Για του λόγου το αληθές, θα παραθέσουµε µια ιστορία, που µας διηγήθηκε εκλιπών πολιτικός, που είχε διατελέσει επί µακρόν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και υπουργός στις κυβερνήσεις του. Την περίοδο, που ο εν λόγω ήταν υπουργός Δικαιοσύνης, είχε προκύψει ένα πολύ σκληρό δηµοσίευµα, αντιπολιτευόµενης εφηµερίδας, µε υβριστικούς χαρακτηρισµούς, για το πρόσωπο του πρωθυπουργού, στο πρωτοσέλιδο της εφηµερίδας. Εκτιµώντας ότι αυτές οι αναφορές, στην πρώτη σελίδα, µάλιστα, της εφηµερίδας, που, έτσι, καθίσταντο προσιτές στον κάθε πολίτη, µέσω των αναρτήσεων στα περίπτερα, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, κίνησε, σύµφωνα µε τη δυνατότητα που του παρέχει το Σύνταγµα, για την άσκηση ποινικής δίωξης, για το αδίκηµα της «περιύβρισης αρχής», σε βάρος του εκδότη, του εντύπου. Όταν, όµως, έγινε γνωστή η ενέργεια, εισέπραξε την οργή του πρωθυπουργού, µέσω του Αντώνη Λιβάνη, συνοδευόµενη από τη ρητή εντολή, για άµεση ανάκληση της δίωξης. Όπερ και έγινε, φυσικά.
Η µοναδική εξαίρεση που επέτρεψε στον εαυτό του, ο ηγέτης της προοδευτικής παράταξης, ήταν όταν υπήρξε δηµοσίευµα των «Times», την περίοδο του περιώνυµου «σκανδάλου Κοσκωτά», που τον χαρακτήριζε «απατεώνα» και τον εµφάνιζε, στο εξώφυλλό του, µε στολή φυλακισµένου. Ο διεθνής αντίκτυπος µιας τέτοιας συκοφαντικής παρουσίασης, σε µια οριακή στιγµή για το Κίνηµα, ήταν εκείνος που υπαγόρευσε στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, τη συγκεκριµένη, κατ’ εξαίρεση, επιλογή. Η τελική έκβαση εκείνης της νοµικής κίνησης, µετά από µακρά διαδικασία, ήταν η απόλυτη και πανηγυρική δικαίωση, για τον ιστορικό ηγέτη. Εξ όσων δε έχουµε υπόψη, παρόµοια στάση τήρησαν, µε µία µόνο εξαίρεση και οι µετέπειτα πρωθυπουργοί, συµπεριλαµβανοµένου και του Αλέξη Τσίπρα. Προφανώς αυτό δε σηµαίνει, πως και ένας πολιτικός, «όσο ψηλά κι αν βρίσκεται» -για να θυµηθούµε µια παλιότερη φράση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- δε δικαιούται να υπερασπιστεί την προσωπικότητά του, εάν νιώσει ότι θίγεται…
Σχετικά Άρθρα
Δείτε επίσης