Το «κείμενο απολογισμού», που κυκλοφόρησε από την Κουμουνδούρου, έδωσε την ευκαιρία στους γνωστούς «αντικειμενικούς» σχολιαστές,, να αναπαράγουν πάλι τη γνωστή καρικατούρα, ενός ΣΥΡΙΖΑ που υπάρχει μόνο στη φαντασία τους.
Χωρίς, εννοείται, την παραμικρή απόπειρα εμβάθυνσης, έστω μιας επιδερμικής προσέγγισης, κατασκεύασαν «ιστορίες γι` αγρίους». Διαβάσαμε «έντρομοι», επί παραδείγματι, πως το κείμενο απέβλεπε στην απόκρυψη των πραγματικών σκοπών του φορέα, όπως η αποκοπή της χώρας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μα, Θεέ και Κύριε, ο Αλέξης Τσίπρας, είχαμε τη «θεόσταλτη» ευκαιρία, την επομένη του δημοψηφίσματος, να εκλάβει το εκκωφαντικό αποτέλεσμα του ως «εντολή» εξόδου από το ευρώ. Η να σκηνοθετήσει μια ρήξη, στη διαπραγμάτευση που ακολούθησε, καθώς μάλιστα τα πράγματα κινούνταν στην «κόψη του ξυραφιού». Επραξε το αντίθετο, γνωρίζοντας ότι αυτό, πέραν των άλλων, θα επέφερε ρήγμα στην τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αραγε, πότε θα υλοποιούνταν αυτό το καταχθόνιο σχέδιο;
Προφανώς, όταν ο Αλέξης Τσίπρας, ως «άλλος Λένιν», θα επέβαλε τη «δικτατορία του προλεταριάτου». Τι σόι κομμουνιστές θα ήταν αυτοί στον ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την άλλη διαδεδομένη φαντασίωση, αν δε μιμούνταν το πρότυπο τους; Μόνο που για να γίνει κάποιος «Λένιν», πρέπει να έχει και το αντίστοιχο πολιτικό υποκείμενο, το κόμμα «μαρξιστικού-λενινιστικού» τύπου. Μόνο που ένα τέτοιο είναι εξ ορισμού μονολιθικό, αφοσιωμένο στην αρχή του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», όπου μόνο μία άποψη είναι ανεκτή και οι εσωτερικές λειτουργίες περιβάλλονται από πέπλο μυστικότητας.
Είναι τέτοιο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ; Μάλλον για το αντίθετο θα μπορούσε να του ασκήσει κανείς κριτική. Τέτοια κριτική ακούν και οι περί ου ο λόγος σχολιαστές. Πρόκειται άραγε για εκτεταμένα συγχυτικά φαινόμενα, ή απλώς λέμε ότι νάναι και όπου μας κάτσει;
Οσο για την απόπειρα σύνδεσης με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, φαίνεται πως η νεοσυντηρητική μετάλλαξη ορισμένων, δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν τη σύνθετη και σε πολλές περιπτώσεις αντιφατική μορφή των κοινωνικών φαινομένων. Εκτός αν πιστεύουν ότι η, τεκμηριωμένη και δικαστικά, εν ψυχρώ δολοφονία ενός 17χρονου, από αστυνομικό, δεν ήταν ικανό γεγονός να πυροδοτήσει μια εκτεταμένη, αυθεντική μαθητική αντίδραση. Τώρα, ποιοι και γιατί επωφελήθηκαν για να «κάψουν την Αθήνα», θα τα βρει ο ιστορικός του μέλλοντος.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
