“Κάποιος να μαζέψει τον Ερντογάν”

Ηταν την Κυριακή πρωτοσέλιδος τίτλος στην Real News, με αναφορά στις τοποθετήσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τις τελευταίες ημέρες. “Κάποιος να τον “μαζέψει”!”. Έκκληση που επαναφέρει στην πρώτη σειρά την παραδοσιακή ανάγκη της Ελλάδας/των Ελληνικών πολιτικών ηγεσιών/των Ελλήνων για προστασία, για κάποιους που να απωθούν τις απειλές (όταν ξεπερνούν ένα όριο, τουλάχιστον), δηλαδή για προστάτες. Δυσάρεστο να το πει κανείς, δυσάρεστο και να το αποδεχθεί ακόμη – όμως έτσι είναι, η αναζήτηση “κάποιου που θα καθαρίσει”, αποτελεί μια από τις σταθερές της Ελλάδας μας.

Όμως, την ίδια μέρα, στην Καθημερινή δημοσιευόταν ένα άρθρο ανάλυσης του Άγγελου Συρίγου, στο οποίο μιλούσε για “Τα σχέδια του Ερντογάν: 2023, 2053, και 2071”. Σε τι αναφερόταν; Στα “τρία μεγαλεπίβολα σχέδια” που έχει τάξει για την Τουρκία το ΑΚΡ, το σημερινό κυβερνών κόμμα και υπό κάποιαν έννοια/επιδίωξη όχι ο Σουλτάνος αλλά “νέος Ατατούρκ”/πατέρας των Τούρκων,  Ερντογάν.

Τι είναι το “Σχέδιο 2023”, που ονομάζεται έτσι για να τιμήσει τα 100 χρόνια από την δημιουργία της σημερινής Τουρκίας ως κράτους (από τον άλλο, τον αρχικό Ατατούρκ, τον Μουσταφά Κεμάλ που ο Ερντογάν επιχειρεί να τον εκθρονίσει ακόμη και ιστορικά); Είναι να καταστεί η Τουρκία μια από τις 10 ισχυρότερες χώρες του κόσμου -να πιάσει σε ΑΕΠ τα 2 τρις δολάρια (είναι σήμερα στα 750 εκατομμύρια, η Ελλάδα ας πούμε στα 195 δις δολάρια), με κατά κεφαλή εισόδημα 25.000 δολάρια (έναντι 9.550 σήμερα, εμείς είμαστε στις 22.000 δολάρια) Μαζί με αυτήν την συνεχιζόμενη απογείωση/take-off, συσχετίζεται  και η προσδοκία να καταστεί αληθινή περιφερειακή υπερδύναμη.

Και το “Σχέδιο 2053″; Α, αυτό τιμά τα 600 χρόνια από την Άλωση της Πόλης – και την “έξοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη”. Εδώ η επιδίωξη είναι να βρεθεί η Τουρκία στις 5 (ναι, τις πέντε) ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Να έχει πλέον γίνει μόνιμο μέλος του Συμβουλίου της Ασφαλείας, να έχει γίνει η Τουρκική πολεμική βιομηχανία η 5η σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσο για το “Σχέδιο 2071”, αυτό έχει αναφορά στην χιλιετία από την νίκη του Ματζικέρτ κατά των Βυζαντινών, που έφερε τους Σελτζούκους Τούρκους στην Μικρασία. Εδώ, η ιδέα είναι η Οθωμανική κληρονομιά να πάει ακόμη πιο πίσω, στην ρίζα της Τουρκικής ιστορίας.

Γιατί τα καταγράφουμε όλα αυτά; Διότι τελευταία φορά που είχαμε τάξει στόχους στην Ελλάδα οι Έλληνες, ήταν όταν ο Κώστας Σημίτης δρομολογούσε στην τελική ευθεία την χώρα για το “κλείδωμα” στην ΟΝΕ, στην Ευρωζώνη. Α, όχι: ήταν και όταν η Γιάννα (κατά παράκληση/ανάθεση Σημίτη) οδηγούσε προς τους Ολυμπιακούς του 2004 – όχι ως “ισχυρή Ελλάδα” αλλά ως εξωστρεφή και μη-φοβική παρουσία στον κόσμο.

Έκτοτε, εθνικός στόχος είναι… “να βγούμε από τα Μνημόνια”.