Να ξεκινήσουμε με μια παραδοχή που θάπρεπε να είναι αυτονόητη: καλοδεχούμενη κάθε πρωτοβουλία δημιουργίας πολιτικής κίνησης, κόμματος, πλατφόρμας πολιτικής έκφρασης και δράσης στην Ελλάδα του (πρακτικά) 2017. Όχι δε μόνο στην καταταλαιπωρημένη Κεντροαριστερά που, συνηθισμένη να αποτελεί τον κεντρικό κορμό του πολιτικού συστήματος βρίσκεται εδώ και καιρό απορφανισμένη και ακατεύθυντη: ακόμη και τα μορφώματα που διεκδικούν χώρο στην Δεξιά, ή μάλλον στα δεξιά της Κεντροδεξιάς όπως αυτή έχει αυτοπροσδιοριστεί μπας και μαζέψει τίποτε από Κέντρο (στα εντός δημοκρατικού συστήματος δεξιά, εννοείται). ακόμη και στα αντίστοιχα που επιχειρούν να αντέξουν στα Αριστερά της κυβερνώσας Αριστεράς (ΛΑ.Ε. και Πλεύση Ελευθεριας, ή ό,τι βρει το θάρρος να δώσει στην κρίση του λαού – όχι μόνον των media ή /και της Ιστορίας – ο Βαρουφάκης).
Όμως, να, υπάρχει μια προϋπόθεση με την οποία θα αναμετρηθεί το όποιο τώρα δημιούργημα π.χ. των Άννας Διαμαντοπούλου (με το “Δίκτυο”) / Γιάννη Ραγκούση/Γιώργου Φλωρίδη (σε συνεργασία με Σταύρο Θεοδωράκη ή άνευ) για το οποίο τόσα γράφονται και διακινούνται επ’ εσχάτων. Είναι, εν τέλει, η ίδια με εκείνην που βρίσκει μπροστά της η “Δημοκρατική Ευθύνη” περί τον Αλέκο Παπαδόπουλο. Αλλά και εκείνη που δεν κατόρθωσε να προσπεράσει στην τελευταία στροφή η προσπάθεια γεφύρωσης του κενού μεταξύ ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ και ΠΟΤΑΜΙΟΥ, ή πάλι η μεταμόρφωση της ΔηΣυμπ από συσσωμάτωση ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και Κινήσεων Πολιτών σε ενιαίο κόμμα – για να μην θυμηθούμε την αλήστου μνήμης Κίνηση των “58”, με μνήμες των “5 δημάρχων”…
Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι προσπερνιέται το αγκάθι των προσωπικών φιλοδοξιών, των αυτοαξιολογήσεων, των διαδικασιών που κρύβουν κάθε φορά προσωπικές φιλοδοξίες και αυτοαξιολογήσεις, υπάρχει και ξεπετιέται -ευθύς ως μια τέτοια κίνηση προχωρήσει – αδυσώπητο το ερώτημα: “Πέρα από τις ιδεολογικές επιλογές και τις προγραμματικές τοποθετήσεις (σωστότερα: τις με ιδεολογική χροιά επιλογές και με προγραμματική προβιά τοποθετήσεις), βρε παιδιά, προς τα που κοιτάτε; Δεξιά ή αριστερά”; Γνωστά, βέβαια, τα περί προσπεράσματος της διχοτομίας δεξιά/αριστερά στα χρόνια μας, όταν όμως πας να ξεκινήσεις – δηλαδή: να προτείνεις στον κοσμάκη….- μια καινούργια κίνηση, ένα τέτοιο ξεκαθάρισμα είναι απαραίτητο. Είναι θέμα ενός μίνιμουμ πολιτικής αυτοδέσμευσης. ειλικρίνειας. διαφάνειας.
Τα χρόνια που ζούμε, κι ένα δεύτερο ερώτημα καλόν είναι να απαντιέται εξαρχής – ένα ερώτημα που κινδυνεύει να γίνει εξαιρετικά επίκαιρη η απάντησή του ακριβώς την χρονιά που έρχεται: “Με τα Μνημόνια και τις Ευρωδεσμεύσεις, με τις σχέσεις με τους “εταίρους”, τι ακριβώς ισορροπίες πρεσβεύετε; Που είναι η γραμμή που χαράζετε;”.
Αυτού του είδους τα ερωτήματα δεν θ δυσκόλευαν – Δεξιά – ένα Φαήλο Κρανιδιώτη , ή έναν Καρατζαφέρη/Μπαλτάκο. Δεν θα δυσκόλευαν – Αριστερά – την Ζωή ή τον εθνικό μας Γιάνη. Στην κακότυχη όμως την Κεντροαριστερά, το να δώσει ένα ξεκαθαρούτσικο στίγμα στα παραπάνω μέτωπα έχει πολύ-πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι π.χ. τι στήριξη προσφέρει ο Κώστας Σημίτης, ή τι θέσφατο θα προκύψει από τον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Νομίζουμε…
