Του Γ. Λακόπουλου
«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ»- Γκάτσος και Χατζηδάκις.
Ειδικά η Ελλάδα δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί δεν θέλουν την αλλαγή όσοι μπορούν να την οργανώσουν. Πρωτίστως οι πολιτικές δυνάμεις της -ειδικά όσες βαρύνονται με τη χρεοκοπία της οικονομίας και τη σήψη της πολιτικής. Αλλά και οι πολίτες που τις συντηρούν… Η Συμφωνία των Πρεσπών απλώς σήκωσε το καπάκι.
Η καλύτερη λύση που θα μπορούσε να περιμένει η Ελλάδα στο Μακεδονικό -και η τελευταία ευκαιρία της- έγινε αφορμή να βγουν τα πιο ανατριχιαστικά τζίνια από τα χειρότερα μπουκάλια του παρελθόντος: ακροδεξιές δοξασίες, εθνοκαπηλεία, μισαλλοδοξία και παρακομματικοί ακτιβισμοί εμφανίσθηκαν ως «πατριωτισμός».
Η ΝΔ -με το κακορίζικο ΚΙΝΑΛ στο άρμα της- απέρριψε τη Συμφωνία. Μαζί με τον Καμμένο και τον Γκρουέφσκι. Μέσω του Μακεδονικού το κόμμα που ίδρυσε ο ένας Καραμανλής και ανασύνταξε ο άλλος, αποβάλλει τα θεμελιώδη ιδρυτικά χαρακτηριστικά του. Μετεξελίσσεται σε ακραίο πολιτικό μόρφωμα. Γίνεται Βαλκάνιος απορροφητήρας των δοξασιών του Ορμπάν, του Κουρτς και του Σαλβίνι. Τη θέση του Παυλόπουλου, του Βαρβιτσιώτη, του Σουφλιά, του Ν. Κακλαμάνη παίρνουν ο Άδωνις, ο Βορίδης και η Ασημακοπούλου. Το πολιτικό προσωπικό της συντηρητικής παράταξης φτωχαίνει. Και συνεχίζει, αν δούμε ποιοι προορίζονται για την επόμενη Βουλή.
Με πολιτική ακρισία ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτρέπει από τις ράγες του το κόμμα που παρέλαβε. Κατασκευάζει νέο Μακεδονικό. Και τροφοδοτεί τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και τα νέα ακροδεξιά υβρίδια.
Στο φόντο ο Σαμαράς -μονίμως ιντριγκαδόρος- προβάλλει ως οιονεί αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και …μέλλων Πρωθυπουργός.
Ο Άδωνις, ως ιδανικός πολιτικός της εποχής. Ρωτήστε το Βενιζέλο και τη Διαμαντοπούλου. Δημοσιογραφικοί οχετοί δρουν ως προμαχώνες της ΝΔ στην αντιπολίτευση.
Αρκετοί από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται την αξία των Πρεσπών για τη χώρα -και τους κινδύνους από τους δαίμονες που απελευθέρωσε στο πολιτικό σύστημα η απόρριψη της. Αλλά σιωπούν. Δειλοί και άβουλοι. Ο καθένας για τους λόγους του. Η συμφωνία πέρασε και μαζί της πέρασαν στην Ιστορία όσοι την υπέγραψαν. Αλλά όσα συμβαίνουν εξ αφορμής της, δείχνουν τα όρια της κοινωνίας. Την αδυναμία της να βγει από το τούνελ που την έβαλαν επί δεκαετίες τα κυβερνητικά κόμματα και οι πολιτικοί της. Ήδη επιστρέφουν όσοι λεηλάτησαν τη χώρα και την παρέδωσαν χρεοκοπημένη σε ένα ανερμάτιστο αριστερό κόμμα που κέρδισε τις εκλογές έχοντας μόνο ένα εφόδιο: χαρισματικό αρχηγό.
Ο απωθημένος αυταρχισμός
Η διπλή εκλογική νίκη της Αριστεράς το 2015 φάνηκε σαν ένδειξη διάθεσης της κοινωνίας να αντιδράσει στον πολυετή εκμαυλισμό της. Αλλά μόλις τέσσερα χρόνια από τότε, η ίδια η κοινωνία δείχνει σημάδια επιστροφής στην πορεία προς τον αφανισμό της. Που αποτράπηκε μόλις την τελευταία στιγμή το 2010, με την παρέμβαση των Ευρωπαίων.
Την ωθούν πάλι στο γκρεμό το εκφυλισμένο μιντιακό σύστημα, η αδίστακτη κάστα όσων πλούτισαν ανόμως με το δημόσιο χρήμα και η ανεξέλεγκτη δίψα εξουσίας ενός ακόμη γόνου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να αντιλαμβάνεται την επιδιωκόμενη πρωθυπουργία ως απόδειξη της προσωπικής αξίας του, απέναντι σε όσους τον έχουν καταπιέσει.
Με αυτή την ψυχολογία πολιτεύεται ως υποψήφιος Πρωθυπουργός -ιδίως στο παρασκήνιο- με σύνδρομα απωθημένου αυταρχισμού. Πολλοί διακρίνουν ήδη ότι αν πάρει την εξουσία θα δικαιωθεί το δόγμα των κοινωνιολόγων: αν θέλεις να βγάλεις καλούς βασανιστές, διάλεξε τους πιο βασανισμένους. Επί των ημερών του η παραγωγή πολιτικής στο κόμμα των Καραμανλήδων επαφίεται σε καλοπληρωμένους προπαγανδιστές, και σε πρόσωπα με ακροδεξιά νοοτροπία και ελεεινή ρητορεία -χωρίς πολιτικό ή επαγγελματικό ήθος.
Ο Κυριάκος υπόσχεται να κυβερνήσει- αν μπορέσει- «με τους καλύτερους» και μαζεύει τους χειρότερους.
Η αμυνόμενη Αριστερά
Σε αυτό το σκηνικό στο οποίο αναδύεται εκ νέου ως πολίτευμά η «κληρονομική Δημοκρατία» και ως πολιτική η σύγκρουση των συμφερόντων, η Αριστερά δεν είχε παρά να παρά να ανοίξει τα φτερά της και να κυβερνήσει με ριζοσπαστική σωφροσύνη, με πολιτική αποφασιστικότητα και με ανοιχτά χαρτιά. Να συναντήσει την κοινωνία και να πετάξει μαζί της, αφήνοντας πίσω τα σάπια και τα χαλασμένα. Να διδάξει ήθος, αποτελεσματική πολιτική, κοινωνική ευαισθησία δημοκρατική πρακτική, θεσμική συμπεριφορά, αλήθεια, προγραμματικό λόγο.
Οι διαδοχικές εκλογικές νίκες της ήταν και για την ίδια ευκαιρία και εφαλτήριο για οργανικό μετασχηματισμό των ιδεών και των πολιτικών της. Για εσωτερικές αλλαγές που θα της εξασφαλίσουν λαϊκή στήριξη και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση για να κινήσει μπροστά τον τροχό της χώρας- για όλους τους πολίτες, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Να αλλάξει η ίδια για να αλλάξει τη χώρα. Τρέξε σύντροφε ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου, για να θυμηθούμε τον Μάη.
Είναι αμφίβολο αν το συνειδητοποίησαν όλοι στις γραμμές της. Η συγκεκριμένη Αριστερά παραμένει πολιτική δύναμη του ενός ανδρός: Αλέξης Τσίπρας. Μετά το χάος. Ο επόμενος απέχει έτη φωτός από αυτόν. Όχι γιατί είναι συγκεντρωτικός ο Τσίπρας. Αλλά γιατί είναι διστακτικός σε ανοίγματα πέρα από τον κομματικό ορίζοντα.
Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ υστερεί στην παραγωγή πολιτικού προσωπικού και βολεύεται με την απορρόφηση «μικρομεσαίων» του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Δεν ανέδειξε στελέχη στην πολιτική, στην αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό, στη διοίκηση, στην ενημέρωση. Ένας υπήρχε στα δημοτικά και άφησε να τον κατασπαράξουν τα σκυλιά…
Ασφαλώς το τρέχον σύστημα διακυβέρνησης δεν έχει σχέση με το γενικευμένο φαύλο παρελθόν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Ούτε διατηρεί τα ανατριχιαστικά στοιχεία του πρώτου εξαμήνου- για το οποίο ο Τσίπρας εξιλεώθηκε με τη λαϊκή ετυμηγορία του Σεπτεμβρίου. Εντός του υπάρχουν ενδιαφέροντες πολιτικοί, με ικανότητες και προοπτική. Η νέα γενιά του ΣΥΡΙΖΑ ελκυστική.
Αλλά η κυβέρνηση λειτουργεί ανασχετικά προς τον εαυτό της – με ένα κόμμα πίσω της που όσο πιο αδύνατο και περιθωριοποιημένο παραμένει, τόσο την τραβάει από το μανίκι. Είναι μηχανισμός με αντινομίες. Οι καλλιεργημένοι μαζί με τους άξεστους. Οι πρωτοπόροι μαζί με τους ιδεοληπτικούς. Οι άσχετοι δίπλα στους καταρτισμένους. Οι Ευρωπαϊκοί με τους Βαλκάνιους. Ο Πολάκης με τον Χουλιαράκη.
Ως αποτέλεσμα αυτής της αντινομίας η Αριστερά κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό της. Αυτοεξουδετερώνεται και σβήνει μόνη τις μηχανές της.
Υπουργοί ασχολούνται με τη διανομή του εθνικού εισοδήματος, αλλά όχι με την παραγωγή του. Στον επενδυτικό τομέα όταν δεν εκδηλώνεται αφασία, υπάρχουν ρυθμοί χελώνας.
Ετσι μένει χώρος στον Μητσοτάκη για επενδυτικές αερολογίες. Η χειρότερη αντιπολίτευση της Μεταπολίτευσης, ζητάει και τα ρέστα και της… βγαίνει. Η ηθική της αριστερά αμφισβητείται με στρακαστρούκες και σαπουνόφουσκες από όσους είναι βουτηγμένοι στον οχετό τη διαφθοράς. Η τοξική επίδραση του Καμμένου προβάλλεται σαν πρόσημο ολόκληρης της κυβέρνησης.
Από www.anoixtoparathyro.gr
