Με πολλά «δάκρυα» και μεγάλη «αγανάκτηση» υποδέχθηκαν ξανά οι «πονόψυχοι» Αθηνών και πάσης Ελλάδος την είδηση ότι οι Υπηρεσίες της Διεύθυνσης Φορολογικής Συμμόρφωσης της Γενικής Γραμματείας Δημόσιων Εσόδων καλούν, μέσω σταθερών ή κινητών τηλεφώνων, χιλιάδες φορολογούμενους που δεν υπέβαλαν εμπρόθεσμα ΦΠΑ ή φόρο μισθωτών υπηρεσιών ή να εκπληρώσουν άμεσα τις φορολογικές τους υποχρεώσεις και να πληρώσουν παλαιά και νέα ληξιπρόθεσμα χρέη.
Εξέφρασαν την «αγανάκτηση» αυτή οι «πονόψυχοι», διότι, όπως λένε, «ασκείται έντονη ψυχολογική πίεση στους οφειλέτες για να πληρώσουν τα χρέη τους»!
Έτσι, τέτοιες «πονόψυχες» συμπεριφορές επηρέασαν και επηρεάζουν όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση και δειλά ή καθόλου δεν εφαρμόζουν μέτρα αναγκαστικής είσπραξης βεβαιωμένων, ληξιπρόθεσμων, οφειλών, οι οποίες μάλιστα αφορούν μεγάλα ποσά από ΦΠΑ ή φόρο μισθωτών υπηρεσιών που έχουν παρακρατηθεί στην πηγή και δεν αποδίδονται, δηλαδή συντρέχει περίπτωση ποινικού αδικήματος! Αντί, λοιπόν, της αναγκαστικής είσπραξης φόρων, εφαρμόζουν μετά το 1983 τη γνωστή απαράδεκτη τακτική της «περαίωσης εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων» με την έκδοση δύο, κατά μέσον όρο, αποφάσεων κάθε χρόνο από τους υπουργούς Οικονομικών όλων των εποχών.
Θυμήθηκα ότι το θέμα της επανεφαρμογής μέτρων αναγκαστικής είσπραξης βεβαιωμένων ληξιπρόθεσμων φόρων είχε ανακινηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και είχε προκαλέσει «κλαυθμούς» και «οδυρμούς». Θυμήθηκα ότι στις αρχές Ιουλίου του 1992, το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε ότι, τάχα, από την 1η Οκτωβρίου 1992, θα άρχιζε η εφαρμογή του μέτρου της προσωποκράτησης για χρέη προς το Δημόσιο. Η ανακοίνωση αυτή συνοδευόταν από τη λεπτομέρεια ότι… σύντομα θα άρχιζε η αποστολή, τάχα, ειδοποιητηρίου σε όσους χρωστούν φόρους.
Θυμήθηκα ότι τότε, ήρθε στο γραφείο μου ένας αναγνώστης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», πρώην ταμιακός και πρώην διευθυντής μεγάλης Εφορίας, ο οποίος εξέφρασε την αγανάκτησή σου για τη συνεχώς μεγεθυνόμενη χιονοστιβάδα των ανείσπρακτων ληξιπρόθεσμων φόρων, επισημαίνοντας τα ακόλουθα: Όταν ήμουνα ταμιακός και συνέχεια εφοριακός, ο κάθε συνάδελφος είχε «χρεωθεί» με έναν κατάλογο χρεοφειλετών με τους οποίους έπρεπε κάθε πρωί να επικοινωνεί τηλεφωνικώς και να τους υπενθυμίζει τις οφειλές. Από τους χρεοφειλέτες αυτούς πάνω από τους μισούς προσέρχονταν στην εφορία για να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις τους. Οι υπόλοιποι που δεν ανταποκρίθηκαν στην τηλεφωνική ή άλλη επικοινωνία καταχωρούνταν σε ένα νέο κατάλογο που προωθούνταν για την εφαρμογή του μέτρου της προσωποκράτησης! Θυμάμαι ότι ο καλός εφοριακός είχε τότε τονίσει τα εξής: «Από τους χίλιους χρεοφειλέτες που απειλήθηκαν με προσωποκράτηση, μόνο ένας δεν προσήλθε, διότι ήταν αποδεδειγμένως, φτωχός». Και σπεύδω να διευκρινίσω ότι το σχόλιό μου αυτό δεν αφορά τους «φτωχούς», αλλά τους συστηματικούς μπαταξήδες…
