Δε μας εκπλήσσει ο ενθουσιασμός, των διαφόρων «Δυτικόπληκτων» διανοητών και σχολιαστών, για το «μάθημα» που έδωσαν οι «σύμμαχοι», στον Ασαντ, έμμεσα δε στη Ρωσία.
Τόσο που τους διέφυγε, σ` αυτούς τους «άτεγκτους θεματοφύλακες» των δημοκρατικών αρχών και αξιών, μια «μικρή λεπτομέρεια». Ότι αυτή (ή και μάλλον και αυτή) η «ανθρωπιστική παρέμβαση», πραγματοποιήθηκε χωρίς καν να τηρηθούν οι στοιχειώδεις αρχές της διεθνούς νομιμότητας. Υποθέτουμε ότι θα συμφωνούν και οι εν λόγω διανοητές και σχολιαστές, πως η διεθνής έννομη τάξη, αποτελεί οργανικό στοιχείο του δικαιοκρατικού συστήματος, το οποίο πρεσβεύουν. Αλήθεια, ποιο διεθνές όργανο, έχοντας σχετική εξουσία, παρείχε εξουσιοδότηση, στις συγκεκριμένες χώρες, να παρέμβουν, κατά τον συγκεκριμένο τρόπο; Ο ΟΗΕ, που είναι το μόνο όργανο, με ανάλογη νομιμοποιητική βάση, εξ όσων γνωρίζουμε, ουδεμία τέτοια εξουσιοδότηση, παρέσχε, έστω και για να τηρηθούν τα προσχήματα. Δεν είναι η πρώτη φορά, όπως προαναφέρθηκε. Όμως, εδώ η επίθεση έγινε, χωρίς καν να έχει ξεκινήσει η έρευνα, για το αν, κατ` αρχήν, έγινε χρήση χημικών όπλων, πολλώ μάλλον για το αν, όντως, το καθεστώς Ασαντ φέρει την ευθύνη, γι` αυτή την, όντως, αποτρόπαιη πράξη. Κρίθηκε, παρά ταύτα, αναγκαίο, να πραγματοποιηθεί το «χειρουργικό πλήγμα», προφανώς προς παραδειγματισμό.
Εγκαθιδρύεται, έτσι, μια άκρως επικίνδυνη αρχή, στην, ούτως ή άλλως, προβληματική, αμφιλεγόμενη, αλλά και επιλεκτικά εφαρμοζόμενη, πρακτική, των «ανθρωπιστικών παρεμβάσεων», Η αρχή, δηλαδή, των «προληπτικών επιθέσεων». Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη μεσαιωνική αντίληψη, που ακόμη επιβιώνει σε μια ακραία εκδοχή του μουσουλμανισμού, βάσει της οποίας, μπορεί ο σύζυγος να δέρνει τη γυναίκα του, ακόμη κι αν δεν έχει κάνει τίποτα, ακριβώς για να αποτρέψει τυχόν «επίμεμπτη» συμπεριφορά της… Αντιλαμβάνονται, όσοι έσπευσαν να επιδοκιμάσουν, έστω αισχυντηλά, την επίθεση, παρακάμπτοντας ακόμη και την αντιπάθεια τους για τον Αμερικανό πρόεδρο, ότι. έτσι, ανοίγει… η πόρτα του φρενοκομείου και της επικράτησης μιας κατάστασης ζούγκλας, στις διεθνείς σχέσεις, όπου δε θα ισχύει κανένας κανόνας δικαίου;
Είναι ευτύχημα, ως εκ τούτου, πως αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι, «διεθνείς δρώντες», αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, όπως δείχνει και η περιορισμένη «προθυμία συμμετοχής»-σε αντίθεση με ανάλογα προηγούμενα-ισχυρών κρατών της Δύσης. Η εμφαντική αποστασιοποίηση της Γερμανίας, η προσεκτική, πλην σαφής διαφοροποίηση της Ιταλίας, αλλά και η πιο εμφαντική, χωρών όπως η Ολλανδία, αποτελούν ενδεικτικές καταγραφές. Εξ ου και το γενικότερο χαμήλωμα των τόνων…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
