Ήττα της προπαγάνδας

Το φιάσκο του επικοινωνιακού μηχανισμού της κυβέρνησης, σε ότι αφορά τη δήθεν μεσολαβητική πρωτοβουλία, που θα αναλάμβανε η αμερικανική κυβέρνηση, δια του υπουργού Εξωτερικών, θα πρέπει να γίνει μάθημα, τόσο για τους εμπνευστές, όσο και για τους εκτελεστές.

Ειδικά στο Μέγαρο Μαξίμου, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι το παιχνίδι της επικοινωνίας, μπορεί να είναι χρήσιμο ή και αναγκαίο, σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δε μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική διαδικασία, πολύ περισσότερο να καλύψει το κενό πολιτικής. Όταν μάλιστα επεκτείνεται στα εθνικά θέματα και τις διακρατικές σχέσεις αυτής της κλίμακας, μπορεί να γίνει άκρως επικίνδυνο. Οταν το ίδιο το Στέϊτ Ντιπάρντμεντ, σπεύδει να εκδώσει ανακοίνωση-διάψευση, τούτο μάλλον σημαίνει ενόχληση, αλλά και έμμεση επιβεβαίωση της «επιτήδειας ουδετερότητας» της πέραν του Ατλαντικού, μεγάλης δύναμης.

Καλύτερα θα ήταν να συμβιβαστούμε με αυτή τη δυσάρεστη πραγματικότητα, παρά να προσπαθούμε να την ωραιοποιήσουμε με επικοινωνιακούς ελιγμούς. Θα το επαναλάβουμε: Η επικοινωνία, από μόνη της δεν αρκεί, ενδέχεται δε να μεταβληθεί σε μπούμερανγκ. Θυμηθείτε την περίοδο Σημίτη με τα  non parers του Πανταγιά.