Ηθικοί αυτουργοί

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, από τη 17 Ν, έσπευσαν κάποιοι να αναζητήσουν «ηθικούς αυτουργούς», στην τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την «ΑΥΡΙΑΝΗ»!

Δυστυχώς, σ` αυτό το «άθλημα» πρωταγωνίστησε η τότε ηγεσία της Αριστεράς (Συνασπισμός). Το σοκ από το γεγονός ότι για πρώτη φορά, εν ενεργεία βουλευτής έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες τρομοκρατών, αλλά και το νοσηρό κλίμα που είχε διαμορφωθεί την εποχή εκείνη (Σεπτέμβριος 1989) εξαιτίας του σκανδάλου Κοσκωτά και της παραπομπής Ανδρέα Παπανδρέου και στελεχών του ΠΑΣΟΚ στο Ειδικό Δικαστήριο, είχαν διαμορφώσει πρόσφορο έδαφος, για τέτοιες ακρότητες. Η πάροδος του χρόνου, με τη νηφαλιότητα που επιβάλει, αλλά και η αποκάλυψη της αλήθειας, για την «επιχειρησιακή» δράση της οργάνωσης, απέδειξε και εν τοις πράγμασι, το άστοχο και ανυπόστατο των σχετικών τοποθετήσεων, εκθέτοντας όσους τις εξέφεραν.  Φαίνεται, όμως, πως οι τραυματικές εμπειρίες απ` εκείνη την εποχή, δε μας έκαναν και πολύ σοφότερους.  Η απόπειρα κατά του Λουκά Παπαδήμου, προφανώς και αποτελεί ένα γεγονός που επιβάλει περισυλλογή, ή και επανεξέταση του τρόπου σκέψης, αλλά και εκφοράς του δημόσιου λόγου. Ασφαλέστατα δε και το γεγονός ότι πρώην πρωθυπουργός καθίσταται στόχος δολοφονικής ενέργειας, κάτι που είχε να συμβεί από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου (απόπειρα στη Λυών, το 1933) δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Δεν επιτρέπει,  όμως, σε κανένα την ανενδοίαστη εκμετάλλευση, με την επανάληψη της ίδιας φρασεολογίας, αυτή τη φορά κατά της κυβέρνησης και του αριστερού κόμματος, που αποτελεί το βασικό του πυλώνα. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο ο κ. Ψαριανός που, λόγω ιδιοσυγκρασίας, εκφράστηκε με τέτοια ωμότητα, αλλά και, υποτίθεται, πιο σοβαροί και έγκυροι παράγοντες και σχολιαστές του δημόσιου βίου, που με πιο πλάγιο και έμμεσο τρόπο, είπαν περίπου το ίδιο, «φωτογραφίζοντας» όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και, αδιακρίτως, όσους έχουν ασκήσει, τα τελευταία χρόνια, κριτική στις μνημονιακές πολιτικές και τα πρόσωπα που τις υλοποιούσαν. Αντιλαμβανόμαστε τις προτροπές για κάποιου είδους αυτοσυγκράτηση, ιδιαίτερα σε ότι αφορά προσωπικούς χαρακτηρισμούς, αλλά, από κει και πέρα, ποιος καθορίζει τα όρια; Θ` αναλάβουν κάποιοι «αστυνόμοι» της σκέψης και «παιδονόμοι» της συμπεριφοράς μας; Θα οδηγηθούμε σ` ένα είδος αυτολογοκρισίας και που θα σταματούσε αυτό;  Η μήπως κάποιοι σκέφτονται κάποιο νέο «αντιρατσιστικό» νόμο; Άραγε, θα έλεγαν τα ίδια αν στόχος τρομοκρατικής ενέργειας, γινόταν στέλεχος του κυβερνητικού χώρου;

 ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ