Ηθική και Εκκλησία

Η χθεσινή αναφορά μας στο θέμα της ευθανασίας και τις αντιδράσεις , πολλές από τις οποίες στηρίζονται σε θεολογικού τύπου επιχειρήματα, μας οδηγεί σε μια άλλη κρίσιμη συνθήκη και ως προς το συγκεκριμένο θέμα.

 Η στάση της Εκκλησίας, μέσω της επίσημης έκφρασης της  σε τέτοια θέματα, είναι ένα στοιχείο που δε μπορεί να αγνοηθεί. Θα ήταν αδιανόητο και δε δικαιολογείται με κανένα τρόπο, πέρα από έναν φανατικό αντικληρικαλισμό, το να μην αναγνωρίζεται στην Εκκλησία να έχει λόγο σε θέματα, που άπτονται, έστω και με την ευρεία έννοια, της πνευματικής-ποιμαντικής  της αποστολής. Οφείλουμε, επίσης, να κατανοούμε, ότι η Εκκλησία, από τη φύση και την αποστολή της, κρίνει και τοποθετείται, με βάση την παράδοση αιώνων, που κουβαλά πίσω της και κανόνες, οικουμενικής και διαιώνιας αξίας, που υπερβαίνουν τη συγκυρία. Θα ήταν υπερβολή, αν όχι αφέλεια, να περιμένουμε από την Εκκλησία,  να κρίνει με βάση την επικαιρότητα και όρους, ξένους προς τους δικούς της κώδικες.

Όσο όμως αναγκαίος είναι ο σεβασμός, η κατανόηση, αλλά και η συνεκτίμηση των θέσεων της Εκκλησίας, εξίσου χρήσιμο θα ήταν για την ίδια την Εκκλησία, τόσο την Ορθόδοξη, όσο και την Καθολική, να παραδειγματιστούν από τη στάση άλλων δογμάτων, που προέρχονται από σχίσματα εντός της Καθολικής Εκκλησίας (Προτεστάντες, Διαμαρτυρόμενοι), που οδηγούνται, παρακολουθώντας τις διαρκώς μετεξελισσόμενες κοινωνικές συνθήκες, σε μια λελογισμένη επανερμηνεία, ορισμένων τουλάχιστον εκ των δογματικών κανόνων, ώστε αυτοί να βρεθούν σε κάποια αντιστοιχία, με τις νέες κοινωνικές αντιλήψεις και διαφοροποιήσεις. Η δογματική ακαμψία, μπορεί να εξασφαλίζει στην Εκκλησία, την αυθεντικότητα και «αγνότητα» της, ενέχει όμως τον κίνδυνο αποκοπής, από τη ζώσα κοινωνία, ακόμη και πιστούς Χριστιανούς.  Αλήθεια, τι νόημα έχει η επιμονή σε κανόνες, περιεχόμενους στην Καινή Διαθήκη, που απαγορεύουν τις προγαμιαίες σχέσεις ή συνδέουν τη «νόμιμη» συμβίωση, αποκλειστικά με την αναπαραγωγή, δηλαδή την τεκνοποιία;  Με τη λογική ορισμένων ιεραρχών, θα έπρεπε και όσοι συνάπτουν σχέσεις εκτός γάμου ή δεν ικανοποιούν, εντός γάμου, την ανάγκη της αναπαραγωγής, να αποκλείονται από τη συμμετοχή στις μυστηριακές πράξεις της Εκκλησίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, αμφιβάλουμε αν θα μείνει πιστός, με «δικαίωμα» εισόδου στην Εκκλησία. Ακόμη και για το «αμάρτημα» της μοιχείας, θα περίμενε κανείς, από την επίσημη Εκκλησία, χωρίς παραίτηση από την άποψή της, μεγαλύτερη ευελιξία και κατανόηση.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ