Ο άτυπος διάλογος των πρώην υπουργών Οικονομικών, της κρίσιμης διετίας 2009-2010, έχει χρησιμότητα, μόνο στο βαθμό που μπορεί να προσφέρει διδάγματα, για το σήμερα.
Ένα «ηθικό δίδαγμα» επί παραδείγματι, είναι πως, όταν η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο δημοσιονομικής εκτροπής, το πρώτο που θα πρέπει, πάση θυσία, να αποφύγει, είναι να μην έρθει στην ανάγκη προσφυγής σε ξένη βοήθεια, που, αναπότρεπτα, θα οδηγήσει σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας, στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Τόσο η τρέχουσα εμπειρία, όσο και το ιστορικό προηγούμενο του 1897 (με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο) δείχνουν πως, αν μπεις σ` αυτό το φαύλο κύκλο, η έξοδος ούτε εύκολη, ούτε γρήγορη είναι. Αυτό το δίδαγμα μας προσφέρει και το πρόσφατο παράδειγμα, του 1985, όπου η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ανέλαβε, ιδία βουλήσει, την ευθύνη εφαρμογής ενός προγράμματος λιτότητας-αναλαμβάνοντας την «πλήρη ιδιοκτησία» του-μόλις διαπιστώθηκε η οριακή κατάσταση των ταμειακών διαθεσίμων, στην Τράπεζα Ελλάδος, προκειμένου, αφού και τότε υπήρχαν τεχνοκράτες της Κομισιόν, αλλά και του ΔΝΤ. Τον ίδιο, ακριβώς, στόχο εξυπηρετούσε η εν σπουδή κάλυψη των δανειακών αναγκών της χώρας, από την τότε κυβέρνηση, στο πρώτο εξάμηνο του 2009, κάτι που, ατυχώς, δεν έγινε αντιληπτό, από τη διάδοχο της, που απεμπόλησε τη δυνατότητα άνετου και ευνοϊκού δανεισμού, τους πρώτους μήνες του 2010. Ήταν το πιο σοβαρό, σχεδόν μοιραίο λάθος, που μας έφερε, αναπότρεπτα, στο…. Καστελλόριζο.
Το δεύτερο σοβαρό λάθος, που, ατυχώς, συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της μνημονιακής περιπέτειας και η ευθύνη επιμερίζεται σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ενεπλάκησαν στην κυβερνητική διαχείριση της κρίσης, είναι ότι δεν έγινε δυνατή η διαμόρφωση ενός ελάχιστου πεδίου συνεννόησης και συμφωνίας. Κάτι που πέτυχαν όλες οι υπόλοιπες χώρες, που βρέθηκαν στην ίδια θέση με μας, γι` αυτό και πέτυχαν να βγουν απ` τα Μνημόνια, με ότι σημαίνει αυτό, παρ` ότι μπήκαν σ` αυτά, μετά από μας. Κι εδώ η κακή αρχή έγινε την άνοιξη του 2009, όταν ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρ` ότι ενημερώθηκε διεξοδικά για την έκταση του προβλήματος και τα πραγματικά οικονομικά μεγέθη, αντί για συμβολή στην αντιμετώπιση της, ζήτησε τη διενέργεια εκλογών, ζημιώνοντας, εν τέλει, πολιτικά και τον εαυτό του. Το λάθος, δυστυχώς, επαναλήφθηκε και από επόμενες ηγεσίες…
