Το 1965 ήταν μια κομβική χρονιά, καθώς τα πρωτοφανή γεγονότα που συνέβησαν, που οδήγησαν στην παραίτηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, έφεραν πιο κοντά τους δύο χώρους, του Κέντρου και της Αριστεράς.
Κυρίως, διαμορφώθηκαν δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ της ηγεσίας ή ηγετικών παραγόντων της ΕΔΑ και των πιο προωθημένων εκφράσεων της Κεντροαριστεράς, που είχαν συσπειρωθεί γύρω από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Είχαμε μάλιστα για πρώτη φορά το φαινόμενο πραγματοποίησης κοινών εκδηλώσεων ή συγκεντρώσεων που οργάνωνε η Ενωση Κέντρου, στις οποίες συμμετείχε και η ΕΔΑ. Ακόμη και ο γνωστός για το σφοδρό αντικομμουνισμό του Γεώργιος Παπανδρέου έδειχνε συγκαταβατική ανοχή για τέτοιες «συνευρέσεις». Εχει πια αποκαλυφθεί, εν πάση λεπτομερεία, το πλούσιο παρασκήνιο των επαφών μεταξύ του Ανδρέα Παπανδρέου και ηγετικών στελεχών της ΕΔΑ, όπως οι τότε βουλευτές Μίκης Θεοδωράκης, Λεωνίδας Κύρκος και Αντώνης Μπριλλάκης, στα τέλη του 1966 με αρχές του 1967.
Αφορμή στάθηκε ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παρασκευόπουλου, ύστερα από μυστικές συνεννοήσεις μεταξύ του τότε βασιλιά και των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων, ΕΡΕ και Ε.Κ., Παναγιώτη Κανελλόπουλου και Γεωργίου Παπανδρέου αντίστοιχα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η ομάδα βουλευτών που τον ακολουθούσαν-που είχαν υπολογιστεί σε 40 περίπου-είχαν λάβει κατ` αρχήν απόφαση για καταψήφιση της κυβέρνησης, υπό τον υπερσυντηρητικό και φιλομοναρχικό τραπεζίτη. Η σφοδρή ωστόσο, αντίδραση του Γεωργίου Παπανδρέου, που απείλησε με διαγραφή όποιον παρέκκλινε της γραμμής, άλλαξε τα δεδομένα. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, στο μοναδικό αυτοβιογραφικό του έργο, που γράφτηκε στη διάρκεια της δικτατορίας, υπό τον τίτλο «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα», επεξηγεί εκείνη την υπαναχώρηση, με το σκεπτικό ότι η στάση του εκείνη ανέτρεψε τους σχεδιασμούς του κατεστημένου της εποχής. Όπως εξήγησε, με την αρχική του αντίδραση, έδειξε την προσήλωση του σκληρού πυρήνα του κόμματος, στις ιδέες και το πνεύμα του δεύτερου ανένδοτου, αποκρούοντας την περί του αντιθέτου επιχειρηματολογία, που θα προκαλούσε απογοήτευση στη βάση της παράταξης.
Από τη στιγμή που αυτό επιτεύχθηκε, η υπαναχώρηση της ύστατης στιγμής, κατέστη αναγκαία, ώστε να διατηρηθεί η ενότητα του μεγάλου δημοκρατικού-προοδευτικού ρεύματος, που εκείνη τη στιγμή συγκροτούνταν γύρω από την Ενωση Κέντρου και την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου. Ετσι αποφεύχθηκε ο δεύτερος μείζων κίνδυνος, της διάσπασης δηλονότι της Ενωσης Κέντρου. Αυτή η περιγραφή του Ανδρέα Παπανδρέου αποτελούσε και μια έμμεση απάντηση στα βιτριολικά σχόλια κάποιων στελεχών της ΕΔΑ, κυρίως δε του Μίκη Θεοδωράκη, για την υπαναχώρηση.
Ωστόσο, οι ακόμη πιο δραματικές εξελίξεις που ακολούθησαν, με την κατάλυση της δημοκρατίας, από τους άγνωστους συνταγματάρχες, ανέτρεψε όλες τις σταθερές της μετεμφυλιακής περιόδου, δημιουργώντας νέα δεδομένα.
