Της Ελένης Τσερεζόλε
Γεμάτο αισιοδοξία για το αύριο του τόπου μετά από τη δοκιμασία της πανδημίας, το βιντεάκι της Πολιτικής Προστασίας, υπό τους ήχους της γνωστής μελωδίας του Δ. Σαββόπουλου. Καλοφτιαγμένο, με δυνατές εικόνες που δείχνουν επί τω έργω τους “ανθρώπους της πρώτης γραμμής”, εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ, στην Πολιτική προστασία, στη διανομή φαγητού, δασκάλους, καλλιτέχνες, κ.α.. Τους ίδιους, στους οποίους στον τελευταίο μονόλογο του προς τους πολίτες (επισήμως: “διάγγελμα”), αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, τονίζοντας ότι τώρα θα τους βλέπουμε και θα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά. Να είναι άραγε τυχαία η σύλληψη; Η ιδέα δηλαδή να εστιάσει το βίντεο στους ίδιους ανθρώπους στους οποίους αναφέρθηκε, και μάλιστα με τον ίδιο τόνο και σχεδόν το ίδιο περιεχόμενο, ο πρωθυπουργός; Μάλλον όχι. Πρόκειται, ως φαίνεται, για μια καλά σχεδιασμένη πολιτική επικοινωνία, που περνάει υποδόρια τα μηνύματά της – είτε έπονται κάλπες είτε όχι.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της καλά ζυγισμένης επικοινωνιακής τακτικής, που υλοποιεί η εξουσία, εντάσσεται και ο… ο πρώτος πληθυντικός του πρωθυπουργού σε σχέση με το πως θα βλέπουμε από εδώ και πέρα τις συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων, εξισώνοντας, γλυκανάλατα, εμάς, τους πολίτες, με τους σημερινούς κυβερνώντες.
Παραπλανητικά και υποκριτικά, επιχειρείται να κουκουλωθεί πρώτον, ότι δεν έχουμε τις ίδιες ευθύνες και δεύτερον ότι η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί ανερυθρίαστα αυτούς τους εργαζόμενους ως… περιτύλιγμα στην… επικοινωνιακή της πολιτική ενώ στην πράξη τους απαξιώνει, περικόπτοντας τους μισθούς τους, περιορίζοντας την εργασιακή τους ασφάλεια, ακυρώνοντας τα δικαιώματά τους. Η αναγνώρισή τους από την κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι παρά λόγια με ημερομηνία λήξης.
