Ιμια και Σημίτης

Μια αποστροφή του πρωθυπουργικού λόγου, κατά τη δευτερολογία του, στο τι συνέβη στα Ίμια το 1996 και τον τρόπο χειρισμού της, από την τότε κυβέρνηση, ήταν αρκετή για να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά των ποικιλώνυμων υποστηρικτών του κ. Σημίτη, εντός (κατ` αρχήν), αλλά και εκτός Βουλής.

 Ακούστηκε μάλιστα το και επιχείρημα, ότι, χάρη στους χειρισμούς της τότε κυβέρνησης και του τότε πρωθυπουργού, απεφεύχθη μια ανεπιθύμητη κούρσα εξοπλισμών! Προβάλλεται δε αυτός ο ισχυρισμός, όταν νωπές είναι ακόμη οι δικαστικές αποφάσεις, που επιβεβαιώνουν το «όργιο μίζας», που πλέχθηκε στον ιστό ενός «φαραωνικού» εξοπλιστικού προγράμματος, που θα ζήλευαν και  υπερδυνάμεις. Πέραν δε της, τεκμηριωμένης πλέον, ποινικής διάστασης, ανακύπτει και ένα προφανές ζήτημα πολιτικής ευθύνης, πέραν των άλλων και γιατί ο τότε πρωθυπουργός ήταν εξ εκείνων που, ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, στην περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είχε διαφοροποιηθεί από την επίσημη κομματική γραμμή, καταψηφίζοντας και τις αμυντικές δαπάνες, στον προϋπολογισμό. Για να πράξει τα εντελώς αντίθετα, ως πρωθυπουργός, με υπουργό Εξωτερικών τον Θεόδωρο Πάγκαλο, που είχε ακολουθήσει την ίδια στάση. Καταρρίπτεται, επομένως, το επιχείρημα ότι η  συμφωνία, που οδήγησε  στον τερματισμό εκείνου του «θερμού επεισοδίου», έγινε αποδεκτή από τη χώρα μας, προκειμένου να αποφευχθεί ο πόλεμος, αλλά και μια περαιτέρω «αιμορραγία», σε υπέρογκες αμυντικές δαπάνες. Διότι, αν αυτή ήταν η δικαιολογητική βάση της συμφωνίας, τότε προκύπτει ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη παροχής εξηγήσεων, για τα μαμούθ εξοπλιστικά προγράμματα, που δεν τα αποφάσισε μόνος του, ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας, αλλά οι σχετικές αποφάσεις ελήφθησαν από το ΚΥΣΕΑ, υπό την προεδρία του τότε πρωθυπουργών και τη συμμετοχή όλων των κορυφαίων υπουργών, της τότε κυβέρνησης.

 Για να επανέλθουμε δε στα της συμφωνίας, είναι αποκαλυπτικά και «αυτοσχολιαστικά», για την κυρίαρχη αντίληψη, στην τότε κυβέρνηση, τα όσα αποκάλυψε ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος, σε πρόσφατο άρθρο του, στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακου». Όχι μόνο για το ότι υπήρξε ρητή ελληνική παραδοχή, ενώπιον του Αμερικανού μεσολαβητή, για απόσυρση στρατευμάτων και σημαιών, αλλά και για την αποδοχή από την κυβέρνηση Σημίτη, του «γκρίζου» καθεστώτος, των συγκεκριμένων νησίδων, αφού, σύμφωνα με τον υπουργό Εξωτερικών, αυτά αποτελούσαν αντικείμενο διεκδίκησης, από Ελλάδα και Τουρκία(!) και αυτή ήταν, κατά τον κ. Πάγκαλο, η ακριβής έννοια της επιστροφής στο status quo ante, που συμφωνήθηκε!

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ