Η συνάντηση Μέρκελ-Λαγκάρντ, επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας, όσα επισημαίναμε από την πρώτη στιγμή, που ξέσπασε η κρίση, μετά τη διαρροή των τηλεφωνικών συνομιλιών, στελεχών του ΔΝΤ. Ότι, δηλαδή, πίσω από τον κυνισμό του Ταμείου, κρύβεται η υποκρισία των Ευρωπαίων εταίρων μας. Πιο καθαρά δε μπορούσε να τα πει, η Γερμανίδα καγκελάριος, «προσγειώνοντας ανώμαλα», όσους, στην Αθήνα, καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις, σχετικά με τις προθέσεις της τελευταίας.
Εδώ που τα λέμε, μάλλον έκπληξη θα προκαλούσε, αν η κ. Μέρκελ δεν τασσόταν υπέρ της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, που εφαρμόζεται στη χώρα μας, αφού είναι η γερμανική κυβέρνηση, ως ενιαίο όλο, που έχει επιβάλλει εξ αρχής αυτή τη συμμετοχή, αλλά και τη θεωρεί ως εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση και για το νέο πρόγραμμα, η χρηματοδότηση του οποίου, άλλωστε, με το ιλιγγιώδες ποσό των 86 δις, είναι, μάλλον, αμφίβολη χωρίς και την ενεργό (και χρηματοδοτική, δηλαδή) σύμπραξη του «ευαγούς ιδρύματος» (προς το παρόν συμμετέχει ως «τεχνικός σύμβουλος»).
Είναι γι` αυτό, άλλωστε, που η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να ζητήσει τη σύναψη αυτοτελούς συμφωνίας με το ΔΝΤ, παράλληλης με εκείνη που εξελίσσεται ήδη, με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό (ESM). Προσθέστε, τώρα, πως για την τυχόν απεμπλοκή από τις «τανάλιες» του Ταμείου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αποπληρωμή του συνόλου των, ακόμη, εκκρεμών ταμειακών υποχρεώσεων (περί τα 16 δις), για να κατανοήσετε, σε όλο το εύρος και βάθος, το βαθμό εξάρτησης, από το Ταμείο.
Με τις ευλογίες των Βρυξελλών και του Βερολίνου, βεβαίως-βεβαίως. Εκεί, όμως, όπου η κ. Μέρκελ, εξέθεσε όσους υποστήριζαν ότι, τάχα μου, διαφοροποιείται από τη σκληρή γραμμή του κ. Σόιμπλε, είναι στην τοποθέτηση της, ως προς το ζήτημα του χρέους. Εμείς τουλάχιστον, δε θυμόμαστε άλλη φορά, την Γερμανίδα καγκελάριο, να είναι τόσο κατηγορηματική και απόλυτη, στην άρνηση για ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους (που δε νοείται χωρίς κάποιο «κούρεμα»).
Η τοποθέτηση της, επί του προκειμένου, συμπίπτει απόλυτα με τις αντίστοιχες θέσεις του κου. Σόιμπλε, προδιαγράφοντας την, εν τοις πράγμασι, άρνηση των Ευρωπαίων εταίρων μας, μα τιμήσουν την ίδια την υπογραφή τους, στη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά, αν θυμηθούμε και την τύχη της αντίστοιχης απόφασης του Eurogroup (2012).
