Ενόσω ο κουρνιαχτός από το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία παραμένει και κάθε πρόβλεψη θα ήταν επισφαλής, ένα συμπέρασμα που βγαίνει πριν καν τροχιοδρομήσουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμάτων για την εξεύρεση κυβερνητικής λύσης, είναι πως η Σοσιαλδημοκρατία (και) στη Γερμανία έσπευσε να διαψεύσει όσους είχαν βιαστεί να κάνουν το μνημόσυνό της.
Η πανηγυρική νίκη των γερμανών Σοσιαλδημοκρατών και η εντυπωσιακή ανατροπή των πολιτικών και προεκλογικών συσχετισμών την οποία πέτυχε μέσα σε δύο μόλις μήνες ο υποψήφιος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, έδειξαν πως η Σοσιαλδημοκρατία είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Αν, παράλληλα, δούμε και την λεγόμενη «μεγάλη εικόνα», θα διαπιστώσουμε ότι οι διεργασίες που λαμβάνουν χώρα σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία αναγέννηση της Σοσιαλδημοκρατίας και να γυρίσουν σελίδα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Εξάλλου, δεν έχουν περάσει πολλές εβδομάδες μετά την «ολική επαναφορά» των Σοσιαλδημοκρατών και στην πολιτική σκηνή της Νορβηγίας, με αποτέλεσμα πλέον όλες οι σκανδιναβικές χώρες να κυβερνώνται, για πρώτη φορά τον 21ο αιώνα, από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Θεωρητικά, το ίδιο θα συμβεί και στη Γερμανία, ενώ η συμμαχική κυβέρνηση Σοσιαλιστών-Αριστεράς στην Ισπανία δίνει ήδη τα δικά της προοδευτικά διαπιστευτήρια στις τάξεις που για χρόνια η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία είχε ξεχάσει ότι εκπροσωπεί.
Αν σ’ όλα αυτά προστεθεί η κινητικότητα που εμφανίζεται και στα ποσοστά του Δημοκρατικού Κόμματος στην Ιταλία, που για χρόνια έμοιαζε ως θλιβερό απομεινάρι του άλλοτε κραταιού PCI, τότε ίσως πράγματι να έχει έρθει ώρα στην Ευρώπη για μία νέα Σοσιαλδημοκρατική «Άνοιξη», έπειτα από αρκετά χρόνια κυριαρχίας της Δεξιάς και των συντηρητικών δυνάμεων.
Ωστόσο, καλό θα ήταν να θυμούνται οι σοσιαλδημοκράτες, μέσα στους καπνούς των πανηγυρισμών τους, ότι οι δύο δεκαετίες συντηρητικών και δεξιών κυβερνήσεων δεν προέκυψαν από το κακό το ριζικό μας. Προέκυψαν όταν οι σοσιαλδημοκράτες του «τρίτου δρόμου» (Σρέντερ, Πρόντι, Μπλερ, Σημίτης κ.α.) άνοιξαν τις κερκόπορτες των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των ασφαλιστικών «Μεταρρυθμίσεων» σε βάρος των λαϊκών τάξεων και άρχισαν να αντιλαμβάνονται το κοινωνικό κράτος και τις κοινωνικές δαπάνες ως «βάρη» στον προϋπολογισμό. Με άλλα λόγια, αυτό που μπορεί να συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη δεν περιγράφεται μόνο με τη φράση «η Σοσιαλδημοκρατία είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει», αλλά ενδεχομένως και με τον τίτλο «Η τελευταία ευκαιρία της Σοσιαλδημοκρατίας».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
