Σε συνEντευξH του στην εφημερίδα «Αυγή» ο καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επί σειρά ετών επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης επισημαίνει ότι, με σειρά μέτρων που περιέχονται σε μελέτη με πλήρη αναλογιστική τεκμηρίωση, είναι δυνατή η διασφάλιση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος μέχρι το 2050 χωρίς να υπάρξουν άλλες μειώσεις συντάξεων, κύριων και επικουρικών.
Επίσης, σημειώνει η ότι αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 1% δεν απειλεί την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και προτείνει το σχεδιασμό μιας συνολικής αναδιάρθρωσης του ασφαλιστικού και τη δημιουργία προϋποθέσεων μακροχρόνιας οικονομικής βιωσιμότητας.
Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα! Διότι, αν όλα αυτά που προτείνει τώρα ο έμπειρος και με πλούσιες επιστημονικές γνώσεις γύρω από το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας καθηγητής τα έλεγε στο παρελθόν, όταν καλούνταν να βοηθήσει στην προώθηση των αναγκαίων μέτρων, δεν θα είχε καταρρεύσει η κοινωνική ασφάλιση. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Ρομπόλης συμμετείχε το 1991, δηλαδή πριν από… 24 χρόνια, στην Επιστημονική Επιτροπή για την αναμόρφωση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, αλλά η συνεργασία μεταξύ των μελών της δεν είχε μεγάλη διάρκεια, αφού μετά την 15η συνάντησή τους αποχώρησαν οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και της ΠΑΣΕΓΕΣ και προς το τέλος και της ΓΣΕΒΕΕ με διάφορες δικαιολογίες. Μεταξύ των μελών που αποχώρησαν ήταν και ο κ. Ρομπόλης! Στο πόρισμα της Επιστημονικής αυτής Επιτροπής στηρίχθηκε το νομοσχέδιο του τότε υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δημήτρη Σιούφα, με τη συνεργασία του υπουργού Εθνικής Οικονομίας Τίμου Χριστοδούλου και του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά, το γνωστό «μίνι» ασφαλιστικό, το οποίο προκάλεσε χαλασμό μέχρι την ψήφισή του ως Νόμου 1976/1991 στη Βουλή, ύστερα από έξι συνεδριάσεις της Ολομέλειας και πέντε ονομαστικές ψηφοφορίες σε μιαν από αυτές, η οποία ξεκίνησε στις 7 το απόγευμα και τελείωσε στις 7 το πρωί την επόμενη ημέρα!!!
Ο νόμος αυτός αποτέλεσε, μετά την πρώτη νομοθετική παρέμβαση το 1990, μια περιορισμένη, αλλά άμεσα αναγκαία προσπάθεια, η οποία, μαζί με τη μεγάλη τομή που ακολούθησε το 1992 με το «Νόμο Σιούφα», πάλι με λυσσαλέες αντιδράσεις και απεργιακούς σεισμούς, αποσκοπούσε στην εξασφάλιση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος τουλάχιστον για τις τρεις επόμενες δεκαετίες, αλλά η επόμενη κυβέρνηση, για κομματικές σκοπιμότητες, δεν εφάρμοσε ή ανέτρεψε πολλές διατάξεις, μολονότι οι οργανισμοί κοινωνικής ασφάλισης το 1993 εξασφάλισαν, εξ αυτού του λόγου, ένα πλεόνασμα 130 δις δραχμών, έναντι ελλείμματος 73 δις δραχμών το 1990!.
