Η είδηση του θανάτου του Χρήστου Σαρτζετάκη, ανακαλεί στη μνήμη τα συγκλονιστικά γεγονότα, που έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη, ως η «ρήξη του Μαρτίου», του 1985.
Ηταν το δικό μας «ελληνικό δεκαήμερο», για να θυμηθούμε τον Τζων Ρηντ, που άλλαξε το ρου των πολιτικών γεγονότων, θα έφερνε ένα «σεισμό» στο πολιτικό τοπίο.
Εκεί που όλοι είχαν πειστεί, πως ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, θα πρότεινε ξανά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για μια δεύτερη θητεία στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο ηγέτης της προοδευτικής παράταξης έκανε την υπέρβαση.
Πρότεινε, για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, τον τότε αρεοπαγίτη Χρήστο Σαρτζετάκη, η γενναία στάση του οποίου, ως νεαρού ανακριτή, στην υπόθεση της δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, το Μάϊο του 1963, που οδήγησε στη διαλεύκανση του στυγερού εγκλήματος και την αποκάλυψη του παρακρατικού άγους, τον είχε καταστήσει σύμβολο του αγώνα, κατά της καραμανλικής δεξιάς.
Σε αυτή όμως την ανατροπή καθοριστικός ήταν ο ρόλος τούτης εδώ της δημοσιογραφικής έπαλξης και προσωπικά του ιδρυτή του ομίλου μας, Γιώργου Κουρή.
Με το μοναδικό του αισθητήριο, ο Γιώργος Κουρής είχε αντιληφθεί πως τυχόν επανεκλογή, με πρόταση και ψήφο της προοδευτικής παράταξης, του γενάρχη της δεξιάς, θα συνιστούσε πολιτική αυτοχειρία για το ΠΑΣΟΚ και τις προοδευτικές δυνάμεις, που θα άνοιγε το δρόμο για την παλινόρθωση της δεξιάς.
Είχε πάρει άλλωστε τα μηνύματα από τη διαρκή επαφή του με τον κόσμο της παράταξης, αναγνώστες της ΑΥΡΙΑΝΗΣ, οι επιστολές των οποίων στην εφημερίδα, αποτελούσαν μια κραυγή αγωνίας, αλλά και έκφραση οργής, γι` αυτή την προδοσία, όπως την εκλάμβανε.
Ο Γιώργος Κουρής, που διάβαζε όλες τις επιστολές, θεωρώντας τους αναγνώστες ως συνεργάτες της εφημερίδας, συγκέντρωσε όλο αυτό τον όγκο των επιστολών σ` ένα τσουβάλι και επισκέφθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου.
Ο ηγέτης της προοδευτικής παράταξης συγκλονίστηκε απ` όσα άκουσε και διάβασε και με την οξύνοια που τον χαρακτήριζε, αντιλήφθηκε τον «θανάσιμο» κίνδυνο για τον προοδευτικό χώρο.
Χάρη σε αυτή την καταλυτική παρέμβαση του Γιώργου Κουρή και τις πύρινες παρεμβάσεις, μέσα από τις σελίδες της ΑΥΡΙΑΝΗΣ, άλλαξε η φορά των πραγμάτων.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε, όχι μόνο να μην προτείνει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για μια δεύτερη θητεία, αλλά και να κάνει μια επιλογή που θα σηματοδοτούσε τη ρήξη με τη δεξιά.
Εύστοχα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό, έκαναν λόγο για μια πράξη ισοδύναμη με την «κατάληψη της Βαστίλης», καθώς μάλιστα συνοδεύτηκε από πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος, για τον περιορισμό των, ασύμβατων με τη φύση του πολιτεύματος, Προεδρικών υπερεξουσιών.
Ο αιφνιδιασμός στο στρατόπεδο της δεξιάς, της ΝΔ, της οποίας την ηγεσία είχε αναλάβει πριν λίγους μήνες ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ήταν απόλυτος και εκφράστηκε με μια λυσσασμένη επίθεση κατά πάντων.
Το μένος τους, όπως ήταν φυσικό, στράφηκε κατά της ΑΥΡΙΑΝΗΣ και του εκδότη της, καθώς αντιλήφθηκαν τον καίριο ρόλο του.
Μετέφεραν δε αυτό το μένος και στη Βουλή, κραδαίνοντας πρωτοσέλιδα της εφημερίδας, για να εισπράξουν την αποστομωτική απάντηση από τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Η ΑΥΡΙΑΝΗ αποτελεί υπόδειγμα ανεξάρτητης δημοσιογραφίας».
Αποτελούσε εκείνη η δήλωση, μια έμμεση αναγνώριση του καταλυτικού ρόλου της εφημερίδας και του εκδότη της, που πήγε κόντρα στο ρεύμα, όταν ακόμη και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα επανεκλογής του Καραμανλή και προσπαθούσαν να βρουν ευφάνταστα επιχειρήματα, για να πείσουν τους προοδευτικούς πολίτες.
Η κίνηση-ματ του Ανδρέα Παπανδρέου καθόρισε τις μετέπειτα εξελίξεις και χάρισε στο ΠΑΣΟΚ μια δεύτερη κυβερνητική θητεία, στην αναμέτρηση που ακολούθησε αμέσως μετά την εκλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη, ως Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ ολοκληρώθηκε και η διαδικασία αναθεώρησης, που οδήγησε στο βαθύτερο εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής.
Καθιέρωσε δε την ΑΥΡΙΑΝΗ ως το δημοσιογραφικό πυλώνα της προοδευτικής παράταξης και του κόσμου της, ως την εφημερίδα που «γκρέμισε τον καραμανλισμό», όπως αναγραφόταν πλέον στην προμετωπίδα της και όπως υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν φίλοι και αντίπαλοι.
