Η ρητορική του αδιέξοδου

Η τακτική είναι γνωστή. Η Πολιτικολογία, η δήθεν αναζήτηση ευθυνών πάνω από τις καταστροφές, αλλά και πριν ακόμα κηδευτούν οι νεκροί, δείχνουν τη μανία για την εξουσία και μόνο. Όσοι φωνάζουν περισσότερο, δεν ενδιαφέρονται για να διορθωθούν τα λάθη και να επουλώσουμε τις πληγές μας, ενδιαφέρονται για την καρέκλα. Όσοι συνεχίζουν να γράφουν και να μιλάνε για υπουργούς και κυβερνήσεις, δεν ενδιαφέρονται για το πρόβλημα. Το ίδιο σκηνικό ζούμε εδώ και τρείς δεκαετίες, το ζήσαμε και στην τραγωδία του 2007. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, μετά την καταστροφή, τα ΜΜΕ έχουν δηλώσεις ενότητας, δηλώσεις συμπαράστασης, δηλώσεις για τον ηρωισμό των κατοίκων και των διασωστών. Εδώ ξεκινάμε από τις δηλώσεις διχόνοιας, εδώ η πρώτη κουβέντα είναι «να παραιτηθεί ο υπουργός». Πριν καν μάθουμε ποιος έβαλε υπογραφές και για ποιο ζήτημα. Πρωταθλητές στην ρητορική μίσους, στην ρητορική που οδηγεί σε αδιέξοδα, είναι όσοι φωνάζουν συνεχώς για ενότητα ή και …συμμαχικές κυβερνήσεις.